De dwaling der sabbat

Vandaag eerst het gras even gemaaid. Het valt mij op dat velen daar de zondag voor gebruiken, maar dan zit je net lekker in de tuin en hup, daar razen de grasmaaiers, de gras trimmers, de elektrische heggenscharen en wat al niet meer. Ben ik dan zo’n vrome die vanwege zijn geloof de zondag als sabbat ziet? Nee,

ik vind het gewoon erg prettig om één dag in de week een beetje van de stilte te kunnen genieten in mijn eigen tuin. Mag ik?

Daarnaast is de zondag de sabbat niet, al roepen alle kerken op zondag: ”Gedenk de sabbat dat gij die heiligt.”

De sabbat is de zaterdag en nergens in de Bijbel is er enige grond om de sabbat plotseling na de opstanding van Christus naar de zondag op te schuiven.

Dat “geintje” hebben we nog te danken aan keizer Constantijn die in het jaar In 313 na Chr. Deze opdracht uitvaardigde.

In de grondslag is het vieren van de dag der zon, een tamelijk heidense bezigheid en daar komt dit nu net vandaan. Los daarvan kwamen de eerste christenen wel samen op de eerste dag der week (de zondag dus) en heeft deze als zodanig zeker ook voor de gelovigen een prachtige betekenis omdat men er de opstandingsdag mee viert.

Maar niet de rustdag/de sabbat! Dat was en is nog altijd de zaterdag. Hoe het ook zijn mag, ik breek een lans voor één dag rust in de week zonder gebrom van schuurmachines, boormachines, grasmaaiers, gras trimmers etc. Gewoon omdat ik dat heerlijk vind.

P.s de Joden vinden terecht dat christenen hun Sabbat op deze wijze proberen te stelen. Dat riep eens een Jood tegen mij en ik meen dat hij daarmee in de roos schiet. Over bloemen gesproken, ik trof nog een heel zeldzame. Een zomerklokje. Als je goed luistert kun je in dit alles bemerken dat veel gelovigen wel de klok hebben horen luiden maar niet de moed opbrengen om te onderzoeken waar de klepel nu eigenlijk hangt.

marriage course

“Is een marriage course niet voor jullie? Je huwelijk frist er altijd van op?”

Zomaar een vraag gesteld door een dame

die zo’n goed huwelijk meende te hebben dat ze deze cursussen gaf aan huis aan mensen waarvan ze het vermoeden had dat hun huwelijk mankementen vertoonde.

Ik houd van boeken over personen met een psychische afwijking. Heb er veel gelezen. Een ding hebben ze gemeen en wel dit: de hulpbehoevende en de hulpgevende, gelijken in veel opzichten sterk op elkaar. Zo sterk zelfs dat in veel gevallen, de psychiater zelf ook patiënt is, enkel zit hij veilig achter zijn bureau en ligt de ander op de sofa. Doch er loopt een heel dunne scheidslijn tussen deze twee. Net zoals een zuiplap voor de bar als klant mislukt door het leven gaat, door achter de toonbank plaats te nemen, verandert in een zuipende kroegbaas, geslaagd door het leven.

Zo’n gevoel bekruipt mij ook dikwijls als het gaat om de marriage course.

Alsof de personen die hem geven, bevrediging zoeken in het vinden van huwelijken die nog beroerder zijn dan die van hun zelf. Zoiets bindt samen en geeft troost. Gedeelde smart is halve smart.

Ik kon de dame in kwestie met moeite van mij afschudden want haar waterige ogen keken mij smekend aan alsof ze wilde zeggen: ”Laat me je helpen er moet iets te verbeteren zijn aan jouw persoon.”

En dat laatste is helaas niet zo. Ik ben een eigenwijze keutel en mijn vrouw heeft al jaren geleden afgeleerd om te proberen dat te veranderen. In plaats daarvan hebben wij elkander met al de onhebbelijkheden geaccepteerd.

Jarig

En ik hou helemaal niet van Nederlandse verjaardagen. Omdat ze meestal zo verlopen: Je komt (te vroeg) binnen en ziet de kring stoelen al staan.

