Goddelijke handen

In mijn hand woont het kuiken. Het ziet mij als moeder dus wil onder mij kruipen. Maar met die 97 kilo is dat wat lastig dus ik open mijn warme hand en daar zit hij dan een beetje amechtig in te suffen en steekt zijn kopje tussen mijn vingers door in goed vertrouwen. Ik moet mij wat inspannen anders dan sluiten mijn vingers zich en door die kracht zou het lieve diertje gekeeld worden en dat kan niet de bedoeling zijn. Het slaapt in mijn borsthaar en pikt er dingen weg waarvan ik niet zeker weet of het ongedierte is en ik dus hoognodig moet douchen of de fantasie van het kuiken. Ik heb het op het eerste gehouden en mij gewassen.
eigenlijk geeft het mij een beetje een vaderlijk gevoel. Goddelijk zelfs in staat om warmte te geven en liefde of de dood.
Met Pasen hebben we het over de dood van de Here Jezus die daardoor juist Zijn liefde en warmte aan een koude wereld schonk. Wie wil er niet wonen in Zijn Goddelijke hand?

Het ruwhouten kruis

Op die heuvel daarginds
stond een ruwhouten kruis,
het symbool van vervloeking en schuld.
Maar dat kruis werd de mens
tot het kostbaarst kleinood,
daar Gods wet aan dat hout werd vervuld.

’k KLem mij daarom aan Golgotha’s kruis,
tot de Heer komt en met Hem het loon.
Als die grote dag aanbreekt
en Hij ons dat kruis
dan verwisselt voor d’ eeuwigheidskroon.

O, dat ruwhouten kruis,
door de wereld gesmaad,
heeft een wond’re bekoring en macht.
Want Gods Zoon liet zijn troon,
Hij droeg smaadheid en hoon,
om de vreugd’ die dat kruis voor ons bracht.

Van dat ruwhouten kruis
met het bloed van Gods Zoon
straalt een licht dat door niets wordt gedoofd;
vol van schoonheid en pracht,
vol van reddende kracht
voor een ieder die in Hem gelooft.

Vroeg Paaskuiken

Dus we gingen naar de kerk vanmorgen bij Kees van den Berg in de Pauluskerk maar in de regen en de wind lag een kuiken van wat wilde kippen die hier over de buurt scharrelen. De moederkloek dribbelde er een beetje omheen en tja, wat doe je dan? Bij halftien en dus moesten we zo weg. Het jong bewoog nauwelijks meer en zou doodgaan, zoveel was zeker. Dus hup, schoenendoos, tegen de cv aangezet, lapje erin en kuiken erbij. Naar de kerk, we zien wel. Thuisgekomen piepte het vrolijk en kroop bij Paula in haar nek. Daar woont het nu en loert naar mij als ik langsloop.
In de verte de echo van iemand waarin ik geloof. Hoe vaak heb IK u onder mijn vleugels willen nemen, maar jullie hebben het niet gewild... Misschien zegt het je wat, misschien niet, kijk maar....

Pompen of verzuipen

Het heel aardige van een oude kerk als de Sint-Jan in Gouda is dat je elke keer als je er komt, weer nieuwe dingen leert.

Niet enkel vanaf het preekgestoelte, nee een kerk als dit heeft veel te zeggen ook na de zondag. Neem nu bijvoorbeeld mijn niet kostelijke ontdekking van de dag.
Niet kostelijk omdat het om urineren gaat en daar praat je niet zo snel over, zeker niet in de kerk. In de volksmond noemen wij dat plassen en wil je het wat stoerder zeggen dan bezigen wij van mijn part de term pissen.
Doch dat het in de tijd van onze voorouders ook behoorlijk platvloers toeging, bewijst de tekst wel boven de toiletten. Kijk pissen is grof, maar pompen ruikt naar een onwijze zeikerd zijn en die zijn dus blijkbaar van alle tijden.

Het zaad van de belofte

Urnen kunnen ook heel mooi zijn, dacht ik. Op het IJsselhof in Gouda vond ik deze kastanje die mij erg aansprak. Ik bedoel als de herfst van het leven

aanbreekt en de dagen komen dat je moet vallen, dan maar liever in een mooie kastanje.
Doch als wij goed kijken naar de natuur, dan draagt deze immer een belofte in zich. De buitenkant is stekelig en verdort, ja valt uiteen in losse delen. Doch binnenin ligt een heel nieuw begin. Wie ogen heeft om te zien, die zal zien. Maar geen mens is zo bijziend als hij, die niet kijken wil...

Is er nog ruimte voor hen in onze samenleving?

