Moeder zat op de tweede verdieping te midden van meer
ouderen liedjes te zingen.
Er
waren er ook die zongen en het stijfselkissie werd wederom ten gehore gebracht.
Er waren duiven op de dam en Willie Albertie schoof aan met de glimlach van een
kind. Er was een scheel wijfje bij dat de hele tijd :’lik me reet, lik me
reet,” dwars door alles heen riep. Een zuster zei dat het woordje reet niet
netjes was.
Het oude wijfje liet het woordje reet nu weg en brulde enkel: ”lik
me, lik me.” Niet echt een verbetering, dacht ik!
Oude mensen op stoelen en wat muzikanten. Er waren oude
dames die de leiding (nog) hadden en met piepende peteroliestemmen meezongen in
microfoons om de boel gaande te houden. Nog even en ze zaten ook in een
rolstoel mee te zingen. De zon scheen door de hoge ramen van het tehuis en het
geheel deed me om de een of andere vreemde reden denken aan de Titanic die net
was geraakt door een ijsschots en opengereten. Het schip zou ten onder gaan,
het was slechts een kwestie van een korte tijd.
De muziek speelde ook daar gewoon maar door, alsof alles oké
was, doch de dood stond voor de deur. Elke week als ik bij moeder komt is er
weer één schielijk weggenomen door de man met de zeis. Sommigen zeggen door
God, alsof Hij denkt: wie zal ik vandaag eens weghalen? Meen dat dit toch
anders ligt dan dat het de Here behaagt om naar huis te halen. Dat is pure
inlegkunde en komt voort uit de beperktheid van ons denkvermogen. Het behaagt
de Here in het geheel niet dat mensen verdriet hebben me dunkt. En nog minder
om mensen te laten sterven. Of heb ik iets gemist?
Enfin, de liederen gingen verder en de gelijkenis met de
Titanic bleef mijn deel, ook toen ik weer op huis aan ging en nog één keer
omhoog keek en al die op champignons gelijkende witte kopjes van de ouderen
voor het raam zag terwijl ze: ”de glimlach van een kind, doet je beseffen dat
je leeft,” zongen.
Vandaag in ieder geval nog wel, morgen zien we wel weer…..