De gastvrouw rinkelt in de keuken met glazen en ander gedoe. Je neemt plaats en de verharende poes springt op je schoot of de hazewindhond laat een vreselijk ruikende wind. Net als die geur de hele kamer doortrekt verdwijnt de hond door het hondenluik en komen meer gasten binnen waaronder de blonde buurvrouw met het lange haar die j...e om op te vreten vindt. Men ruikt de wind van de hazewindhond en verdenkt jou van die stank. Je stamelt wat over de hond, maar die is buiten en jij zit binnen, dus de stemming is meteen sterk gekruid.
De koffie komt en men heeft er tompouces bij een gebaksoort die zich enkel laat nuttigen door eerst in je schoot te vallen en op de grond, waarna je hem in vellen en lellen door je keelgat drukt, compleet met poezenhaar.
Je zit naast een typische zwijger waarmee je geen enkele interesse deelt en al je gesprekstof is verdwenen. Opstaan en ergens anders gaan zitten is niet mogelijk omdat alle stoelen bezet zijn door babbelende mensen.
Men praat over zaken die mijn verstand te boven gaan. Politiek, het probleem van de werkeloosheid, oorlogen en hoe je de beste griesmeelpap kunt koken.
Ik kijk 600 maal op de klok die niet vooruit te branden is.
Eindelijk rond de klok van kwart over negen komen de alcoholische versnaperingen, waardoor je in een soort gemoedelijke roes kunt komen, mits het een verjaardag is waarbij de gastvrouw niet op haar Nederlands serveert. Liefst op zijn Amerikaans:"Jongens ik zet alles op tafel en schenk zelf maar in."
Dan zit je toch nog een beetje op rozen.
Doordat je toch net te veel in een roes terecht gekomen bent, probeer je de stoeltjesdanssleur wat te doorbreken door een pikant verhaal op te dissen over die "smerige" nudistenvereniging genaamd de harde ballen en valt er een stilte.
Pas dan herinner je je dat tante Marie en ome Koos voorzitters zijn van deze vergrijzende vereniging, samen met wat buren die ook aanwezig zijn en je nu vol vuur bestoken met waarom in je blote kont lopen volgens jou vies zou zijn? Adam en Eva komen er aan te pas en enfin, men verpakt het bijbels en zie nu maar hoe jij je hier weer uitklept zonder gestenigd te worden!
De sfeer zit er goed in en je moet een plasje maken maar vreemd genoeg doet "hij" niet zoals thuis en je sast naast de pot. Als je het op wilt deppen, met dun wc papier, stoot je je hersens tegen de luchtverfrisser (wc eend) die openknalt en een golf wc lucht over je kale schedel laat lopen. Je steekt van ellende je knar onder het fonteintje wat niet past en spoelt zoveel mogelijk van die lucht weg.
Weer terug in de kamer neem je een wceendlucht mee en zit de hele huiskamer te snuiven en vraagt waarom je zo stinkt?
Enfin, om kort te gaan: ik hou niet van verjaardagen.
Iedereen bedankt voor de hartelijke wensen, ik worstel mij er wel door. Goddank maar één keer per jaar.

Hoogmoed en strontvliegen

Veel mensen

zijn er stellig van overtuigd dat ze het veel beter zouden doen dan een eventuele Godheid. Men gaat er van uit dat het menselijk beredeneringsvermogen, een goede basis vormt voor het uitoefenen van goddelijk gezag. En dat terwijl de mens, met al zijn kennis, nog niet in staat is om een strontvlieg in elkaar te zetten zelfs niet met de kleinste en duurste set schroevendraaiers. Hoogmoed, heet dat geloof ik. Veel mensen menen de Godheid ook te kunnen verklaren of zelfs dood te verklaren. Van mij mag je, maar het is ten diepste erg bedenkelijk. Begin nu eens met het scheppen van een strontvlieg en kom dan eens terug.

Eten of gegeten worden.

Een beeld waar we de schepping redelijk in kunnen vangen. Vreemde zaak als je er goed over nadenkt, me dunkt.