Langzaam maar zeker worden de Joden opnieuw uit onze samenleving verjaagd en hoor ik weer die echo: wir haben es nicht gewusst

When the lady smiles

Wat mij zo opvalt in deze tijd is dat dingen er niet gemakkelijker op worden. Hadden de meesten van ons al genoeg moeite met het

onthouden van hun negen getallen bankrekeningnummer en het invullen ervan, voor de aardigheid heeft men er nu, om in de pas te lopen van de Europese regelgeving er nog een aantal letters en cijfers bijgeprakt.
Dat is niet handig want de gevolgen zijn hier al duidelijk. Spookafboekingen ( al 500 euro hier) en als je belt met de ...bank is het: ”Oh dan heeft men vast een vergissing gemaakt met de ibancode.”
Ik vergistte me zelf ook toen ik het nummer 76 vergat en dan maakt de bank niets over, hoewel ze heus wel snappen wat er fout zit. Service heet dat.
Het moet mij van het hart dat de service de laatste jaren niet veel verder reikt dan de beperktheid van het systeem, dat mensonvriendelijker wordt met de dag.
Kent u deze? Je toetst (van de zenuwen dat een of ander onverlaat meeloert) over je schouder en achter je hand min of meer op gevoel je pincode in, want als er een camera hangt die meekijkt skimmen ze de boel weer. Dus op gevoel en geluk maar intypen bij de flappentap. Dan volgt de volstrekt onnozele vraag van het apparaat: ”Heeft u de pincode goed ingetoetst, druk dan op JA.”
Maar lieve banken en bedenkers van dit tappen uit de muur, natuurlijk weet je niet zeker of je die lamlendige code goed hebt ingetoetst. Je hoopt van wel. Je ziet immers geen moer achter je hand en zenuwachtig achterom kijkend. Dus hoe kan men dan de vraag stellen of je hem goed hebt ingetoetst? Een redelijk achterlijke overbodige vraag.
De Bijbel spreekt over een tijd waarin niemand meer kan kopen of verkopen zonder het getal van het beest. Volgens mij bedoelt de Schepper te zeggen dat het in deze dagen ronduit beestachtig moeilijk is om aan je eigen poen te komen. Er komt een tijd of die is al aangebroken dat je straks allemaal in de verte the Golden Earing hoort met: Wen the Lady smiles….Oh now!!!!

Hartproblemen

Ik mag graag bijsluiters lezen. Ik geef het maar toe ik heb een bijsluiterfetisch. Dat begint al als ik een nieuw doosje krijg,

dan zit ik me al te verkneuteren op het straks lezen van de bijsluiter. Probeer het zo lang mogelijk uit te stellen en bij de avond koffie pas te bevredigen want voorpret is ook pret.
Je komt echt de leukste dingen tegen bij het kopje": Bijwerkingen".
Dat bewaar ik dan ook, net als het stukje haas van de haaskarbonade, tot het laatst. Daar begint he...t grote plezier.
Ik noem van Domperidon even deze zin: Als bijwerkingen kunnen hartritmestoornissen optreden of een hartstilstand. Neem in dat geval altijd contact op met de arts.
Ziet u het voor u? Nee eerlijk zeggen! "Hallo dokter, ja met mij. Ehh mijn hart staat stil en wat denkt u, kan ik beter stoppen met dit middel of raadt u mij aan toch verder te gaan?""
( De dokter) "Ik denk dat u er even aan moet wennen, probeer even een paar dagen door te gaan, wellicht gaan deze klachten over en begint uw hart over een week weer te slaan."
Echt superleuk die bijsluiters...

Gewogen en te licht bevonden

Je zult het vast wel eens hebben meegemaakt. Op de verenging, op een buurtfeest, binnen de kerk (want daar kunnen ze er ook wat van hoor!) of in de familie. Dat je je kop stoot omdat je niet binnen de juiste soort valt.

Ik stapte ooit op een aardig stel af in de kerk en vroeg of ze misschien een kopje koffie kwamen drinken na de dienst. De dame in kwestie wimpelde mij af met de woorden: ”Sorry, we hebben al zoveel vrienden, er kunnen gewoon geen nieuwe bij.” Een heel lieve manier om te zeggen: ”maak dat je wegkomt, we willen niets met jullie van doen hebben, jullie zijn onze soort niet.”

Dat komt hard aan. Zeker als je even er voor toch de indruk hebt gehad, allemaal bij die grote familie van mensenkinderen te behoren. Jezus ging om met hoeren en schavuiten, maar daar jij niet hoert en schavuit is er wel een andere weegschaal waar je op gelegd kan worden. De balans van het kapitaal, de afkomst, je intellect of spiritueel vermogen, je positie binnen de maatschappij etc.

Allemaal weegschaaltjes waar mensen anderen op wegen kunnen. Maar ten diepste een walgelijke vertoning. Iemand met minder vermogen stinkt heus niet en hoewel kleiner behuisd, zijn ze niet de drager van vreselijke ziekten.

Iemand met een wat geringer IQ roept niet de ganse dag dwaasheden en al komt een mens niet voort uit Maxima en Alex, dat maakt hem of haar niet minder vorstelijk in de ogen van de Schepper.

En toch en toch, wat zijn we als het puntje bij het paaltje komt toch hooghartige, vervelend klierende mensen.

Wie de schoen past, trekke hem aan….

