Eens een dief, altijd een dief

Mensen die in (onze) ogen ooit een fout maakten, dragen al snel

die fout als een zwaar kruis de rest van hun leven met zich mee(ook binnen de kerk). Zonder ons vaak te verdiepen in de kwestie als zodanig, worden roddels of belasteringen gretig als zoete koek geslikt, zonder dat de persoon over wie het gaat zelf gevraagd wordt. Zelfs in de Bijbel komen we deze vreemde stelling een beetje tegen. Neem het verhaal over  iemand die ooit melaats was. Ene Simon. De beste man was al lang genezen en nog altijd wordt hij genoemd: ”Simon de melaatse.”

Ja, ja dat kleeft je aan hoor! De rest van zijn leven had hij de huid van een baby en toch, Simon de melaatse. Herkenbaar? Dat je misschien ooit iets fout deed en dat achtervolgt je de rest van je leven. Toen wij hier op het dorp kwamen wonen waren de eerste dingen die wij te horen kregen ook de dingen die die en gene op zijn geweten had. Lang geleden misschien, maar zulke praatjes worden gaarne als hagelslag op een boterham rondgestrooid.

Het bedekt ook zo heerlijk onze eigen blunders, dacht ik. Soms moet je dingen kunnen afsluiten en er verder over zwijgen zonder oude wonden keer op keer open te trekken, want wie zijn wij zaken die (misschien fout waren) en al waren ze fout, allang door God vergeven zijn, weer in te peperen?

Roddels, halve waarheden, kletspraatjes, ze zullen er altijd zijn, doch de kunst is te vergeven en vergeten. Zullen we het samen eens proberen in plaats van er na jaren nog over te leuteren