Bij ons thuis werd nooit gedaan aan geloof. Niet
Oké, we zagen zondag aan zondag wel mensen gaan
die ter kerke gingen, doch dat was hun zaak.
Ikzelf meende wel dat er meer moest zijn dan het huisje,
boompje, beestje van mijn ouders en kocht een Bijbel waar ik in begon te lezen
en van het een kwam het ander. Derhalve ben ik in de gelegenheid geweest (en
nog) om het kerkelijk stof te omzeilen. Velen doen de dingen en geloven de
dingen omdat die nu eenmaal jarenlang erin gepompt zijn. Dan neem je zulks als
vanzelfsprekend aan, en dat is zelden goed. (onderzoek alle dingen) Zegt de
Bijbel…
Voor mij was het een echte zoektocht zonder weerga en
derhalve gingen tradities, dogma’s etc. aan mijn deurtje voorbij en kijk ik
zonder enig kerkelijk ballast naar godsdienst. Mensen (vooraanstaanden in de
kerk) vinden dat lastig. Iemand die vragen stelt bij datgene wat de kerk leert.
De zondagsrust, de kinderdoop, het avondmaal, de vrouw op de preekstoel, enfin
de lijst is ellenlang. Zolang je overal ja op knikt gaat het goed. Doch iemand
die over al ja op knikt is de dood in de pot voor een goed gesprek.
Mensen als Luther worden juist omdat ze vragen durfden
stellen door de kerk heden ten dagen als geloofshelden gezien. Stel jij vragen
of trek je eeuwenoude gedachten in de discussiesfeer dan wordt het dikwijls als
lastig, tegendraads, of erger, rebels en ongeestelijk gezien.
Dat is jammer want de waarheid is geen kerkelijke
leerstelling. Het is ook geen dogma of een catechese het is een Persoon. En die
persoon laat zich echt niet vangen binnen een zeker kerkelijk denken.
Weest derhalve zuinig op dwarsligger, mensen die een (eigen)
mening durven hebben, want soms (hoewel ze geen 99 stellingen op de kerkdeur
spijkeren) kunnen ze ons aan het denken zetten en bevestigen waarom wij geloven
wat we geloven….
