Help er staat een straatkrantverkoper bij de Lidl

De tijd van bezuinigingen, ach ja, we doen allemaal een stapje terug of misschien wel veel stappen. Al sinds jaar en dag staat er een straatkrantverkoper bij de Lidl waar je niet omheen kunt. Of

ze de kranten wel eens in het echt verkoopt of alleen de euro’s uit de karretjes in ontvangst neemt, is mij niet bekend. Wel is mij bekend dat ik na jaren afdragen van mijn euro het een beetje gehad heb met die smekende blik in haar ogen. Want ze kijken je recht aan en roepen hard in je oren: “Koetenmorregen”.

Lastig want sinds kort is er een asielzoeker uit Somalië bijgekomen die mankt aan één been. Zodra ze me gewaar wordt, komt haar kromme been in actie en sjouwt net zolang de Lidl door, tot ze voor me staat en haar bruine hand ophoudt. Ik kocht haar tot nog aan toe ook  af met een euro maar die gein wordt mij te duur. Ik kan zo langzamerhand net zo goed naar de duurdere Albert Hein gaan maar…..ook daar staat een krantverkoper voor de deur.
Waarom schenkt de kerk niet in één klap een dot knaken aan die mensen dan zijn we van dat rottige gevoel af want als je niets geeft hangt het je toch een beetje aan. Vind ik.

Je hebt zondag nog vernomen dat Jezus opdracht ook bestaat in het liefhebben van je naaste en dan kan je maandagmorgen kwalijk zeggen: “oprotten,” tegen een “bedelaar”…
En ergens blijf ik ook een beetje met het gevoel zitten getild te worden voor die paar euro elke week want , Nederland is wat de sociale voorzieningen betreft, beslist nog altijd een paradijs vergeleken met veel andere landen.

Ik stel voor dat de straatkrantverkoper in het vervolg op zondag bij de kerken gaan staan. Ze kunnen u en mij dan op het geestelijkste moment van de week een goed gevoel schenken voor een euro en zijn vast en zeker inzetbaar bij het ophalen van de kerkelijke collecte ook!

Vleeskleurige steunkousen

“En dan heb ik mijn steunkousen nog niet aan, dat is een klus hoor en strak dat ze zitten en zo hoog dat ze gaan schuren.” De oude vrouw achter mij in de kerk, filosofeert nog wat door over haar steunkousen in vleeskleuren die ik voor geen geld in de wereld wens te zien, laat staan te dragen.
Ik richt mij op het mannetje voor mij dat zonder tanden kauwende bewegingen maakt alsof hij de uit het org...el komende psalmen eerst wenst te kauwen en herkauwen alvorens ze straks te mogen zingen. Zijn oren bewegen tijdens het kauwen op het luchtledige mee als twee reusachtige stukken ouderwetse sunlightzeep. Er groeien dotten haren uit de gehoorgangen die als geitenogen de conussen afsluiten en her en der een vlok ondefinieerbaar schuim bevatten.
Ik wend mij het hoofd af naar links waar een Joodse man geeuwt en een ietwat vissige geur aan de ether bijdraagt. Ik kijk tot achterin zijn strottenhoofd en zie het lelletje wapperen op de ademstroom. Ik haal diep adem en draai mijn hoofd naar Paula langs wie dit alles heen lijkt te gaan.
Een dame in een veel te transparante rok, komt aangelopen en zweeft voor de zonverlichte ramen waardoor mij een blik wordt gegund op een rood gekante string die subtiel doch zeer aanwezig over het vlees is getrokken.
Ik probeer geestelijk mijn ogen ten hemel te heffen maar het wil niet gelukken. Gelukkig komt op dat moment de voorganger aan in toga en werp net voldoende schaduw zodat het kant wegvalt. Het orgel begint te spelen en ik voel me een ei, waarvan ik mij schouderophalend afvraagt of het wel gekookt is…

Uche, uche

In de kerk leer je veel dingen. Een van de dingen die er het allermeeste beoefend wordt,  is hoesten. Blijkbaar werkt het woord van de Heer bij veel mensen op de hoestprikkel. Zijn het de zenuwen? Moet de

