Ouder worden is een zegen, oud
zijn niet, zegt een spreekwoord.
En dan? Veilig in
Jezus armen, wellicht. De rust, de eeuwige rust. Maar ik wil helemaal niet
veilig in Jezus armen. Wat zou ik er moeten doen de hele dag? Ook de eeuwige
rust lijkt me doodsaai. Zingen dan? Eeuwig voor de troon van de Schepper
liederen opzenden tot Zijn eer? Sorry, ook al iets waarvan ik denk: ach nee.
Een kerkdienst dan die nooit meer
ophoudt? Moet er ook niet aan denken. Het mooie van al die dingen is juist dat
er een eind aan komt. Dat je dan weer iets anders kunt gaan doen.
We moeten al
die kreten over het hiernamaals ook als symbolisch zien. Niet dat God in de
hemel met een enorme schoot zit en de Here Jezus met enorm lange armen waar al
de gelovigen tot in eeuwigheid het hijgend hert in zingen, welnee.
De hemel en de nieuwe aarde zijn
zo totaal anders, zo verschillende van wat men ons op de mouw wenst te spelden.
Kijk maar eens naar de verschillen tussen een rups en een vlinder. Dan snap je
me wel. Een ding is zeker: De hemel zal alles overtreffend zijn. Zelfs de zon
is niet meer nodig want Hijzelf is dan ons licht.
Kan jij het je voorstellen? Ik niet. Dat hoeft ook niet. Vertrouwen en geloven, daar komt het op aan. Niet dat wij het mentaal kunnen bevatten. Daar is ons schedeltje te klein voor..
