Tante Klokklok

Was een vrouw die wat ruim in haar aangezichtsvlees zat. Ze was gehuwd met een slager die uitblonk in het vervaardigen van zure zult welks van het kopvlees

van het zwijn/varken gemaakt wordt. Hij was volgens ons kinderen op tante gevallen vanwege de treffende overeenkomst tussen zijn voorliefde voor het varken en het op zure zult gelijkende hoofd van tante. Ze rust al weer 12 jaar in (naar ik hopen mag) vrede en oom is ook al jaren op de eeuwige jachtvelden, dus ik kan vrij zijn in mijn uiteenzetting.

Als kind moet je al die knuffels van tantes je wel laten gevallen, wat niet altijd meevalt. Zeer zeker tante Klokkolk wist op verjaardagen het beste te braden uit die onschuldige kus die ze standaard niet op je wang maar op je mondhoeken (per ongeluk) wist te plaatsen. Als ik zwaar getafeld heb, droom ik nog wel eens van haar. Hoe ze dan als een oorlogschip met volle bepantsering met haar boezem die haar het uiterlijk gaf van een matrone die zo juist een schuit watermeloenen had gelost, op je af kwam en een felicitatie tot stand bracht die veel weghad van woeste seks.

“Zo ventje, ben jij nu al weer jarig, kom dan maar eens snel bij tante op schoot dan krijg je wat lekkers van tante.” In deze dagen zou ze er voor zijn opgepakt, maar toen werd dat nog weggeschreven onder de noemer “een lieve tante zijn.” Ze kietelde onder je kin, kuste je nogmaals op je mondhoeken en drukte je vervolgens diep in maar weelderige boezem waardoor je het idee had te stikken en haar nippels je oren voelde toucheren.

Oom was een impotente man die ooit van de ladder was gevallen tijdens bouwwerkzaamheden en hierdoor zo ongelukkig terecht was gekomen op een kruiwagen, dat zijn trouwgereedschap voor altijd het hoekje om was. Tante leed onder haar te korten, doch haalde die royaal in op verjaardagen.

Een psychiater, waar ik ooit bij op de canapé lag, vertelde mij dat ik daarom zo’n gruwelijke hekel heb aan verjaardagen. Ze doen me te veel aan tante Klokklok denken en haar kopvlees dat schudde bij elke kus gelijk een kalkoen haar lellen doet bewegen. Dus denk nu niet dat u een zware jeugd gehad hebt! Het kan erger…..

Helse mobieltjes

Er komt een tijd dat de mens alle zicht op het ware leven verliezen zal. We zitten er middenin....

Herkenbaar? Je zit op een feestje en men zit de hele avond met die klote mobiel te rommelen? Men is niet langer in gesprek met elkaar maar digitaal via de Gsm. Voorover gebogen en om de 4 minuten hoor je een piepje.

Dan moet er weer snel gekeken worden op het mobieltje want er komt iets heeeeeeel belangrijks binnen. Dat je een scheetje bent of zo. Het wachten is op de evolutie. Want als Darwin gelijk heeft worden de eerste mensen zonder stembanden snel geboren. Met elkaar praten is tenslotte uit. De geëvolueerde mens zal slechts bestaan uit één groot oog en een reusachtige sterke duim om de toetsjes mee te beroeren. Vooruitgang, noemen ze dat...

Drukwerk

We schrijven 1965. Aan de waslijn wapperde de katoenen lappen die

moeder gebruikte om haar maandelijkse ongemakken te ondervangen. Vroeg je er naar dan werd het afgedaan als hoofdpijndoekjes maar ieder kind snapt dat je voor hoofdpijn geen lapje tussen je benen stopt. Het was een heel gedoe, die stinkende lapjes in de wasketel weer uit te koken en het rook niet geheel fris, ongeveer als op een zomerse dag bij de visboer. “Uitje er bij?”

Het Toiletpapier was in die dagen ook vaak een krant waardoor je in spiegelbeeld op je kinderbibs kon lezen wat er zoal aan drukwerk in de krant van die dag stond. Zo werd drukwerk en drukwerk één. Al snel kwam het grijze schuurpapier op de markt en de eerste damesverbanden die met een veiligheidsspeld moesten worden vastgezet op de intieme plekjes. Ging dat mis dan had je een piercing in je lip vol schaamte. Plakstrips bestonden nog niet en ook geen verbanden met vleugeltjes waardoor je gelijk kunt zwemmen en paardrijden (ze vinden wat uit hoor!)

