Van deur tot deur en dan maar vragen. Soms had je een bof en
kreeg je een reusachtige stapel mee, even vaak werd er neen verkocht omdat wij
leefden in de dagen dat de
Plastiek boodschappentasjes waren nog niet uitgevonden
door de knappe koppen.
Dan straat in, straat uit en maar vragen om oude kranten die
je dan op een oud kinderwagenonderstel plaatste en meenam naar de lorrenboer
die ook in oude metalen deed en in oud papier.
Hij knetterde de hele handel in
een jutezak en hing die vervolgens aan een unster waarbij hij als je er geen
erg in had even zijn enorme voet onder de zak plaatste en jolig roep:” Nou, tis
weer niet veel, vijftien kilo.”
Dan met een grijpstuiver in je zak naar de sigarenwinkel die
ook snoepgoed verkocht. “Moet ik nou helemaal naar voren komen voor die 5
centendroppen”, riep het stokoude mannetje verveeld als hij ons in de winkel
gewaar werd.
Enfin, de dagen dat er kinderen je erf opliepen om naar oude
kranten te vragen ligt achter ons. Ze komen nu je erf op om een niet bestaande
Pokomon te vangen. Tis de vooruitgang, zegt men....
