De Steen op vaders graf is in bestelling, nog even en hij ligt er. Op een begraafplaats kijk je altijd terug. Het is een soort achteruitkijkspiegel naar vroeger. Hoewel alle spiegels achteruit kijken en er geen vooruitkijkspiegels bestaan. Wel lachspiegels, maar op een begraafplaats valt niet veel te lachen.
Je gedachten gaan terug naar je kindsjaren, de tijd dat het nog goed was, of leek.... Ik zeg bewust leek, want wat is goed? Wat is normaal? Wat jij als kind meemaakt, de situatie waar je in opgroeit, is voor jou de maatstaf van normaal. Dat het bij de buren heel anders toeging, lag deels buiten je beschouwingsvermogen.
Aardappels met kaas was normaal, pa en ma die ruzie maakten, was normaal, het onvoorspelbare van pa en ma was normaal. Een aai over je bol kreeg je niet, dat was abnormaal. Samen huiswerk maken, deed je niet, daar bemoeiden pa en ma zich niet mee, dat was normaal. Zondag bakten we zeevis gevangen door pa, in de frituur, dat was normaal. Pa die rook naar oud zweet, dat was normaal. Ma die een woede aanval kreeg, dat was normaal. Pa die ma met een pantoffel door de huiskamer sloeg, dat was normaal. Een heel lange lijst aan dingen gonzen op zo’n moment door je kop, als je tussen de stenen zit te peinzen. Nog even dat is de sluitsteen daar. Zo hoort het, dat is normaal. Ik betrap mij er op pa nu veel meer te bezoeken dan toen hij nog de scheldende, eisende en hijsende oude man was.
Heerlijk, enkel stilte, geen gevloek, geen gore taal, geen scheldpartijen, geen gekletter van een pantoffel op iemands achterwerk maar een gevoel van: ha pa, daar ben ik weer. Heel normaal…..
Je gedachten gaan terug naar je kindsjaren, de tijd dat het nog goed was, of leek.... Ik zeg bewust leek, want wat is goed? Wat is normaal? Wat jij als kind meemaakt, de situatie waar je in opgroeit, is voor jou de maatstaf van normaal. Dat het bij de buren heel anders toeging, lag deels buiten je beschouwingsvermogen.
Aardappels met kaas was normaal, pa en ma die ruzie maakten, was normaal, het onvoorspelbare van pa en ma was normaal. Een aai over je bol kreeg je niet, dat was abnormaal. Samen huiswerk maken, deed je niet, daar bemoeiden pa en ma zich niet mee, dat was normaal. Zondag bakten we zeevis gevangen door pa, in de frituur, dat was normaal. Pa die rook naar oud zweet, dat was normaal. Ma die een woede aanval kreeg, dat was normaal. Pa die ma met een pantoffel door de huiskamer sloeg, dat was normaal. Een heel lange lijst aan dingen gonzen op zo’n moment door je kop, als je tussen de stenen zit te peinzen. Nog even dat is de sluitsteen daar. Zo hoort het, dat is normaal. Ik betrap mij er op pa nu veel meer te bezoeken dan toen hij nog de scheldende, eisende en hijsende oude man was.
Heerlijk, enkel stilte, geen gevloek, geen gore taal, geen scheldpartijen, geen gekletter van een pantoffel op iemands achterwerk maar een gevoel van: ha pa, daar ben ik weer. Heel normaal…..
