Noorman de kantoorman

Op het industrieterrein van Gelkenes lopen elke middag kantoormannen.

In groepjes van vier, soms zeven. Meestal in lichtblauwe overhemden alsof dat nu eenmaal dé outfit is voor kantoor. Soms loopt er een vrouw bij. Kittig op hakjes, klik, klak, klik. Dikke reet, fraai kuitwerk, bosje hout voor de deur dat danst bij elke stap. Ze doet me denken aan een vrouwtjes eend en de mannen aan opgewonden woerden die best wat in haar zien, maar niemand zegt het, hoewel de wil er is.

Ze ruiken ook naar kantoormannen. Een degelijk aftershave op gladgeschoren gezichten waarvan de leeftijd lastig raden is. Ernstig pratend, God mag weten waarover. De laatste zakenrelatie misschien of de directeur die ze hoog hebben zitten doch ook haten want zo werkt dat nu eenmaal. Misschien smeden ze snode plannen om hem van tien hoog uit zijn kantoorraam te pletteren.

Ze zijn anders dan ik. Ik zou graag ook een kantoorman zijn maar mis het benodigde DNA. Ik zou eerder als beul of zo uit de bus komen bij een onderzoek naar welke job het beste bij mij past. Hoewel ik niet gaarne koppen afhakt, dus geen zorg. Maar toch. Hoe komt het toch dat die kantoormannen allemaal zo op elkander gelijken?

Degelijk, strak in de kledij, glad geschoren, netjes, dasje om en geen onbehoorlijke seksuele verlangens. Zoiets. Een keurige vrouw thuis, twee kinderen en een nette hobby. Iets met treintjes, golf, misschien postzegels of zo. Winden laten doen zulke mannen niet. Zelfs als ze schijten ruikt het naar zeeppoeder.

Nee, ik kan geen kantoorman zijn. Noorman misschien. Toch weer in de verkeerde eeuw geboren. Ik wist het….