Ik heb nog nooit met iemand gesproken die dood
Het leven
wordt vaak gezien als een speeltuin en soms heeft het er veel trekken van, doch
we zijn uit het paradijs verstoten, laat dat duidelijk zijn. De gevolgen zien
wij om ons heen. Ziekte, geweld, moeite, pijn, verdriet en ja helaas behoort
ook zelfmoord (hoewel het een foute titel is) in dit rijtje thuis.
Ik herken de gevoelens van: er uit willen stappen maar al te
goed. Als de pijn weken, maanden, jaren aanhoudt, dan wil je kost wat kost van
de pijn af. Dat kan lichamelijke doch ook psychische pijn zijn. Verborgen leed
dat de buitenwereld niet zien kan, niet zien mag, misschien.
Derhalve moeten wij niet veroordelend zijn als mensen er een
eind aan maken en dat rustig aan de Schepper overlaten.
Ben ik voor euthanasie
dan? Dat ligt er geheel aan wat men daar onder verstaan wil. Wat ik enkel wil
zeggen is dat ik begrip heb voor mensen die zo lijden dat ze niet anders kunnen
dan verlossing zoeken voor dit lijden, soms zelfs in de dood.
Laten we
(nogmaals) mild zijn voor dit lijden want maar al te vaak wordt het pas herkend
als de daad gesteld is.
Zelfmoordenaars (om die titel even te gebruiken) werden eeuwen extra gestraft door hen buiten het kerkhof te begraven. Ze moesten genoegen nemen met een plekje van minder belang. Wat kan geloof zonder liefde ook via de kerk soms keihard zijn....