P.s weegschaaltje bij de kringloop gekocht voor 5 euro, 80 jaar oud…

Vampieren en blauw worden

Omdat ik nooit bij de huisarts op spreekuur kom, roept hij me om de 5 jaar om te zien of ik nog leef en het was zo. “Laten we uw bloed maar eens onderzoeken, dat kan met uw medische verleden geen kwaad.”
Dus je vervoegd je nuchter naar het groene hart ziekenhuis en komt bij een zuil uit waar je in kunt typen wat je mot. Je kunt kiezen uit een aantal opties en de bovenste is: bloedonderzoek. Dat druk je dan maar in en de zuil braakt vervolgens grommend een nummer uit.
Dan is het de bedoeling dat je je vervoegt op een van de banken en dan maar naar een scherm gaat zitten koekeloeren tot jouw nummertje verschijnt in blauwe letters met er achter: balie drie. Dus je sloft er naar toe en moet in aanwezigheid van een hele meute op de bank zittende medebloedbroeders en zusters, je geboortedatum en naam noemen.
Vervolgens mag je weer zitten en begint het kijken op het scherm opnieuw. Ik zie dat mijn naam (fout gespeld) de Mooi, in het rood op de monitor komt en een nummer van een afwerkhokje erbij. Dus ik slof meteen door maar er werd net een dame afgetapt dus ik was vast abuis. Maar nee, mijn naam stond wel degelijk in rode letters en hokje 6 erbij. Na de vraag in de groep te hebben geworpen, kreeg ik als antwoord dat ik moest wachten tot ik blauw werd.
Nu weet ik niet wat u geantwoord zou hebben, maar ik begreep er geen barst van en riep: ”ik dacht dat ik nuchter moest komen en nu begrijp ik dat ik blauw moet worden?”
Alom gelach van de andere patiënten en diepe zuchten van de drie dames achter de balie. “Nee, meneer uw dingetje is rood en moet blauw worden, dan kunt u gaan.”
Wat voor opleiding en vaag taalgebruik die hedendaagse dames achter de balie gebruiken weet ik niet, maar ik plofte neer om ernstig na te gaan zitten denken over hoe ik mijn rode dingetje, blauw kon krijgen?
Na lang en diep nadenken drong het tot mij door. Je nummertje wordt eerst rood (stoplichtrood) en als hij blauw wordt, dan mag je het hokje in. Welke halve gare bedenkt zoiets? Neem je nu nog de kleur groen, die ook bij het stoplicht zoveel wil zeggen als: gaan met die banaan, dan zeg ik alla. Maar nee nietszeggend sireneblauw.
Sorry, hoor maar ik ben te stom voor al die nummertjes, kleurtjes, gaan, en stoppen etc. Ik heb altijd al een hekel gehad aan stomme spelletjes. Waar is de tijd gebleven dat een vriendelijke (liefst knappe) jongedame je kwam halen?
Nee, hup in de rij, als koeien die gemolken moeten worden en volkomen geautomatiseerd getapt door oude dames zo mager en schonkig dat ik ze van vampirisme verdenk. Ze zullen wel in een hoopje as en botten veranderen als ze hun duistere hokjes verlaten, vandaar dat stomme systeem.

De kerk

Hoewel de kerk vroeger eeuwenlang centraal stond in de dorpen en steden, is zij langzaam maar zeker hoe langer hoe meer op een eiland terecht gekomen.

Taken die ooit tot de kerk behoorden en gekoppeld waren aan zaken als barmhartigheid, ziekenverzorging en geestelijke ondersteuning, zijn verlegd naar commerciële instellingen, verpleeghuizen en psychiatrische instelling etc.
Werd je ooit vanuit geloofsovertuiging verpleegd, nu is het (veelvuldig) een vak geworden. Kreeg je in de tijd dat het minder met je ging een priester of dominee aan je ziekbed, nu is het veel vaker een specialist of andere arts.
De namen: broeder en zuster worden nog wel gebruikt in de ziekenhuizen, doch dat ze hun oorsprong hebben in het christelijk geloof, is veelal uit het oog verloren.
Heeft de kerk nog wel zin in onze dagen? Of kunnen we haar beter geheel losgooien en op drift laten geraken, we zien wel wat er komt.....

Hoe groot zijt Gij

Haarnetjes en onderbroeken

Pietje is het jong gestorven broertje van mijn vader. Hij zal niet veel ouder dan een jaar of 14 geworden zijn en overleed naar ik meen aan een hersentumor. Ik werd vernoemd naar hem, hoewel men één letter liet vervallen en er Peter van maakte.
Mijn oma van vaders kant was bijzonder op mij gesteld. Mochten mij zussen er langs gaan dan hing er immer een sfeer van: leuk dat je komt, maar donder nu maar weer op." Bij mij was dat anders. Ik kreeg de sleutel van de voordeur een loper, noemde we dat. Het betrof een grote sleutel, die de voorloper van het lips cilinderslot mag heten.
Oma liep op voetjes zo plat als strijkijzertjes en droeg een haarnetje, een uit de mode geraakt nylon frutseltje dat over het haar gedragen werd. Ze schonk jonge klare of het water was en een advocaatje om de laffe smaak weg te kauwen. Haar model geleek op een theemuts en ze droeg altijd van die jurken, waar je oudere vrouwen vroeger veel mee zag, maar die nu met de beste wil van de wereld nergens meer verkocht worden. Ze was wat kleding betreft toen al uit de mode.
Haar vaste binnenkomst-kreet was:"Hebbie nog nieuws?"
Omdat ze ver over de negentig jaar werd, kwam ze niet meer buiten, nou ja om haar behoefte te doen, want de wc was nog zoals vaak het geval bij heel oude woningen, buiten. Ze woonde 'op" de nieuwe haven. Gek eigenlijk dat je bij andere straten zegt: “wij wonen 'in' de woudstraat, maar een haven daar woon je op.
Oma had een kostganger die wij ome Jaap noemden. Een mannetje zo dun en fragiel dat je spontaan boos werd op de misdadiger die hem zou durven slaan. Hij wekte vertedering op. Met zijn hoedje, schele ogen en die paar tanden in de mond.
Ome was een tittel die aan veel mensen gegeven werd. De buurman was niet gewoon Wim, maar ome Wim. Ik vind het tot op de dag van vandaag lieflijk klinken en jammer dat het uit de gratie is geraakt dat "ome".
Oma was vies van ome Jaap. Hij had eigen bestek en mocht zelfs na het douchen zijn vuile onderbroek niet door de huiskamer dragen om in de wasmand te deponeren. Dat moest via het dakraam (de douche was boven) op het achteruitje geworpen worden en dan kon ome Jaap naar beneden de boel oprapen en dan pas in de wasmand stoppen zodat het niet door de huiskamer ging. Tot oma een keer uit het "huusje" (de wc dus) kwam en de vuile onderbroek van oma Jaap bovenop haar hersens kreeg. Toen mocht hij het in het vervolg wel door de huiskamer dragen.
Dit is een tekening van Pietje, de te jong overleden broer van pa...

