Zomaar een goed bedoelde kreet, die ik waarderen zou als ik
al niet tig keer
Ik hoop dat dit misverstand uit de lucht is, want het is
geen kwestie meer van willen mijnerzijds. Was dat maar waar! Het is voor mij
een bewuste keus om de korte tijd die ik nog heb te gaan, mijn vrouw en mijzelf
hierin te ontzien.
Ik word er ten eerst veel te moe van en ten tweede vind ik
het niet fijn mijn complete aftakeling met meer mensen te delen. Sorry. Paula
doet er intussen enkel dag zo’n 15 a 20 telefoontjes af, om al de (oude) en
jonge, al die christenen welke we mogen kennen, al die familieleden en meer
keer op keer uit te leggen dat het nu niet langer kan. Als je dat niet wil
begrijpen, vergroot je ons leed, dus nogmaals, een kaartje en van alles wordt
nog altijd in vreugde ontvangen maar Petertje is op.
Na wederom 24 uur in bed warempel om 0.800 op voor een bakje
yoghurt een reusachtig glas water en een banaan. Typen lijkt door al die
pijnstillers wel of ik zo dronken als een gymschoen ben, maar goed, ik ben op
en ik heb even wat fut.
Lang duurt het nooit, wat rond de klok van negen uur in de
ochtend is het koortstijd. Dan krijg ik de koude koorts en ril tot een uur of
elf waarna de zware hoofdpijnen aanvangen. Elke dag val ik nu één kg af en het
is een naar gezicht als je voor de spiegel staat te kijken en alles waar je
ruim 40 jaar aan hebt gewerkt te zien verschrompelen.
Het verlangen naar de hemel, neemt elke dag toe. De aarde en
alles wat er zo bij hoort gaat elke dag minder voor je betekenen. Paula doet
het erg goed. De zorg en aller wat er allemaal op je bordje geschoven wordt bij
dergelijke ziekten.
Bijna lijkt het even normaal als ik Paula en haar moeder
rond halfzes et eten hoor Maken. Moeder en dochter aan het kokkerellen.
Gezellig gehoor
Ikzelf eet niet mee, nou ja hooguit een bakkie erwtensoep…..
Ik dus ook vandaag mee voor stukjes pek in de soep, voor
spek en bonen dus.
