Persoonlijk ben ik niet sentimenteel. Ik heb dat gewoon
niet. Als we thuis jankten zei moeder gewoon: ”houd je kop.” En daarmee basta.
Is het daarom dat ik met droge ogen door de wereld ga?
Wellicht! Soms word ik ontroerd door een stuk muziek, maar meestal verdwijnt
dat weer snel. Tranentrekkende films houd ik niet van, ze laxeren me slechts,
sorry.
Een ding ontroerde me wel. Het was voor het eerst in 30 jaar
dat ik huilde. Dat was toen Jippie onze Teckel kanker kreeg en ik hem moest
laten inslapen. Heb hem in de tuin begraven in een mooi zelfgemaakt kistje en
er Narcissen bovenop gezet.
Elk voorjaar krijg ik een knipoog van hem, als de in bloei
staande gele bloemen in de zwoele wind staan te wiegen. En dan voel ik weer
even die traan. Even maar, want ik ben niet voor janken in de wieg gelegd. Ik
denk er derhalve over om mijn traanbuizen na mijn eigen dood te doneren. Zo
goed als niet gebruikt. Maar ja, wie wil ze? Een echte huilebalk misschien?
Enfin, dit is hem. Ik hoop hem in de hemel tegen te komen.
Als honden naar de hemel gaan dan. Ik zou niet weten waarom niet! De dood is
immers de schuld van de mensheid die zo nodig in zonde moest vallen. Daar kan
dat Jippie toch niets aan doen? Nou dan!
