Megakerken

We horen er regelmatig over zeker als we over de grens van ons eigen nedergelegen landje durven kijken. Duizenden leden komen op de zondagmorgen tezamen om de dienst te beleven.
Ze doen me een beetje denken aan de grote warenhuizen. Voor ieder wat wils, je vindt er altijd wel iets van je gading, doch men shopt er langs elkander heen. Men kent elkaar nauwelijks tot in het geheel niet meer.
Hoe anders was het ooit bij de winkeltjes van weleer. Waar iedereen elkaar b...ij name kende en er een heus contact was tussen de verkoper en jou als klant. Nu bliebt een jonge kassière, die overal liever dan hier zou zijn, de boodschappen over de lopende band en je rekent af in hardplastiek met een code gevingerd op een apparaat.
Daarom heb ik niets met megakerken en vind ze onchristelijk. Mensen komen uit alle delen van het land om in een onpersoonlijke vorm van samenkomen Christus te vinden. Dezelfde Heer die ons leerde dat de onderlinge band der liefde de basis vormt van het geloof. Maar hoe een basis vormen als je elkaar niet kent? Elkaar niet ontmoet op die enkele uren van de zondag na dan?
Langzaam maar zeker worden al de kleinere kerken de dupe van de megakerken en wat roepen de voorgangers van de megakerken dan? “De Heer zegent ons met groei.”
Dat er eigenlijk in het geheel geen sprake is van enige vorm van groei, doch slechts van een gemeenteverplaatsing, lijken hun grijze cellen niet aan te kunnen.
Megakerken zijn de V&D en de Hema’s van onze tijd. Je kunt er van alles krijgen, behalve echt contact. Daarvoor moest je nu net in die kleine winkeltjes zijn. Men probeert in die megakerken nog wat in de vorm van kleine huiskringen, en laat dat nu eigenlijk net de vorm zijn die men ooit had en verliet......
Wie oren heeft om te horen die hoort…..

Opdat zij allen één zijn, zoals Wij één zijn.

Als er iets is wat hoog in het vaandel staat bij de Here is het zeker ook de eenheid. Lijdt een lid, dan lijden de andere mee. Ook in het menselijk lichaam werkt zulks zo. Heeft de knie pijn, dan zal de hand hem verzorgen.
Kerken hebben de mond vol van evangelisatie en klagen och en wee over de kerken in Nederland die leeglopen, doch maar al te vaak liggen de zaken toch wat subtieler, veel egoïstischer
Men bedoelt: wat vervelend dat "onze" kerk leger wordt. De kerk van de buren zal men een zorg zijn.
Dat bleek wel toen ik in een van de megakerken in Gouda een oproep deed om een kerk die ernstig te kampen heeft met terugloop en vergrijzing eens één keer een hart onder de riem te komen steken (de Lutherse kerk in Gouda) op een zondagmorgen. Op de 2000 leden reageerde er geen een.
Kerkgang is een gewoonte, een vanzelfsprekenheid geworden om te komen halen en veel minder om te brengen. De tendens is: wat kan de kerk voor mij betekenen en veel minder: wat beteken ik voor de kerk.
Toen wij er een zondagmorgen weer binnenstapte waren er 14 leden in de lutherse kerk. In de megakerk zaten er 1200, die morgen (300 meter van elkander). Over eerlijk delen gesproken!
Wat zijn we toch met z'n allen een zielig stelletje, gezapige, vastgeroest zijnde christenen geworden die nog maar zo weinig gelijken op de christenen uit de eerste gemeenten, die alles deelden.
De eenheid is veelal ingeruild voor "gezellig" kerkje spelen.
Het zal ons een worst zijn, dat een andere kerk doodbloedt, zolang de onze maar vol blijft, lijkt de tendens....

De klok van God loopt precies op tijd

Dan zal de draak de vrouw proberen te doden en een watervloed achter haar heen spugen om haar te verdelgen.
Mijn eigen vrije vertaling van een stukje uit openbaring waarin God ons wijst op de doelstellingen van de duivel.
Hij wil de vrouw uit wie het kind geboren is en allen die uit Hem geboren zijn verdelgen.
Dat is nu al 2000 jaar bezig. Wij moeten derhalve ook niet verbaast opkijken nu we de dit maal de extreme Islamieten zien doen wat ooit de Katholieken deden, en de Duit...sers.
Het vernietigen van de vrouw en allen die uit haar Kind geboren zijn.
Zieke geest. Zieke wereld.
We leven in een tijd van grote angst waarvan de Here ons profetisch voorspelde dat deze komen zou als het bulderen van de zee (lees mensenzee).
In al dit lijden, in al deze ellende, in al deze vreselijke terreurdaden loopt de hedendaagse wereld, exact in de maat van de Bijbelse voorspellingen.
Er gebeuren zieke dingen maar in dit alles, mogen wij ook de hand van God zien die uitgestoken vanaf de heuvel Golgota al 2000 jaar deze wereld in reikt.....Duivelse machten en krachten staan klaar om alles weg te vagen. Maar in dit alles is er de hoop, dat niemand ons kan roven uit de hand van onze Heer.....

