Dus u moet stoppen met de zetpillen Diclofinac, want daardoor ontstaan bloedingen in uw ingewanden als u het langer gebruikt dan een week. Aldus de arts. Alternatieven werden niet geboden, nou ja Tramadol, maar dat doet niets voor mijn intense maagkrampen waar ik nu door een trombosebeen ook nog heftige krampen in mijn rechterbeen en lies heb bijgekregen.
Gelukkig heb ik nog 30 stuks Diclofinac in huis, die dus wel voor de pijn goed helpen maar ja, je krijgt er op den duur bloedingen door, volgens de arts en dan kom je dus van de regen in de drup of nog erger van de wal in de sloot.
Toch merk ik dat na negen maanden intense buikpijnen,
mijn (noem het) potje levenskracht leeg begint te geraken. Langzaam maar zeker wil ik alles wel opeten om maar een paar uur van de pijn verlost te worden. Ook als het betekenen zal dat ik daardoor inwendige bloedingen riskeer. Pijn is tot op zekere hoogte houdbaar, doch er zijn grenzen aan wat een mens kan verdragen. Pijn zet je in een cel, het verlamd je en beperkt je visie tot binnen de grenzen van je hoop op verbetering. Daarbuiten gebeurt van alles waar jij steeds minder deel aan hebt. Je raakt geïsoleerd van de rest.
Het plezier, het genot, de blijdschap over kleine of grotere dingen, noem het, het normale leven van alledag. Het is ver van je af gegroeid.
Verlangen naar de dood begrijp ik steeds beter. Niet dat ik er een einde aan maak hoor, maar ik snap het wel als mensen zulks doen. Want in de meeste gevallen is het geen hunkeren naar de dood, doch een hunkeren naar de verlossing van pijn. Psychisch of lichamelijk. Wat wij euthanasie noemen is ten diepste geen verlangen naar dood, doch een verlangen naar verlossing.
In de meeste gevallen wil de mens in kwestie wel leven, maar is het leven onleefbaar geworden en slechts een aaneenschakeling van lijden. Derhalve moeten wij niet spreken over zelfmoord, doch over zelfverlossing. Ik kan mij niet voorstellen dat de Schepper mensen die uitzichtloos lijden, veroordelen zal in deze.
Het maar blijven vasthouden aan de gedachte dat een mens niet het recht heeft om uit de hel van de pijn te mogen ontsnappen, gelijkt ten diepste aan het reïncarnatie stelsel, waarin lijden de mens zou zuiveren en in een volgend leven (of de hemel) een beter mens van hem/haar zou maken.
Alsof intens lijden u en mij zou verbeteren als mens. Ik geloof er geen bal van. Hoewel verdriet tot op zekere hoogte een zuiverende werking op de mens kan hebben, is uitzichtloos lijden volkomen zinloos in zichzelf en verwoest slechts.
En kom nu niet met de dooddoener dat God de mens nooit boven vermogen zal beproeven, want dat doet Hij ook niet. Doch het leven doet dat wel. Wie daar nog niet van overtuigd is moet hoognodig met zijn pies naar de dokter.
En zwijg nu ook over dat Hij alles laat medewerken ten goede, voor hen die Hem liefhebben. Want ook dat doet Hij. Doch het leven houdt daar geen rekening mee. Of dacht u werkelijk dat Hij alles aanstuurt op deze aarde? Die dronken man die laatst dat kind doodreed, Zijn wil is? Ben je toch gek! Doch op deze aarde ontmoeten twee krachten elkaar. Die van de vijand en die van de Schepper.
