Dikwijls bekruipt mij het gevoel dat de Bijbel als een soort
Is een mens gebaat bij een Bijbeltekst, een preek, als
lijden zijn leven keihard raakt? Een redelijke vraag dacht ik. Ik had (ja had)
een vriend die een wijze van christen zijn meende te moeten beleven die ik als
belerend zou willen omschrijven. Hij had op Bijbelse gronden altijd wel een
antwoord en een tekstje klaar als er moeilijkheden opdoemden in je leven.
Het
ergerde mij als ik eerlijk ben, omdat ik meen dat zulks een fout gebruik is van
het boek der boeken.
Het leek mij een ramp om in het ziekenhuis te liggen en hem
met zijn Bijbelse waarheden aan mijn bed te krijgen. Begon er zelfs over te
dromen en werd huiverend wakker. Bedacht dat ik onder deze omstandigheden hem
wellicht zou afranselen met mijn (bijvoorbeeld) gipsen been.
Ik ben zo bang dat mensen die lijden niet zozeer zitten
wachten op "pasgemaakte" Bijbelteksten, want die verworden dan slechts tot zout
in de wonde.
Een welgemeende arm om je heen, lijkt mij wel een troost. Ik
denk dan altijd aan de vrienden van Job die hem ook bestookten met allerhande
“geestelijke praat”. Jobs lijden werd er slechts groter door en zelfs de
Schepper vond het fout wat ze deden. Zullen we daar een les uit proberen te leren!
Vaak is zwijgen en er gewoon zijn voor de lijdende
veelzeggender en troostender dan het opdreunen van Bijbelteksten, geloof mij. Zelfs woorden van de kansel gesproken tot de lijdende kunnen meer stuk maken dan dat ze troost bieden.
Te vaak is er geen antwoord.
Dat komt lastig uit de mond van een christen, ik weet het. Maar beter zwijgen dan goedkoop met dure woorden gooien.