Zelfs zo'n klein kuikentje vreet een dikke regenworm op of het een portie bami betreft. Maar hij moet oppassen want in de boom bij ons achter, wonen de eksters en die lusten op hun beurt wel weer een lekker kuikentje. De grote rode kater van de overburen loert tussen de struiken op zijn beurt op een ekstertje. Maar heeft de poes de pech om bij de boer een eindje verderop in het varkenshok vertrapt te worden dan vreten de varkens de poes weer op.
Aan het einde zit de mens die zich aan dergelijke barbaarse zaken als met huid en haar verslinden niet bezighoudt. Nee, hij besteld zijn varkenslapje zodanig dat het niet te herkennen is als van knorretje big. Netjes verpakt in onvergankelijk plastiek en met een etiketje van beter leven, dat zit wel goed.
Maar hoe zou de wereld er eigenlijk uitzien zonder dat wij elkander opvreten?
Paradijs misschien? Maar ja, de hele dag peren en appels eten lijkt mij op den duur vervelen. Je wordt er zo flauw van, dacht ik. En dan, het zondigen begon met fruit in de hof van Eden en niet met een gebraden kippenpoot

Gebeden 30 jaar lang verdampt?

Nog even en de steen zal op vaders graf worden geplaatst. Heb het gevoel er iets mee af te sluiten. Vreemd genoeg niet op een

negatieve manier maar als een sluitstuk van vrede. Jarenlang heb je gebeden voor je vader. Niet als de betere voor de niet betere, maar als falend mens voor een ander falend mens. Want wij allen zijn tenslotte niet veel meer dan mensen die ons best doen maar ondanks dat toch ook falen.

Wat ik mis is het bidden voor pa. Zoals de boom valt blijft hij liggen. Het is een Bijbelse spreuk, velen weten dat misschien niet, maar het wil zoveel zeggen als dat er na je overlijden geen veranderingen meer plaatsvinden in wie je bent. En het was juist die hoop op beter contact, die de vlam van de het gebed liet branden.

De vraag komt op of we elkaar nog zullen zien ooit? Veel mensen denken dat de onverhoorde gebeden vervlogen zijn als ijl gas. Toch denk ik dat elk oprecht opgezonden gebed bewaard is in de hemel. De Schepper smijt de (nog) onverhoorde gebeden heus niet ergens in een hemelse hoek waar ze liggen te schimmelen.

In het boek openbaringen staat dat al de gebeden op een gouden altaar zullen worden gelegd. Dan zal worden vervuld al datgene wat nu niet kan.

Ik hoop pa dan weer te zien. Daar bid ik nu voor. Veel christenen hebben het gemakkelijker, dacht ik. Hun ouders gaan naar de hemel, zeggen ze dan. “Ik zag de glans van de hemel reeds in haar ogen,”  hoorde ik laatst iemand zeggen die bij een terminale patiënt was.

Dat is mooi en een troost, maar hoe zit het bij de mensen waarvan je niet weet wat/of ze geloven? Die je niet in de ogen hebt kunnen kijken in die donkere strijd die wij allen te gaan hebben?

Gewoon jammer dan, zoals de boom valt blijft hij liggen? Niet echt een troost, dacht ik. Al de gebeden 30 jaar lang verdampt, vervlogen, verloren gegaan of toch niet?

Je moet er in geloven

Het grote voordeel van de kwakzalvers van weleer was dat je ze gemakkelijk kon herkennen. In onze dagen worden

miljoenen omgezet in deze vorm van geneeskunde enkel heet het nu homeopathie.
De gedachte achter deze "geneeskunde" gaat schuil onder de volgende formule: hoe meer je een grondstof verdunt, hoe krachtiger de werking.
Een enkele druppel Echinacea (rode zonnehoed uit de normale fytotherapie) wordt in een badkuip water gedaan en middels opladen/potentieren/dynamiseren, (noem het maar even roeren of schudden want dat is het eigenlijk, meer niet.) verwordt het tot een zeer krachtig werkend middel dat voor veel geld te koop wordt aangeboden. Pletter je diezelfde druppel in het IJsselmeer, je begint met opladen/potentieren/dynamiseren/(schudden en roeren dus), dan is het middel nog krachtiger. Tis maar dat je het weet. Een overdosis verkrijg je wellicht door die druppel in de Noordzee te laten vallen en dan te roeren! Enfin, moderne kwakzalvers, en er zijn massa's mensen die er stellig in geloven en het met hand en tand verdedigen.
Van mij mag je, maar even serieus, hahahaha sorry dat ik ernstig en erg hard moet lachen. Zo erg dat ik spontaan even naar het toilet moet want er begint iets op te laden, te potentieren en te dynamiseren, noem het, schudden....