Wie betaald Rutte's "gelag"?

De overheid heeft weer iets nieuws bedacht om u en mij op kosten te jagen. Men had het er al eerder over maar nu

wordt het toch door je strot gedrukt dat verplicht zijnde label om aan te tonen hoe energiezuinig onze woningen zijn. Er staat meteen bij dat als je je niet registreert, dat je bij verkoop van je woning een boete kan krijgen die oploopt tot 400 euro. Hatsjsee, leve de overheid. Altijd wel een plannetje om je van die laatste paar euro's af te helpen.
Kost bij regis...tratie maar een paar tientjes, zo zegt de bijlage die vandaag op de mat viel.
Een paar tientjes is voor velen een hele week boodschappen! Daarnaast zouden we er dit jaar allemaal een paar tientjes op vooruit gaan en die zuigt de overheid weer weg door het bedenken van een label waar geen hond op zit te wachten. Vraag de energie rekening op en iedere ongeschoolde kan opmaken hoe zuinig een huis (kan) zijn. Let maar op, binnenkort ook verplicht als de werkman die tot zijn 67 door moet ploeteren zijn auto wil verkopen.

Bedankt voor overheid, we kunnen altijd op u rekenen! Dát label draagt u in ieder geval, wij betalen het "gelag" wel wat Rutte altijd op zijn hoofd meent te moeten dragen....

Liefhebben

Waarom ik graag bij de ijsbaan in Gouda sta is omdat er altijd leuke momenten te vinden zijn. Je moet ze zoeken en afwachten en snel zijn, maar dan heb je echt materiaal waar je een glimlach van op je gezicht krijgt.
En laten we nu maar eerlijk zijn, in een wereld waarin de ene mens de ander meent te mogen afslachten omdat men het geloof van de ander niet deelt, is dit een meer geestelijk gezonde houding die ik hier op de ijsbaan zie, dan in veel delen van de rest der wereld.
Jezus zei het al dat de mensheid moet worden als de kinderen.
Niet kinderachtig maar open, vol genegenheid, onbevangenheid en niet oordelende over of je nu blank, zwart, geel of bruin bent. Of je nu in dezelfde God geloven wilt of niet, laten we elkaar aub liefhebben. Het leven is veel te kort om te haten.

Armoede in Nederland

Het ontbreken van luxe noemt men vaak armoede. Kreten als: onze jeugd zal het moeilijk krijgen (al hebben), zijn soms niet

van de lucht. Ik erger mij eraan. Ik word er boos om. Nog altijd zie ik de pakjes brood van scholieren in de struiken liggen en dan heeft men het over armoede. Sorry maar daar word ik wel eens ziek van. In Peru leven veel mensen in een gat in de grond en eten een marmot. Dat komt dichter in de buurt van armoede dan die 4e mobiel per jaar niet kunnen kopen of een keer niet op vakantie gaan. (wij zijn al 12 jaar niet op vakantie geweest).
Dankbaarheid, wat een schaars begrip in Nederland. Danken de Schepper voor ons voedsel, onderdak, gezondheid, kleding, de warmte van de kachel en het bed, mag dat nog voldoende zijn?.
Sorry, Armoede in Nederland is maar al te vaak het ontbreken van een auto. Dat gaat er bij mij niet in. Er zijn mensen die het minder hebben dan anderen. Zonder meer waar. Maar ze hebben het nog altijd beter dan toen ik ter wereld kwam. En waren mijn ouders arm? Welnee! Men had een tafel, 4 stoelen, een kolenkachel, twee stellen ondergoed, wat kleding en we aten Paardenvlees en een boterham tevredenheid. Een douche hadden we niet, we veegden dikwijls onze kont af met een oude krant. Gingen in de wastobbe één keer per week, dat was het dan. Verschonen, noemde men dat.
Toen ik op mijzelf ging wonen, had ik het al beter, maar een auto? Nee. Een motor? Nee. Meubels? Ja, kringloop en krijgertjes. Kleding? De Zeeman. Ik sliep de eerste maanden op de grond op een gekregen matras. Maar ga nu niet beweren dat ik arm was in die tijd! Ik had eten, onderdak, zat warm en was gezond.
Als ik nu over armoede hoor praten denk ik wel eens: weet men wel wat men zegt?

