Ben je wel eens door iemand afgewezen?

Bedoel niet of je wel eens een blauwtje hebt gelopen, want dat overkomt de beste in zekere jongere jaren. Nee, ik bedoel dat je vriendelijk wilde zijn en dat je vriendelijkheid werd ontvangen of je iemand met mest in het gelaat wierp.

Voorbeeldje: de aardige man die je al jaren kent van het snoepwinkeltje waar hij zijn zoete verleidelijkheden slijt, stond bij de boeken in de kringloop. Legde mijn hand op zijn schouder die hij afschudde als een vies insect onder het uitroepen van: “ik houd er niet van als iemand mij aanraakt.”

Die voel je hoor. Je bedoelde het amicaal maar het werd als zijnde asociaal ontvangen.

Nog eentje: de wat onooglijke vrouw in de kerk die je al jaren kent en vaak eenzaam in haar bankje zit. Je denkt: toe, laat ik eens naast haar gaan zitten want je bent in een lieflijke bui, hetgeen mij een must lijkt bij het ter kerke gaan. Je schuift voor haar idee te dichtbij en ze kijkt je aan alsof je een liter ijskoude karnemelk op haar kerkhoed hebt gegoten en schuift direct een meter opzij.

Die  afwijzing voel je ook, dacht ik.

Oké, mensen hebben hun barrières waarachter ze zich veilig gevoelen. Er zijn er die hebben een veiligheidszone van een meter terwijl anderen met zeven meter al benauwde gevoelens ontwikkelen.

De vrouw achter de viskraam waar je elke week je dode visje koopt op haar arm tikkend. Weer fout want ze kijkt je verwoestend aan, terwijl jij het lief bedoelde. Je bedoelde het als: Hallo ik ben het”, maar het kwam niet over. Met een: ”kijken mag maar aankomen niet”, sloft ze op kromme beentjes verder, de omstanders en toehoorders de indruk gevende dat jij haar op klaarlichte dag onzedelijk betast hebt.

Het gekke is dat het dikwijls mensen van christelijke komaf zijn waarmee ik zulke (noem het) aanvaringen heb. Ik zeg er maar niets van, maar denk vaak aan ze, zeker als ik ze liederen hoor zingen als: Heer raak mij nu aan.

Hij wel.