Normaal

De Steen op vaders graf is in bestelling, nog even en hij ligt er. Op een begraafplaats kijk je altijd terug. Het is een soort achteruitkijkspiegel naar vroeger. Hoewel alle spiegels achteruit kijken en er geen vooruitkijkspiegels bestaan. Wel lachspiegels, maar op een begraafplaats valt niet veel te lachen.

Je gedachten gaan terug naar je kindsjaren, de tijd dat het nog goed was, of leek.... Ik zeg bewust leek, want wat is goed? Wat is normaal? Wat jij als kind meemaakt, de situatie waar je in opgroeit, is voor jou de maatstaf van normaal. Dat het bij de buren heel anders toeging, lag deels buiten je beschouwingsvermogen.
Aardappels met kaas was normaal, pa en ma die ruzie maakten, was normaal, het onvoorspelbare van pa en ma was normaal. Een aai over je bol kreeg je niet, dat was abnormaal. Samen huiswerk maken, deed je niet, daar bemoeiden pa en ma zich niet mee, dat was normaal. Zondag bakten we zeevis gevangen door pa, in de frituur, dat was normaal. Pa die rook naar oud zweet, dat was normaal. Ma die een woede aanval kreeg, dat was normaal. Pa die ma met een pantoffel door de huiskamer sloeg, dat was normaal. Een heel lange lijst aan dingen gonzen op zo’n moment door je kop, als je tussen de stenen zit te peinzen. Nog even dat is de sluitsteen daar. Zo hoort het, dat is normaal. Ik betrap mij er op pa nu veel meer te bezoeken dan toen hij nog de scheldende, eisende en hijsende oude man was.
Heerlijk, enkel stilte, geen gevloek, geen gore taal, geen scheldpartijen, geen gekletter van een pantoffel op iemands achterwerk maar een gevoel van: ha pa, daar ben ik weer. Heel normaal…..

Memento mori

Memento mori is een Latijnse zin die traditioneel wordt vertaald als Gedenk te sterven of Denk eraan te [moeten] sterven. Vrijere vertalingen zijn Bedenk dat u sterfelijk bent of Denk aan je eigen sterfdag.
Wellicht loop ik daarom ook graag op begraafplaatsen. De mens is er massaal vertegenwoordigd, doch ik ben de enige die op dit moment de noemer: levend, mag dragen. Doch een gevoel van: we kunnen wachten, jouw beurt komt ook, dan lig je naast ons, hangt ook zwaar in de donkere lucht. Want één ding is zeker, ooit sterven ook wij. Laten we dus vandaag een mooie dag maken, voor zover dit mogelijk is....
Deze begraafplaats en de kapel vinden wij in Ouderkerk a/d ijssel. Een bezoekje waard. En als u er dan toch bent, 3 km doorrijden want in Krimpen a/d IJssel is ook een oude begraafplaats, waar ook nog militairen uit het Koninklijk Nederlandsch-Indisch Leger (KNIL) begraven liggen.
Waar het om gaat is dat u en ik de kans hebben de dood te grazen te nemen en niet zo zuinig ook. Al de graven van de profeten en al de grote en kleine godsdiensten en hun goden en godenzonen zijn gevuld. Doch er is maar één graf leeg.
Waarom dan je geloof stellen op dode meesters als je een levende kan dienen? Iemand die zo vol liefde en waarheid is, dat zelfs de dood Hem niet vast kon houden.
Zijn naam is Jezus Christus. Denk daar aan, zolang het nog kan.

Stembussen en apenkloten

Vanachter de tafeltjes kijken bebrilde mannen mij als de drie musketiers aan. Ik mompel terwijl ik mijn stembiljetten overhandig een: “goedemorgen." Men glimlacht mij toe zoals je een kind toelacht terwijl je het een lolly schenkt.