Pa speelt doedelzak

"En hoe is het met je vader?" Goed ma hij zit thuis op de bank en speelt doedelzak." Ma giert het uit van het lachen.

Tja, wat zeg je anders tegen een mama die dementeert? "Papa is gestorven?" Het heeft geen zin haar met deze waarheid te confronteren want ze gaat huilen en 20 seconden later weet ze niet meer waarom ze eigenlijk huilt en lacht dan weer. Om vervolgens te vragen:"Kom je nog wel eens ...bij je vader?"
Ik laat "pa" dus al heel lang van alles doen, wat hij natuurlijk niet meer kan. Pa vist, hij biljart, rijdt bakfiets, eet aardappels met kaas, speelt neusfluit of ligt met zijn hoed op in bed. Zolang het moeder maar vrolijk maakt is het geoorloofd. Dacht ik. Het bijbels gebod:"Gij zult niet liegen," is wat rekbaar geworden. De waarheid is soms te hard te dragen. Zeker voor iemand met Alzheimer dus draag ik die harde waarheid voor mama en pa, ach die doet van alles en rust erbij in vrede....

Dominee Piet

Ooit trad men de dokter, de dominee, de veldwachter etc met de pet in de hand tegemoet. Je haalde het niet in je hoofd om je

hoofddeksel op te houden. Een teken van eerbied was dat. De schoolmeester is nu Klaas, de dominee, Piet en vader Jan. De tijd is veranderd. Beter? Ik dacht het niet. Het lijkt wel of er met het afschudden van die ongelijkheid en het aantrekken van de volkomen gelijkheid ook iets essentieels verloren is gegaan. De HEERE met hoofdletters is nu Here of zelfs de Heer.
De Here Jezus is je vriend. Mooi hoor en toch ben ik zo bang dat we een groot deel van de vreze, het respect, het ontzag kwijt zijn geraakt en daarmee een deel van onze eigen positie en gezag. Wie gezag wil hebben moet zich immers onder gezag stellen.

Opvallen

Ik hou ervan om niet altijd die gebaande wegen te gaan en vragen te opperen die wij zo dikwijls horen.

Dat wil niet altijd zeggen dat ik het "christelijk juiste" antwoord niet (wil) ken(nen). Maar soms voelt het een beetje als napraten.
Twee dames die ik passeerde in de stad daarnet, spraken met elkaar en ik ving de woorden op:" en wat je nou echt moet doen om op te vallen is....." de rest ging verloren door een langs daverende motorfiets.
Toch zette die halve zin mijn aan het denken.
Ze verwoordden het gevoel wat ik soms wel eens heb bij mensen die in de kerk een functie uitoefenen. Niet altijd hoor, begrijp mij goed, maar soms.
Zeker als het om de mensen met de gaven van genezing, of profetische gaven gaat.
Een gevoel van: Wat je nou moet doen om op te vallen....
Gaat het nog om God? Gaat het nog echt om de Here Jezus? Gaat het nog echt om die ander? Of valt of staat het met een eigen gevoel om op te vallen?

Heeft bidden eigenlijk wel zin?

Zomaar een gedachte die je wel eens kan bekruipen. Oh u herkent dit niet, wel dat bent u een gezegend mens wellicht.
In de gemeente waar ik ooit kwam en met monumentendag weer eens binnenwandelde werd het mij wederom in het oor gefluisterd. Blijven bidden en hopen dan komt het vast goed.
Het heeft ook sterke bijbelse papieren, dat blijven bidden. Jezus zelf moedigt u en mij aan dit vooral te blijven doen.
Toch zien wij ogenschijnlijk heel dikwijls niets veranderen. De vrouw waar we al heel lang voor bidden en moeder van 2 jonge kinderen overleed toch op oudjaarsdag. 37 jaar jong. Man, kinderen en familie achterlatende.
Heeft bidden (om genezing) altijd zin? Zomaar een vraag die op kan komen. Ik wil hem zelf even niet beantwoorden maar hem openlaten, voor hen die iets willen zeggen.