Sigaartje smaakt mij goed. Gelijk maar een kist gehaald,
want roken maakt nu
Ik ervaar een enorm stuk rust binnen het geloof, weer een
voordeel van je hoop te hebben op het hiernamaals. Een troost die je iedereen
gunt, want geloof mij, er is een leven na dit leven en dat houdt nooit op en
kent geen ziekte, zorgen, verdriet of dood.
Laten we niet doen of er iets vreemd gebeurt, want dit is de
weg die wij allen vroeg of laat te gaan hebben.
Voel me door de morfine wel een beetje suf, maar helder
genoeg om dingen op papier te zetten over hoe ik gaarne het afscheid zou zien,
als ik zelf al over de muur heen ben van dit tijdelijke bestaan.
Ik ervaar vreemd genoeg rust in de gedachte dat Paula in een
fijn dorp woont naast een geitenboer en nog veel andere mensen die een oogje in
het zeil kunnen houden en daar waar nodig is, Paula wat kunnen helpen en
steunen, want voor haar vind ik het nog het ergste.
De pijn is nu onder controle, zolang het duurt en dat is een
opluchting. Voel je behoefte om even aan te wippen, dan is daar zonder afspraak
ruimte voor, voel je vrij, niet verplicht. Doch probeer je emotie onder
controle te houden, dat vind ik het prettigst want ik ben er nog en tijd om te
wenen komt nog volop, mocht daar sprake van zijn.
Ook Paula vindt het erg fijn als er mensen komen, dus altijd
welkom enkel niet rond etenstijd (halfvijf/halfzeven) want dat is een stukje
dag die wij gaarne voor onszelf houden…..