Om de een of andere reden krijg ik met stemmen altijd een tandarts-gevoel over mij. Men controleert nauwkeurig mijn identiteitskaart en lijkt te twijfelen. Evengoed krijg ik de ellenlange papieren waarop ik met een slecht kleurend rood potlood mijn... rondjes mag inkleuren van mensen die mij niet kennen en ik hen nog minder. Achter mij zuchtten de oudere mannen en ik voel hun oogbollen lurken op mijn rug.
Waar zijn eigenlijk die formidabele stemautomaten gebleven en welke partij is voorstander voor ophangen van de bedenker? Bedoel, nu dit de overheid miljoenen heeft gekost en we weer gewoon, nadat bleek dat het niet goed werkte, terug zijn bij een kleurpotlood en papier behang, dat best gestraft mag worden!
Waterschap, welke partij moet dat beheren? Volgens mij, pissen we allemaal in dezelfde sloot. Is er een partij die nu eindelijk eens een schrap durft te zetten in die misdadige kwestie dat mijn vrouw en ik samen, evenveel belast worden als de overburen die met 12 kinderen het zesvoudige schijten?
Nee, het gaat meer om milieu als zodanig. Een mooi streven, maar ik geloof er niet in. Wij leven op een veel te grote voet om de noemer milieu in de mond te mogen nemen. De indianen die voor elke boom die ze omlegden, een verse in de aarde zetten, dat is milieu. Die niet meer nodig hebben als avondeten dan een paar gebraden kloten van een aap en in het geheel niet weten wat plastiek is. Nou ja, tot een paar zendelingen ze het geheim van de aardolie samen met het evangelie in plastiek kaft kwamen brengen.
Ik kleur op mijn gevoel, want politiek ben ik te stom voor om het te begrijpen, een paar namen in en loop naar de in mijn beleving zo onwijs juist gekozen bussen om de boel in te deponeren. Grijze klikobakken met een gleuf. Zo werkt dat dus! Straks de hele bende naar de vaalt en dan trekken ze strootjes. Wie de langste heeft wint. Een nog ouder mannetje dat al bijna dood is, zit naast de klikobakken en wijst met zijn verdorde vinger. “Daar moet hij in meneer een beetje op en neer dan zakt hij wel.” Een kreet zo oud, dat heel het mensdom na dát te hebben gedaan, zich bleek te kunnen voortplanten.
Was een wonder boven wonder, ik stond erbij en ik keek ernaar.

Vrij metselen

Wie goed kijkt vindt ook graven van de vrijmetselaars aan de Vorstmanstraat in Gouda. Vrij metselaars zijn geen zzp bouwvakkers die er maar los en vrij wat op los metselen,

zoals het woord kan doen vermoeden, doch een broederschap.
De vrijmetselarij is een internationaal verband van loges, gericht op de ontplooiing van de mens tot een in geestelijke vrijheid denkende persoonlijkheid. Maar wie zijn zij? Alleen al in Engeland bestaan maar liefst 8000 van deze Loges waarvan de l...eden terug te vinden zijn in de adel, het onderwijs, in kerken en binnen politie en het justitieapparaat. De vrijmetselarij zet zichzelf neer als een ,,levenshouding die persoonlijk en gezamenlijk creatief denken wil bevorderen.” Het zijn besloten genootschappen waarvan de deelnemers- broeders- uitgaan van een gemeenschappelijk wereldbeeld: wereld en leven zijn een bouwwerk dat nog voltooid moet worden. Vrijmetselaars zien zich als bouwers en als bouwstenen van een betere wereld. Een algemeen kenmerk van de reguliere vrijmetselarij is het gegeven dat de leden uitgaan van een godsbeeld. Ze onderscheiden een "scheppend, ordenend beginsel" waarbij men niet spreekt over God, maar over "de Opperbouwmeester van het heelal", of ook wel over "de Groot architect van het Universum." Het enige dat verwacht wordt is dat een broeder geloof hecht aan een Opperwezen, maar die kan bijvoorbeeld net zo goed uit het hindoeïsme afkomstig zijn. De vrijmetselarij staat open voor mannen van allerlei religieuze achtergronden. In dat beeld moeten aanhangers van verschillende religies elkaar vinden. Onnodig te vermelden dat deze groep niet valt onder de volgelingen van Christus.

Racekak en notarissen

Als je bij de dokter bent, staan er tal van folders tot je beschikking hoe om te gaan met bepaalde klachten en ziekten. Dat is mooi.

Hebt u last van aambeien, van jeugdpuistjes, van zweetvoeten of wintertenen? Overal is een keurige en kleurige folder voor om je te helpen ongemakken te verlichten, dan wel te voorkomen.

De zorg bij leven, staat in schril contrast met wat er gebeurt,  als je lichaam het eenmaal heeft begeven. Heeft de Dela nog een keurige folder om je te helpen bij allerhande zaken die dan jou als nabestaande ten deel vallen, de belangrijkste laat het gruwelijk afweten. Jawel, ik heb het over de duurbetaalde notaris.

Een man die zich in zacht pluche in een prachtig kantoor ophoudt en van node is om zaken af te wikkelen. Je komt daar en hebt geen flauw benul van hoe je allerhande zaken moet regelen. Je verwacht op zijn minst een fikse folder (zeker tegen de prijzen die er gerekend worden (a 800 euro), maar daar vergis je je in.

Binnen tien minuten sta je weer buiten en weet nog minder dan toen je naar binnen ging. Je krijgt van alles over de post in een vocabulaire waar je met de beste wil van de wereld geen reet van begrijpt en waar op zijn minst de dikke van Dalen aan te pas moet komen om een beetje uit te puzzelen wat er allemaal in een acte van nalatenschap bedoeld wordt.

Kun je beginnen het huis leeg te ruimen?

Mag je al aan de financiële afwikkelingen van de overledene een begin maken?

Mag je überhaupt aan de bankzaken komen van de overledenen?

