Plast blaas niet goed leeg dus blaasontsteking op
ontsteking. Ma in luier wordt
Ma kijkt tv. “Ben jij mijn man?” “Nee uw zoon.” “Oh ja.”
“Heb jij kinderen?” “Nee, enkel een stinkende bok.” “Haha,
een bok die stinkt.”
Op de gang dribbelen de verpleegsters. Meisjes eigenlijk
nog. Nou ja van vijfendertig dan, doch op mijn leeftijd verworden de meeste
toch tot meisjes. Lief, zorgzaam, mooi, koket op soepele benen. Net zo soepel
al die van mama ooit waren. Ooit.
Op de tv wordt een soort moderne rolveger te koop
aangeboden. Bel je snel dan krijg je er twee voor de prijs van één. Ma kijkt
meer naar de tv dan naar mij. Ik ben er wel maar als een schim een echo.
Petertje kent ze wel dat leuke mollige ventje met grote ogen. Maar wie die oude
vent met kale kop en baard ook weer is?
“Ben jij mijn man?” “Nee, ma uw zoon.” “Oh ja.” Maar haar
ogen doen niet mee. Ze lijken te zeggen: ja daaaaaaag!”
Langzaam loopt moeder elke dag iets verder achter als een
klok die versleten de tijd tracht weer te geven. Nog even dan is ze terug bij
haar schooltijd. Dan bestaat er geen Petertje en zal ze ook die vergeten zijn.
Misschien is dat ook wel deels de reden dat mensen kinderen
krijgen. Opdat zij zullen onthouden dat wat die ander niet meer kan.