oorzaak van hinderlijk geblaf gevonden worden in de stoffigheid die een oud kerkgebouw nu eenmaal met zich meebrengt of worden de stembanden en het strottenhoofd danig geïrriteerd door de sonore toonhoogte van het kerkorgel, dat deze zelf ook in beweging moeten komen?
Ik heb ze vandaag geteld. Op een groep van 350 kerkgangers, elke zes seconde een kuch en elke dertig seconde een enorme blafhoest. Voeg daarbij elke zes seconde een keel die geschraapt dient te moeten worden en je komt bij een kerkdienst van 90 minuten  aan een paar duizend.
Een redelijk kuch, hoest en schraap concert met dunkt, waar ik derhalve zelf nimmer aan deel heb genomen. Als ik al moet hoesten, wat zelden het geval is, dan houd ik het gewoon in. Na de dienst bij de koffie heb ik ook het aantal kuchen, hoesten, schrapingen etc. geteld. In 20 minuten tijd, niet een. Wat ons maar een ding kan leren: De kerkgang werkt op de hoestprikkel.
Misschien zie ik het verkeerd of is de tekst verkeerd vertaald en moeten Jezus woorden worden gelezen als: Komt allen tot Mij die gehoest en geschraapt zijt, en Ik zal uw (kelen) rust geven….

Waarheid

Gelooft u dat deze kerk de volkomen waarheid brengt?

Een lastige vraag waarop je eigenlijk zo lastig een eerlijk antwoord kan geven, dacht ik. Ten eerste vind ik de vraag

op zichzelf al bedenkelijk want waarheid is in mijn beleven geen leerstelling maar een Persoon. Wie meent op grond van een aantal uit de Bijbel ontleende geloofsartikelen een volkomen waarheid te distilleren, bedriegt zichzelf, meen ik.

Waarheid laat zich niet vangen in een dogma, een leerstelling, of artikelen. Meer van een stukje zelfkennis getuigend zou zijn: Gelooft u dat deze kerk alles in het werk stelt om te betrachten de waarheid in Christus zoveel mogelijk na te volgen? Laten we nu oppassen dat het kleine beetje eenheid die de christelijke kerken nog bezitten, niet door de beperktheid van ons denken toch weer op losse groeven wordt gezet. Wat is waarheid? Voor mij Christus zelf!

Mijn kind

Achter de kassa van de Supermarkt zit Beppie. Een klein dikkertje met een onwijs lief smoeltje. Ze heeft een kind. Nou ja, op zichzelf niet zo bijzonder maar Beppie heeft het altijd over “mijn kind”.

Tis een kreet die ik moeders wel meer hoor uiten in deze moderne tijd. Mijn kind. Meende dat er op zijn minst een vader moest zijn of een verwekker zodat we moeten spreken van “ons”  kind.
Maar misschien was het wel een uitglijder en liet “papa” haar stikken en noemt ze om het om die reden “mijn kind”.  Ik durf er niet naar te vragen, uw wel?
Gisteren vertelde ze weer zwanger te zijn. Ze zag er inderdaad nog wat dikker uit, maar haar lieve gezichtje bleef. “Ik ga trouwen,”  vertelde ze.  Reden tot felicitatie en nu maar hopen dat het ditmaal een kindje wordt van alle twee en de naam: ”Ons kind” Mag gaan dragen…..
Uw kind, jouw kind, Gods kind, we zijn allemaal kinderen, maar voor dat laatste is een nieuwe geboorte nodig. Geboren uit Gods Geest. Niet van buiten maar van binnen als een nieuw mens. Eentje die beseft: Ik kan het niet zonder mijn Hemelse Vader....

God en "goden"

Op 1 minuut 41 gebeurt het, niet dat ik een grote fan ben van Robbie, hoewel hij heus geen verkeerde muziek maakt, maar dit is wat mensen eigenlijk nodig hebben. Aan de borst te worden gedrukt van een "god" en de kus der liefde te ontvangen.... Nu heb je aardse "goden" en de God der Goden. De mijne kan alles wat fout is in je leven wegnemen. Hij kan je een doel geven om voor te leven. Hij kan je straks over de muur van het tijdelijke aardse bestaan heentillen de eeuwigheid binnen. Wat kan die van jouw eigenlijk?

Zondaars en vergeven zondaars

Toen ik nog maar net christen was, dacht ik dat je met het klimmen der jaren een steeds beter mens zou worden. Door veel te bidden, de Bijbel te laten spreken en je af te stemmen op God door het offer van Zijn Zoon, zou je met de tijd een man/vrouw Gods worden.

Nu 30 jaar later moet mij van het hart dat zaken toch wat anders blijken te liggen. Met het verstrijken der jaren ben ik tot de ontdekking gekomen dat er op deze aarde slechts twee soorten mensen voorkomen. Zondaars en vergeven zondaars.

Niemand is in staat door goede werken, Bijbelstudie, kerkgang of bidden zijn eigen toegangskaartje tot de hemel te verdienen. Naarmate je ouder wordt, blijkt wel je kijk op wat zonde is in je leven verscherpt. Waarvan ik in het begin niet eens besef van had, blijkt plotseling toch ook zondig.