Waar moet je met je vragen terecht betreffende, de woning, de kosten van het leegruimen en wat als een van de kinderen niet mee wil tekenen?

Vragen over wat er eigenlijk gebeurt als je de inboedelbeschrijving aanlevert bij de rechtbank.

Wat moet er in bij zo’n boedelbeschrijving?

Wat zijn je plichten in een dergelijke en wat zijn je rechten?

Mag je afstand doen van de hele gang van zaken of wordt je dan opgepakt en opgesloten?

Mag ik de notaris bellen voor vragen of komen daar kosten bij dan?

Honderden vragen die werkelijk van groot belang zijn, maar een folder ontbreekt. Nergens is bij de notaris ook maar het kleinste foldertje te vinden betreffende: hoe handel ik als erfgenaam zaken verder af, nadat de notaris zijn salaris a 800 euro in ontvangst genomen heeft.

Om kort te gaan: bij een overlijdenskwestie waarbij jij als nabestaande toch al zoveel voor de kiezen krijgt is het werkelijk TEN HEMEL SCHRIJEND geregeld als het om notariële steun gaat.

Een bak pleur, dokken en daar is de deur!

Sorry, heren notarissen uw service is niet slechts onder de maat maar ronduit afwezig. U werpt nabestaanden in de poel van u in barbaars Nederlands opgestelde forumlieren en verwacht dat men daar uit wijs wordt. Zelfs een gratis folder: hoe kom ik van mijn racekak af, is mensvriendelijker dan uw benadering bij een overlijdenskwestie. Voor mij bent u gezakt met vlag en wimpel en geeft nabestaanden een gevoel van dood laten vallen. Wat weer voor werkt zorgt…..

Zie Het Lam

Gods meesterlijke zet, tegenover de draak die zich in

onze, maar ook in alle tijden liet zien als: religie, extremisme, haat, dood, verderf, ziekten, agressie, moord, liefdeloosheid, verderf etc. Zie het Lam Gods, dat de zonden der wereld wegneemt.
Sint-Jan een stukje der Goudse glazen.....

Christenvervolging

Christenen omgekomen bij aanslagen extremistische Moslims in Pakistan.
Christen kinderen aan houten kruisen geslagen door IS.
 Christenvervolging noord Korea
 Christenen gedood omwille van hun geloof ( 1.123) door extremisten
 Christenen in Syrië de keus tussen de kogel of afzweren van hun geoof...
 Christenenmeisjes onthoofd in Tunesië
 Christenen, ach de lijst is elke dag weer wat langer.
Niet alleen christenen, ook Joden, andersgelovigen en niet gelovigen worden steeds verder in het nauw gedreven door extremisten.
Nog even en we zitten zo in de kerk! Wanneer wordt u wakker?

Heilige gebaren

Het zo heel aardige van de heiligen der katholieken vind ik, dat ze soms van die gebaren maken,

welke je pas met een close-up geheel en al duidelijk worden. Neem nu de Heilige Antonius die pronkt in de binnenstad van Gouda in de spieringstraat. Zo op het eerste gezicht is er weinig mis mee. Tot je de boel wat beter bekijkt.
Sommige relaties of noem het van mijn part vriendschappen hebben dat ook. Het lijkt op een afstand best goed maar bij nadere beschouwen heb je steeds meer het idee dat men je: fuck off, toe wenst.
Zo heel subtiel als Antonius het doet, nee dat zie je niet veel en daarom respect.

Bewijsje

Er blijft een incasso lopen via de postbank van de wmo a:12.43, maar dat is nu al maanden zo en dus je belt weer eens voor de gezelligheid met de helpdesk
Na 10 minuten wachten krijg je dan een dame aan de lijn die dingen niet kan vinden. Geen afschriftje, geen bewijsje, geen bevestiging.

voor nabestaanden van de postbank.
Ze klinkt nogal van:" u bent niet gemachtigd om zaken te regelen en kletst wat over de boedelverdeling waar zij niets mee te maken heeft en waar ik haar op wijs en vraag of zij soms Opstelten van haar achternaam heet? "Hoezo?' vraagt ze. "Nou die kon ook niets terugvinden!"

"Meneer de Mooij ik doe mijn werk zo goed mogelijk in uw belang." Dat is wat ze me zegt en ik krijg langzamerhand het idee dat er alleen maar mensen werken op de afdeling nabestaanden van de postbank die geen van allen dingen kunnen vinden, netjes afwerken of op orde krijgen. Wat een onvoorstelbaar stelletje oenen op een rij.
Eigenlijk is er maar weinig waar het mee tegenzit, maar de postbank afdeling nabestaanden is werkelijk hemel tergend.
Enfin, ze gaat weet zoeken en belt me over 30 minuten terug. Ik had al geen vertrouwen in die bank maar nu is het dus echt alles opheffen geblazen daar en wegwezen. Een ronduit waardeloos systeem die nabestaanden hoge bloeddruk bezorgt...
Een half uur later de telefoon. Ja daar is de dame weer en nu leest ze niet met belerende stem de door mijzelf toegezonden notariele stukken voor, maar heeft gevonden dat ik bevoegd ben om dingen te regelen. Enfin, je zou die lui toch!
Ik denk dat ze de opdracht hebben je zo door het lint te jagen dat je zo snel mogelijk zelf niet meer bestaat. Geld en de duivel, ach, er loopt een dunne lijn in deze.

