Wat is de reden dat wij christen
willen zijn? In de bijna 40 jaar dat ik christen mag zijn, heb ik daar dikwijls
over mogen nadenken. Angst voor de hel is in mijn beleven niet
Macht is wel een zaak die ik
dikwijls heb gezien. Ja, dat klinkt misschien wat vreemd, doch tot mijn
schaamte en spijt moet ik zeggen dat ik zo bang ben dat veel mensen, om zich
een positie binnen de kerk te verwerven, Hem menen te kunnen volgen. Ze roepen
zichzelf vaak uit tot voorganger, want zich onderwerpen aan een (noem het)
bestaande kerk is ze te min. Je herkent ze maar al te vaak aan een vreemde
schijn-onderworpenheid. Hun woorden klinken zalvend, hun stem hees van emotie,
doch het is een spel.
Een poppenkast waarin ze zichzelf een hoge taak toebedelen. Derhalve zijn dergelijke gemeenten meestal op zichzelf staand. Ze
wensen zich niet te scharen in overkoepelende samenwerking.
Aanzien, is ook een heel foute.
Dacht ik. Want wie de meeste wil zijn, moet de minste worden. De Here Jezus
zelf, werd de minste. Hij had niets op aarde. Hij kwam enkel om te dienen.
Waste de voeten van Zijn schepselen. De Bijbel zegt terecht dat Hij een Man was
voor wie men het gelaat verbergt en afwendt.
Soms bekruipt me een gevoel van
vervreemding als ik al die mooie, gezegende, vrome praatjesmakers hoor op de
televisie. Mannen, strak in het pak, zich wentelende in roem en rijkdom. Ze
weten precies hoe u en ik ook rijk gezegend kunnen worden. Het
voorspoed-evangelie pur sang.
Het klinkt prachtig en toch. Ik
mis de soberheid, de geringheid, de kleinheid, de zwakte, de nederigheid. Want
waar evangelie wordt in zwakte kracht, in geringheid groot en in nederigheid
vervuld.
Ik ervaar Hem ontelbaar meer in
een kleine gemeente, met een stotterende voorganger die met het zweet op zijn
voorhoofd, aarzelend en voorzichtig iets van het geloof over tracht te brengen,
dan de geslaagde, spetterende, glamour- sprekers die ik her en der hoor
schreeuwen: ”volg mij!”
Met dansjes, toneelstukjes,
lichtshows, met spetterende liederen, emotie en bovenal aanspraak makende
op gevoel, wordt het tot ons gebracht.
Misschien vergis ik me, maar ik
ben zo bang dat we langzaam maar zeker een vermaak-evangelie hebben gekregen en
zicht op waarom wij eigenlijk christen zouden moeten willen zijn, uit het oog
hebben verloren….
