Soms voel je je als een blinde op de weg van het leven.
Waartoe dit al? Waarom is er zoveel leed, zoveel pijn, zoveel verdriet?
Ik kan
er geen goed antwoord op vinden. Naar het “waarom” het zo moet zijn! Verhalen
over zondeval en eigen schuld geven, hoewel ik daarin geloof, ook geen
goede verklaring die het verstand bevredigt.
Het is, als je goed over het leven
nadenkt of je je in een droom bevindt waaruit je niet ontwaken kunt. Het is te
groots. Het overtreft ons denken te veel. Het is te ongrijpbaar, te hoog. Goed,
er zijn massa’s mensen die menen dat de mens voldoende brein heeft om de
Schepper dood te verklaren.
Maar dat is dwaas. Tegenover elk argument dat het
leven vol verdriet en pijn zit, staat immers ook een dosis vreugde en genot.
Als de oorlogen en de ziekten het afwezig zijn van een Schepper zouden bevestigen,
wat vertellen vrede en gezondheid ons dan? Van waar komt dát dan? Ik voor mij
verklaar mijzelf niet instaat om middels kennis het leven te doorgronden. Wat
overblijft is de hoop, het geloof. Het is voldoende…
