Pijnlijk, ach die maag is zwak. Mijn zwakke plek. Lopen
dingen niet lekker
Van buiten een grote stoere ruige vent die zijn mondje
roeren kan. Van binnen een even kwetsbaar mens als wij allen. Soms denkt men
dat iemand als ik onverwoestbaar is, niets is minder waar. De balans tussen oké
en maanden pijn, is subtiel en slaat zo door de verkeerde kant op.
Christenen willen graag met mij bidden en dat kan voortkomen
uit liefde, doch nee, daar heb ik vrienden voor die mij gedenken in hun
gebeden, net als ik hen. Het is even een
kwestie van weinig spanning, geen gedoe en voldoende rust, wat voor herstel kan
zorgen. Doch het kan soms zo lang duren.
Je maakt van alles mee in het leven op dezer aardkloot en
dat stapelt zich op in je systeem tot het zegt: kappen nu. En dan is het niet
anders dan een tijd van rust en even geen spanning. De overgang van de
hervormde kerk alhier naar die in Langerak zal ook een rol spelen want niemand
doet dat voor zijn lol.
Doch meen wel dat we er een veilige haven hebben gevonden.
Een waar een schip des levens even op de kant kan worden getrokken en
herstellen. Is een gemeente ten diepste ook niet een beetje: veilig in Jezus
armen?