Samen met de velen anderen is slechts het: ”Ik ellendig mens, wie zal mij verlossen?” En het antwoord: ”Jezus, Christus overgebleven.

Genade op genade. Wat een wonder. Wat een Heer. Niet ik, maar Hij!

Hans Anders

Ik: ”wilt u mijn ogen eens meten ik kan de ondertiteling minder goed lezen op tv?”

Hans: “Gaat u zitten en kijk maar in dat gaatje.”

“Ik zie een bootje op een meer.”

Hans: ”u hebt een oogafwijking van 0,25 %, draagt u al een leesbril?’

Ik: ”Ja plus 2, maar is er geen contactlensje die de 0.25% afwijking in de verte oplost en die plus 2 voor het lezen?”

Hans: ”Ja die is er wel dat moet u bij onze specialiste zijn die is morgen op het andere filiaal aanwezig.”

Ik: ”Oh en kan ik daar de hele dag terecht?”

Hans: “Ja hoor.”

Ik:” mooi zo.”

Hans: ”mag ik uw geboortedatum?”

Ik:”13041961.”

Hans: ”En het adres?”

Ik: ”waarvoor eigenlijk?”

Hans:” Voor de afspraak.”

Ik: ”U zei dat ik de hele dag terecht kon.”

Hans: “Ja dat klopt maar u moet een afspraak maken, wat is uw adres?”

Ik: Hazenweg 33 in Amsterdam.”

Hans: “En telefoonnummer?”

Ik: ”wat moet u daarmee dan?”

Hans: ”Voor als de afspraak niet door kan gaan.”

Ik: ”Welke afspraak?’

Hans: ”Nou die ik nu voor u regel.”

Ik: ”Ik vraag toch niet om een afspraak.”

Hans: ”Oh, dan kunt u niet terecht.”

Ik: ”Mooi zo, geluk ermee, goedemiddag.”

Hans Anders, alleen de prijs is anders. Jaja…..

De "zegen" van scheuringen

Ik was in een Lutherse kerk in Gouda en zag dat hij bijna leeg was. Ik telde zestien mensen en 140 lege plaatsen. Daarna kwam ik in de middagdienst in een hervormde kerk in Gouda die plannen ontvouwde over het vergoten van de samenkomstzaal. Men kon er niet meer in en er zou voor 200.000 euro aan verbouwingen plaatsvinden om iedereen te kunnen herbergen. Men sprak over gemeentegroei, maar het was niets meer dan gemeenteverplaatsing.

Ik sprak een echtpaar dat uit de kerk was gezet vanwege hun opstandigheid en voor zichzelf een gemeente begonnen waren. Ze schoolden samen in een oud schoolgebouw en meenden ook dat God hen hierin zegende want er kwamen ook mensen in hun “dienst”.

Ik hoorde van een stel vrienden die gestopt waren met de kerkgang omdat er zoveel onjuistheden op Bijbelse gronden in de kerk binnen waren geslopen in hun overtuiging. Ze waren een thuiskerk begonnen en zongen nu samen God lof.

Ik hoorde van Pinkstergemeenten die ook weer uit elkander scheurden omdat men het niet eens was met de genezingsbediening. Driehonderd meter van elkaar kwamen ze nu samen en volgden hun hart in twee afzonderlijk naast elkander liggende gebouwen.

Ik hoorde van Toronto blessingen, waarbij de Here geweldig aan het werk zou zijn. Massa’s mensen waren voor, anderen tegen. De ene helft vond dat het van de Heer was wat er zoal gebeurde, de andere helft vond van niet.

Iedereen uit dit verhaaltje meent de weg van de Here God te bewandelen en de juiste keus te hebben gemaakt.  De Lutherse, de Hervormde, de Batisten, de Evangelische, de gereformeerden, de vrijgemaakte, de vergadering van gelovigen, de apostolische, de zevende dag adventisten, ach de lijst in mij te lang.

Niemand van hen schijnt te beseffen dat wat de Here Jezus ooit sprak, voor hun ogen vervuld is geworden. Zie, de satan heeft dringend verlangd u [allen] te mogen ziften als de tarwe…

Iedereen ziet in “hun” richting de ware weg van de Here en niemand schijnt te beseffen dat de satan zelf de basis vormt onder al deze scheuringen.

Pinksterfeest

 Veel mensen willen een groot licht zijn doch beseffen niet dat zelfs het allerkleinste lichtje in de duisternis op kilometers afstand

te zien is voor hen die in tijden vol duisternis leven. Het ontsteken van jouw en mijn levenslamp is voor mij Pinksterfeest. Wandelen op de Heerbaan van het leven met een onuitblusbaar vuurtje in je hart....