Bij het druk en kak-werk was het ook nog niet allemaal feest want het was, als al geroepen, hard, stug en je stak regelmatig met je vinger door het enkel gelaagde papier waardoor je je aarsdop toucheerde wat opwindend was maar je vinger ging er zo naar van geuren.

In 1980 was Prinses Christine bij Prinses Juliana op bezoek en ontdekte dat hare (ex) majesteit haar Koninklijke gat nog altijd met het grijze Popla meende te moeten vegen. Wat een zalig mens was dat toch. Koning keizer admiraal, Popla kennen ze allemaal.

Condooms waren slechts via de stichting NVSH te koop, de reden dat Bernhard een spoor aan nazaten verwekte wat geen voorbeeld was en mij altijd te boven komt tijdens het zingen van het Wilhelmus. “Lijdt u, mijn onderzaten, die oprecht zijt van aard”.  En denk er om dat er heel wat “onder zaten” want hij sproeide er koninklijk op los. Hij wel….

Waarom geneest God geen ziekte van Down?

Zomaar een vraag hoor. Praat nu even enkel tegen gelovigen en

heb geen behoefte aan reacties in de vorm van er is geen God. Je leest vaak op de borden langs de weg de uitnodiging te komen tot Hem die genezen wil. Oproepen vanuit de charismatische beweging, die menen dat de Schepper aller dingen u en mij wil genezen. Als wij ziek zijn althans.

Men haalt er meestal nog een slechthorende bij die nu weer hoort of een vrouw met een been dat te kort was en nu op lengte na een handoplegging van een broeder of zuster met genezingsgave. Altijd tamelijk onzienbare problematiek doch nimmer een man zonder benen die weer ledematen kreeg. Dat kan je contoleren op juistheid. Nooit iemand met Down die nu niet meer Down is. Hoe zit dat toch? Is de Schepper daar niet handig genoeg voor of hebben wij hier te maken met een van de grootste mis interpretaties uit de heilsgeschiedenis? Bedoel als het om genezing gaat.

Dag vogels, dag bloemen, dag kinderen, welterusten.

Het leven is geen onafgebroken feestje helaas. Misschien

later als we in de hemel zijn. Dat het dan enkel vrolijkheid en plezier is. 

Maar op aarde liggen zaken momenteel nog anders. 

Er zijn tijden van groot plezier en genieten, maar er zijn ook dagen waarvan wij zeggen; daarin heb ik geen plezier. 

Daarom is het goed te genieten van het goede en verder niet om te zien. 

Elke dag heeft genoeg aan zijn eigen zorgen. Morgen weer verder zien.

Dag vogels, dag bloemen, dag kinderen, welterusten.

Mama, jij bent de liefste van de hele wereld/ maar hoe zit het dan met Pa?

Nou ja, dat stelde ik mij zo voor dat ze dat zongen toen moeder thuiskwam met een vette bromvlieg. Ik zou het er persoonlijk niet voor doen, maar iets zijn meug, niet dan! Over moeders gesproken, hoe komt het toch dat zelfs stoere mannen en vrouwen “Moeder” op hun arm laten tatoeëren? 

Dat je er de naam van een lekkere meid op laat zetten valt nog binnen de gedachten die ik als redelijk normaal beschouw, maar je moedertje op je arm?

Je hebt er maar eentje, als het goed is dan. Alle bonusmoeders sorry, het blijft surrogaat. Daarom gaan zoveel adoptiekinderen op den duur toch op zoek naar hun echte moeder (vader). Logisch want je hebt een gat in je menszijn als je geen enkel zicht hebt op je komaf als zodanig.

Moeders, tja. Zelfs ten tijden van de oorlog roepen volwassen mannen om hun mama als ze in de loop van een geweer kijken of door het ellendig lood worden weggemaaid. Dat zoeken van bescherming bij je moeder zit blijkbaar heel erg diep. Die band van liefde is heel sterk, dat is wel zeker. Heel anders vaak dan met pa (noem hem even papa). Mama was (is) er voor de liefde en pa sjokt daar met zijn eeltige handen wat achteraan en laat die indien nodig even om je oren wapperen.

Nou ja, dat is ook weer een karikatuur maken van ouders. Doch het geeft wel te denken dat ik regelmatig “mama” op een gespierde arm zie, maar zelden of nooit “papa.”

Toch laat onze Schepper zich kennen als Papa/Vader/man en niet als mama. Hoewel ik ooit begreep dat het woordje Vader in het Hebreeuws ook de moeder insluit. Zo zijn pa en pa weer één in die Ene….

Plakstrips en brommers

Ooit was de brommer het vervoer middel van Jan met de pet.