Toekomst

Een lastig woord vind ik. Het ligt als een luchtspiegeling net niet binnen handbereik, want als je denkt het te kunnen grijpen, dan schuift het een dag op naar morgen.

De eeuwigheid is een nog lastiger woord, dacht ik. Wat moet ik me eigenlijk bij de hemel voorstellen, nu we toch met moeilijke begrippen bezig zijn? Een soort kerkdienst die nooit meer ophoudt? Ik mag toch hopen van niet!

Veel mensen ervaren kerkdiensten als fijn. Hoewel ik er elementen in proef die de noemer fijn mogen dragen, dacht ik dat geloven niet per definitie alleen met fijn te maken heeft. Ook met lijden, toch? Maar dat hebben we in al die eeuwen wel weg weten te poetsen. Nee, de kerkdiensten zijn fijn, of goed, of iets van die orde. De God van nu is een oude man die bovenal erg lief is. En fijn, en eeuwig.

Ik voor mij ben altijd blij als de kerkdienst afgelopen is en ik nog niet door een bliksem uit de hemel ben neergeveld. Oh u hebt dat niet! Wel dan bent u vast een mens met een fijne kijk op de toekomst en een goed zelfbeeld.

U sluit later netjes aan in de rij heiligen om jubelend de poort van de hemel binnen te gaan.  Ik denk dat ik, als we in de rij staan, wegkruip onder de rok van Majoor Boshardt. Nou ja, dat klinkt pikanter dan het is, want het leger des heils draagt vast ondergoed van gesteven katoen dus a.u.b. geen verkeerde gedachten.  Aan de andere kant, als men dan juist het lied: de winden van het geloof aanheft, wil je ook niet onder zo’n rok zitten.

Gaan honden naar de hemel?

Persoonlijk ben ik niet sentimenteel. Ik heb dat gewoon niet. Als we thuis jankten zei moeder gewoon: ”houd je kop.” En daarmee basta.

Is het daarom dat ik met droge ogen door de wereld ga? Wellicht! Soms word ik ontroerd door een stuk muziek, maar meestal verdwijnt dat weer snel. Tranentrekkende films houd ik niet van, ze laxeren me slechts, sorry.

Een ding ontroerde me wel. Het was voor het eerst in 30 jaar dat ik huilde. Dat was toen Jippie onze Teckel kanker kreeg en ik hem moest laten inslapen. Heb hem in de tuin begraven in een mooi zelfgemaakt kistje en er Narcissen bovenop gezet.

Elk voorjaar krijg ik een knipoog van hem, als de in bloei staande gele bloemen in de zwoele wind staan te wiegen. En dan voel ik weer even die traan. Even maar, want ik ben niet voor janken in de wieg gelegd. Ik denk er derhalve over om mijn traanbuizen na mijn eigen dood te doneren. Zo goed als niet gebruikt. Maar ja, wie wil ze? Een echte huilebalk misschien?

Enfin, dit is hem. Ik hoop hem in de hemel tegen te komen. Als honden naar de hemel gaan dan. Ik zou niet weten waarom niet! De dood is immers de schuld van de mensheid die zo nodig in zonde moest vallen. Daar kan dat Jippie toch niets aan doen? Nou dan!

Palenoorlog in Gouda

In Gouda lijkt een heuse "palenoorlog" aan de gang. Als je er oog voor hebt dan. Ik bedoel je hebt mensen, die lopen voor paal en

zien het dan nog niet. Ik voor mij zou paal en perk willen stellen aan het beplakken van andermans paal, dat staat als een paal boven water.Als het puntje bij het paaltje komt dan.
Op heel veel palen zitten leuzen of beter gezegd: neuzen geplakt, die wat onduidelijk op mij overkomen. Heeft het met voetbal te maken ( Op de plaatjes is een grote neus met verbodsteken te zien, een verwijzing naar de aloude stereotype dat joden grote neuzen hebben. Vermoedelijk komen de stickers van Feyenoordsupporters, aldus de joods-Nederlandse website Jonet. Op de Feyenoord-merchandise website
FR-stickers is een setje van 50 “verboden voor neuzen” stickers voor €4,95 te bestellen) of betreft het een stille hetze tegen de Joodse bevolking?
Anderzijds trof ik wel anti islam stickers die niets aan onduidelijkheid hadden.
En daarnaast weer anti Nazi, maar dat moet een spelfout zijn, het zal wel anti nasi zijn, hoewel ik gaarne Chinees mag eten. Want Nazi's die zijn toch allang uitgestorven of toch niet. Enfin, om een lang verhaal kort te maken, het is palenoorlog in Gouda. Is weer eens wat anders dan penisnijd.

Rozenwater

Het heeft lang geduurd maar eindelijk iets gevonden waar mijn tere huid zo intens naar verlangde.

Het valt niet mee om het toe te geven maar dit bevalt mij toch het best. Jaja ik maak het zelf, heel simpel. Het enige dat je behoeft te doen is je spiegelbeeld vermengen met je dagelijkse gedachten. Dat distilleer je en alles wat bij 80% uit de koeler loopt is dan puur Lulletjerozenwater. De heren van de politiek hebben dit al jaren ontdekt en smeren zich er dagelijks mee in. Vooral nu de verkiezingstijd is aangebroken en ze allemaal zo'n wijde waffel hebben over zaken die ze nooit waar zullen maken. Dan denkt ik:" Ik ruik puur Lulltjerozenwater".