Totdat!

Voormalige poort van de Joodse begraafplaats die men ontruimd heeft (hoe zat dat ook weer met eeuwige rust) en waar enkel de poort ter herinnering in de binnenstad van Gouda is bewaard gebleven.

De waterstand was te hoog. Dat was de smoes om dit af te breken. Er is geen Jood meer over in Gouda geloof ik. De stoffelijke resten zijn onder rabbinaal toezicht overgebracht naar Wageningen. De toegangspoort en een deel van de muur werden in 1980 verplaatst naar het Raoul Wallenberg...plantsoen.
Laten de volkeren nooit vergeten de woorden van de profeet als hij sprak: in gevangenissen zijn zij weggeborgen; zij werden ten roof en er was geen helper/redder; tot plundering en er was niemand die zeide: Geef terug.

We leven volop in de tijd dat iedereen weer weg begint te kijken, niet enkel als het over de Jood gaat, maar ook de Christenen krijgen het overal op de wereld steeds moeilijker. Totdat!

Paasfeest

Hoewel velen van ons kerst vieren onder een dennenboom met ballen en niet veel verder kijken dan het kindje in

de kerststal, is Pasen met de paashaas nog doller, meen ik. Dat ei als begin van een nieuw leven dat de Papen eertijds hebben verzonnen, kan ik dan nog wel redelijk plaatsen, het schaapje van boter, zie ik ook door de vingers, maar verder heeft de ware betekenis van Pasen weinig uit te staan met krentenbrood en chocolade.
Het wijst op de enige Godenzoon die opstond ...uit de dood. Geen van al de anderen "godenzonen" die onze wereldgodsdiensten hebben voortgebracht, flikte dat kunstje. Hun graven zijn gevuld tot op de dag van vandaag.
Eén graf is leeg.
In de verte hoor ik de echo van een kinderliedje en heeft het leven ons eigenlijk niet geleerd dat kinderen dikwijls de waarheid spreken?
"De sleutel is gebroken, is er dan geen timmerman die de sleutel maken kan?"
Jazeker wel! Hij bleek niet enkel in staat de sleutel te maken, Hij verwerd door Zijn offer op goede vrijdag zelf tot de deur, de poort naar het eeuwig leven.
De deur staat nog altijd open!
Denk daar eens aan als u uw paasbrood met spijs eet.

Christen zijn in de laatste dagen

Om ons heen, in de media het gonst de hele dag. Heel vaak zijn Christenen of Joden het doelwit van aanslagen. We leven in een tijd van

ontwaken. Hoewel velen er nog altijd niet aan willen of het ronduit durven zeggen, is de Holocaust op mensen die geloven in de liefde, volop bezig.
Nog even en het "wir haben es nicht gewusst"  klinkt weer door de straten. Juist in deze tijd hoor ik de echo van deze kreet steeds vaker opklinken nu het:” kruisigt Hem”, van goede vrijdag is verstorven.
Wat kan het een worsteling zijn om ondanks alles, elk mens lief te hebben. Wat kan het een levenslange strijd zijn voor hen die nog geloven in de Godsdienst en de God van de liefde, om die ander die zoveel leed veroorzaakt te vergeven.
Dat doe je niet zomaar even. Dat is een fikse strijd. Vooral nu de aanslagen, de slachtpartijen, de kruisigingen van kinderen, de onthoofdingen en meer gruwelijkheden toenemen.
Toch hoor ik ook een zachte stem van de heuvel golgotha. “Vader vergeeft het hen, want ze weten niet wat ze doen.”
Alle mensen houden van mensen die van hen houden. Maar de kracht van de ware liefde wordt gevonden in houden van mensen die niet van jou houden. Wat een strijd, wat een pijn, wat een moeite, want het zal je kind maar zijn die gisteren of vandaag het leven liet in de strijd: wiens God is sterker. !
Maranatha.