Een auto lag ver buiten het bereik van de gewone man. Directeuren reden heilige koeien en Jan met de pet nam de benenwagen, de fiets of als hij erg modern was, de brommer. Meestal een stevig model waarbij de billen van de betreffende en zijn broodtrommel insleten op de buddyseat. 

Zo’n brommer ging naar de gebruiker staan en begon naar hem te ruiken. De tijden waren anders, werkgevers noemde je nooit bij de voornaam maar werden met meneer aangesproken. Langzaam maar zeker kreeg ook Jan met de pet het steeds beter en het eerste volkswagentje kwam in beeld, ook in Nederland nadat Hitler eindelijk de pijp aan Maarten gaf. Straten waren nog altijd leeg en her en der werden de eerste Dafjes gezien. Spelen kon je in die dagen onbezonnen want er was weinig sprake van gevaar vanwege verkeer. Betalen om te parkeren was ondenkbaar. Wie betaalt er nou om te stoppen?

Het is snel gegaan allemaal. We leven in de dagen waarin “armen” voedselpakketjes op komen halen. Nee, niet lopend, op de fiets of met de brommer. Ben je gek. Met de auto natuurlijk. Ook armoede is meegegroeid naar de maatstaf van deze tijd. De levensstandaard is fors omhoog gegaan en velen beseffen niet eens meer dat onze generatie tevreden was met een boterham tevredenheid (zonder beleg of boter dus). Geen Tv, geen vakantiereizen, geen douche, elke dag aardappels met of zonder een piepklein stukje vlees en een sloot jus.

 Geen mobiel, geen internet, geen computer, geen voorbehoedsmiddelen, geen dubbele beglazing. Geen wasmachine, geen wegwerpluiers, geen zacht dubbel gelaagd wc papier, geen maandverbanden met of zonder plak strips, geen tampons, geen condooms, geen vrije seks. Geen werkende moeders, geen sterwit, geen bodyshaver.

Wel ijs op de ramen in de winter, mama de hele dag thuis, een kolenkachel, een kopje thee en lange vingers en paardendekens op bed. Wel je eigen wassen met groene zeep, wel kleding in de wasketel opkoken. Wel haar op je kont, een vloermat voor de deur en kraaiennesten onder je armen. Wel spelletjes doen met elkander, elkaar helpen, je buren goed kennen, kortavonden of tot laat in de avond voor de deur in de straat de laatste roddels bespreken. Een soort facebook dus, maar met echte vrienden en vijanden. Een ban bestond nog niet. Men lelde je in die dagen voor je” harsus” als je lastig deed. 

Mama zakt uit

Sommige vrouwen zakken zo af na hun 50^e. Die dingen gebeuren, ach, we blijven niet eeuwig jong. Voor mannen gaat hetzelfde op doch ze dragen

hun aftakeling met meer elan, me dunkt. Staan gerust op teenslippers onder een reusachtige pens bij de Emté hun kratjes bier hoog opgestapeld in de kar, want er is weer voetbal op tv dus er mot op gedronken worden en gezeken.

Vrouwen gaan moeizamer om met de aftakeling, dacht ik. Ze gaan met het speciale ondergoed in de weer wat als zijnde figuur-corrigerend verkocht wordt. Een soort leefnet voor nog bewegende rollades. Het mooie lange haar gaat er af en de bril moet op. Ach ja. Ik houd wel van die wat groter wordende achterwerken hoor, mannen kijken er toch anders naar dan de dames menen.

Gelukkig is de modernere mens zich langer modieus gaan kleden. Ooit zagen meiden van dertig jaar er al uit als heuse oma’s. Nu is het een beetje doorgeslagen naar de andere kant en zie je oma’s van tachtig jaar zich kleden als tienermeisjes en dan krijg je toch een gevoel van “dat is um ook niet.”

Wat ik mij ook afvraag is hoe de bejaarden met al die uitgezakte tattoos er straks uitzien?

Photoshop doet ook een duit in het verouderings-verrassings-zakje. Met trekt en duwt net zolang tot men een Barbie-plastiek-kopje heeft. Wat niet siert enkel aan een wasteiltje doet denken dat tegen de kachel heeft gelegen.

Nee, laten we nou maar accepteren dat ouder worden rimpels geeft, wat molliger heupen, wat dikkere konten en bossen hout voor de deur. Voor de mannen is het kaal worden geblazen en het dikpenzig geraken op dunne beentjes weggelegd door de Schepper of de Duivel weet ik veel wie daar een vinger in de pap heeft. Nou ja, we moeten er even door. Tis nie anders nie. Een waar liedje zegt: Schoonheid vergaat, enkel de lelijkheid die blijft, daar mot je maar aan wennen…

Kook en bid!

