We maken ons elke dag (terecht
misschien) druk om allerhande zaken. Of je kind wel mee kan komen op school, je
man zijn voeten weer niet heeft gewassen en zo met die zweetkakkers in bed
stapt, of het morgen wel droog zal blijven en of de tandarts je wellicht weer
pijn zal gaan doen met die lamlendige boor van hem.
Maar ook de heel grote zorgen in
het leven over geloof, ziekte, pijn, verdriet, scheidingen of dood. Niets
menselijks is ons vreemd. We zijn er maar druk mee dat ons zorgen maken over de
dingen van alle dag.
Als je over een begraafplaats
loopt valt het plotseling op zijn plaats. Hier liggen ook allemaal mensen die
zich ooit druk maakten. Over politiek, te komen oorlogen of ziekten. Ze hebben
ook lopen tobben over hoe de dag door te komen, of met moeder of schoonmoeder
om te gaan, omdat die wel erg lastig is geworden. De “problemen” en het “getob”
van alle dag. We doen het allemaal, niemand uitgezonderd.
En nu liggen zij hier. Heeft hun
getob zin gehad? Hun zorgen maken? Welnee! De meesten zijn lang vergeten. Je
leest de verweerde namen op de stenen en beseft dat er tientallen jaren niemand
meer bij de graven geweest is. Vergeten of niemand meer in leven om hen te
gedenken.
En nu wij. Tobben, zorgen,
angsten, moeiten, enfin, de lijst is weer lang. Laten we er niet té intens mee
bezig zijn want het is meestal zonde van je tijd en die is tenslotte beperkt.
Proberen er vandaag een heerlijke dag te maken en die knop in je hersenpan uit
te proberen krijgen. Die zorgenknop bedoel ik. Ooit zal ook uw gebeente voor en
bepaalde tijd te rusten komen te liggen en vergeten worden door de medemens,
geloof mij. Dus waarom zo tobben? Geniet ook een beetje binnen de grenzen van
het redelijke!
Je
zorgen maken is immers net zoiets als op een schommelstoel zitten. Je blijft in
beweging maar komt helemaal nergens
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.