Het mooiste van de kerk
Eigenlijk wordt dat gevonden, dacht ik, in de zorg van de
Schepper voor ons en de zorg voor elkaar.
Een huwelijk is eigenlijk een gemeente (kerk) in kleine
vorm. Je eerste verplichting ligt niet in de kerk in het groot, doch in je
eigen kleine gemeente (je gezin).
Als iemand mij nu op de man af zou vragen wat nu het
allerfijnste is van het huwelijk, dan behoef ik niet lang na te denken. Het
wordt niet gevonden in het samen slapen en alles omtrent het bed, wat in onze
dagen zo’n geweldig belangrijke plaats inneemt. Geniet, neem, tast toe en
bevredig. Sorry, hoe fijn dit ook mag zijn, het is ten diepste niet waar het om
gaat. De kreet: ik ben op hem/haar uitgekeken, of we leven als broer en zus,
kan in de oren van de hedendaagse mens genoeg reden zijn om te scheiden, doch
is in de kern een nemende vorm van geluk achterna lopen.
Als je man of vrouw op een dag in een rolstoel terecht komt
zal je toch ook de seksualiteit moeten missen. Of zet je hem/haar dan ook aan
de kant omdat hij/zij dát niet meer kan?
Is het allerbelangrijkste in een relatie niet de zorg voor
elkander? Voor de ander willen zorgen is een uiting van liefde, terwijl seks in
veel gevallen slechts een uiting is van lust. En begrijp mij goed, ook ik lust
wel, maar als ik het weeg op de weegschaal der liefde, heeft ze minder gewicht
dan voor elkaar zorgen.
Het probleem in onze dagen is dat velen niet meer beseffen
welk een vreugde er ligt in het zorgen voor de ander. Moederen, vaderen, zorgen voor, het lijkt
steeds meer een parttime bezigheid die van minder belang is dan de tweede auto,
de vakanties, de seks, ons grote huis etc.
En toch denk ik dat wij het ware goed (de vreugde van het
zorgen voor elkaar) langzaam maar zeker verloren zijn (grotendeels). Mijn
bewondering gaat overigens uit naar mensen in de zorg. Die soms op zondag niet
eens in de kerk kunnen zijn, omdat ze ook op die dag mensen die het nodig
hebben met hun liefde omringen.
Om kort te gaan, ik put de meeste vreugde uit het zorgen
voor elkaar.