De gebedsgroep kook en bid, heeft volop ruimte voor nieuwe leden. Voor meer informatie, vragen naar Jannie van der Neut Kerklaan 18, niet op zondag.

Zomaar gelezen in een oud kerkblad dat ik onder ogen kreeg. Weet niet hoe u dat nu beleeft, maar zulke informatie gaat bij mij altijd een eigen leven leiden. Ik bedoel: de gebedsgroep, kook en bid? Wat is dat dan? Staan ze daar tijdens het bidden te koken of koken ze tijdens het bidden? Verrekt, hoe zit dat?

Of koken ze daar gebedsgroepen of bidden voor kookgroepen? In mijn hoofd ontstaat volkomen kortsluiting door dergelijke info. Het gaat maar door en ik begin mij af te vragen of je ook gebeden kunt koken of overkoken van gebed? 

Om u niet in het ongewisse te laten heb ik navraag gedaan en het bleek een groep dames die voor zieke mensen koken. Een beetje naastenzorg. Een goede zaak enkel wat vaag in de oproep om nieuwe leden me dunkt.

Overigens is het vandaag enzaterdag brei-dag. Voor dames (heren wellicht ook) die van breiwerken houden. Ik houd van handgemaakte sokken want die blijven lang heel, zitten lekker en zijn veel warmer dan die synthetische rommel waar je enkel tenenkaas en voetschimmel in kweekt.

Dus ik ga morgen zeker kijken in Nieuwpoort hoe en wat. Mijn dame krijg ik niet zover dat ze sokken gaat breien en dat terwijl de Bijbel ons leert dat zelfs Sarah haar man “heer” noemde. We zijn ver afgezakt helaas. De mijne noemt mij hooguit koekenbakker of zak tabak. De entropie overheerst. En dan zijn er nog mensen die menen dat de evolutie bestaat waarin dingen enkel beter worden…

Hé, kom jij eens hier

Het begint al in je kinderjaren waarop je op mollige beentjes bij papa of mama moet komen nadat je de goudvis hebt verdronken. “Hé, kom jij

eens hier!” De school, ach het begon zo lieflijk met spelen met blokken en klei, maar al snel werd het anders en moest je leren rekenen, de taal leren beheersen en het daaraan gekoppelde schrijfwerk. En deed je het fout dan klonk het: ”Hé, kom jij eens hier,” van de leraar.

De liefde bloeit op en je vindt een meisje van je dromen, maar dan moet er gewerkt worden voor de toekomst dus je krijg een werkgever en slooft vijf dagen per week en weer klinkt er het: “Hé, kom jij eens hier, ”nu van je werkgever.

Je staat voor het altaar en geeft elkander het jawoord en je wordt met nadruk verzocht goed voor je vrouwtje te zorgen. Het:” Hé, kom jij eens hier, en denk erom dat je haar goed behandelen zal,” klinkt in de eerste huwelijksnacht nog na in je oren.

Eindelijk is het zover, je kunt stoppen met werken en overal en nergens word je gecontroleerd in dit vrije land. Rijd je 8 km te hard dan is daar oom agent die allang geen oom meer is, doch een paal met flitsinstallatie. Op de mat valt een week later het schrijven met het:’ Hé, kom jij eens hier en betaal,” aan de acceptgiro vastgehecht.

Nog los van de jaarlijkse belastingen die elk jaar verder oplopen en hoe zuiniger je bent, hoe meer je gestraft wordt dus die blauwe enveloppe is niets anders dan een elke keer terugkerende kreet van de overheid die klinkt als:” Hé, kom jij eens hier en betaal!”

Je gaat kwakkelen met je gezondheid, je wordt ouder en de dokter komt in beeld. Roken, drinken en woeste seks mogen niet meer. Tis het hartje, dus de huisarts schrijft je pillen voor die je niet opvreet want je voelt je er niet lekker bij. “Hé, kom jij eens hier,” nu van de huisarts want pillen vreten zal je.

Het verzorgingstehuis komt in beeld. “Hé, breng opa eens hier om te zien hoe hij er financieel voorstaat en hup, weg zijn je spaarcenten, “hier” ermee! “Hé, geef jij eens hier,” klinkt het dan.

Eindelijk geef je de pijp aan Maarten en stijg je op en kom je voor de troon van de Schepper te staan. Er gaan boeken open en alles wat je gedaan hebt in je aards bestaan, wordt openbaar. Nog één keer klinkt het:” Hé, kom jij eens hier, en dan valt het doek. Dan klinkt Zijn stem: 

Die in Christus zijn zullen niet in het oordeel komen.

Goddank.