Zomaar een kreet die je regelmatig kunt horen als
Je moet het verwerken, zegt men dan als een geliefde je ontvalt. Een vader, moeder, broer, zus, man, vrouw, opa of oma of misschien nog wel erger, een kind.
Ik geloof ook daar niet in. Je kunt de dood niet verwerken, hooguit een plekje geven heel ver weggeborgen in een doosje op de bezoldering van je ziel. Soms wil het doosje open, maar dat is desastreus dus je moet het doosje dichthouden, het negeren, er niet aan proberen te denken. Het is er wel, maar er zit een muurtje omheen.
Je vormt een soort schild waar verdriet en gemis op afketst. Het is geen verwerken, maar een vorm van overleven. De dood is te groot, te intens, te verdrietig om te verwerken. Al je herinneringen in een doosje samen met die laatste dierbare momenten toen hij of zij er nog was. En proberen er niet te veel aan te denken, een hoge heining te laten groeien over de afschuw van de dood.
Zelfs Jezus huilde toen Hij oog in oog stond met de dood. Laten we nu niet doen of de dood onderdeel is van het normale leven.
De dood zal ooit verslonden worden door het leven en dan zal alle verdriet voorbij zijn. Alle tranen worden dan gewist als al de op zolder staande doosjes opengaan en we plotseling tot het besef komen dat de doosjes leeg zijn. Nou ja, op een stukje papier na, waarop staat geschreven: Het is volbracht.