Het voorportaal van je persoon

Het is dát gedeelte waar je mensen ontvangt. Proberen om zo goed mogelijk voor de dag te komen, opgepoetst en netjes.

Nou ja, soms wisselt het interieur, want je past je aan. Bij de ene ben je net wat meer die lollige persoon en bij die ander wordt er meer ernst van je verwacht. Dus je schuift wat met de meubels net zolang tot je denkt: ja zo ongeveer.

Net zoals deze foto die ik maakte van het voorportaal van de Sint-Jan, is de persoon die wij werkelijk zijn grotendeels verborgen. Je loopt niet te koop met je mindere kanten, dus de kast met zwabbers, het toilet waar het er heftig aan toe kan gaan, de zolder vol zaken die je ver hebt weggeborgen en laten we vooral de kelder niet vergeten, vol dingen die het daglicht niet kunnen verdragen.

Wie durft een mens mee te nemen in al de kamers en hokjes van zijn leven? Je zou wel gek zijn als je dat deed! Je wordt er immers uiterst kwetsbaar door om je zwakheden, je fouten, je viezigheden te openbaren. Nee, die dienen verstopt en uit het licht te worden gehouden. Je vrienden, je familie, laat je keurig toe in het voorportaal van het bestaan. Je partner komt wellicht iets verder, dat is nu eenmaal niet anders.

Gelukkig ziet niemand wie je echt bent.

Komt u binnen!

2 Kronieken 16:9a

De trap van het leven

We bevinden ons er allemaal op. Aan het begin, ergens halverwege of misschien komt het einde al in zicht. Niemand van ons weet precies waar we staan. Hoewel we misschien wel een beetje kunnen schatten hoe ver we gevorderd zijn naar het eindpunt.

Wat ons wacht als we eenmaal boven zijn, blijft een mysterie. Niemand van ons weet het precies. Volgens sommigen is er geen boven. Valt alles stuk op het ogenblik van aankomst. Een troosteloze gedachte, me dunkt. Eindelijk boven en dan is er niets. Het leven bestaat bij de gratie van dat opklimmen, waarbij het opvalt dat iedere trede hoger, moeizamer wordt. Maar zonder doel, zonder eindhalte, zonder hoop, zonder straks of toekomst?

Anderen menen dat je dan weer van start af aan mag beginnen, net zolang tot je in staat bent om al de treden van het bestaan, moeiteloos te nemen. Het lijkt mij een erg vermoeiende zaak om steeds opnieuw geboren te moeten worden en dan weer die rottrap op naar boven.

De treden van de pijn, de moeiten, de ziekten en de dood aan het einde steeds weer opnieuw te moeten.  Het gevoelt als een doolhof zonder uitgang. Een perpetuum mobile  zonder weerga of rust, altijd in beweging.

We lopen er gelukkig wel gezamenlijk. Je kunt elkander helpen op de treden, tot steun zijn, liefdevol omarmen en vasthouden.  Er is ook de keus een ander met een rot schop een paar treden naar het eindpunt te trappen, we lezen er dagelijks over in de kranten of horen in de media hoe men dat maar al te vaak doet.

Onder ons kraakt de ruwhouten Jacobsladder of is het toch een trap naar nergens?

Erotisch alpinisme

Moeder zit voor de tv en kijkt naar ruis. Ik vraag of het leuk is? Ze knikt van ja. Op de gang scharrelen veel leuke zusters waarmee

het vast goed samen op een onbewoond eiland wonen is. Maar er zijn geen onbewoonde eilanden meer en als ze er al waren, willen de zusters er niet met mij op. Geef ze eens ongelijk!
Voor de deur vindt weer een uitvaart plaats.
Daar loop je als beschaafd mens niet dwars doorheen dus je wacht even tot de stoet verdrietige mensen voorbij is en gaat ...binnen. Op de hoek zit een heel oude vrouw te roken. Ik heb haar nimmer zonder sigaretje gezien.
Ze gelijkt ook op een peukje met een tipje grijs as. Moeder wil een bonbon maar heeft moeite hem door te bijten met haar vier overgebleven tanden. Op de kamer aan de overkant is een heel klein oud mannetje, zijn Ruben achtige vrouw gehuld in veel sappig vlees, bezig in bed te duwen.
Hij klimt, om de klus te klaren, bijna op haar en rukt en trekt. Het heeft wat weg van erotisch alpinisme.
Heel in de verte hoor ik de demente man, die gelijkt op Max Tailleur, zonder zak, schreeuwen. “Zuster, zuster, ik zit op mijn piemel en het doet zo’n pijn.” Je kunt er maar last van hebben!
Over de gang rolt een man in rolstoel met waterige ogen. Ma wuift hem weg. “Smeerlap,” mompelt ze. Hij rijdt in de gang en loert naar vrouwenvlees.” Volgens ma. Uit zijn mond hangt een enorme tong die gelijkt op een natte kipfilet bij een witte slagerij.
“En wat eten we vandaag?” Vraagt moeder. “Meelklootjes,” geef ik als antwoord. Ma spuugt van plezier de half gesmolten bonbon uit die blijft plakken op haar schoen. Ze kijkt er naar en wijst dat ze um weer in haar mond wil. Ik zet mijn hoed bij haar op en maak te foto van deze dag….

Grafsteen.

Bellen met het ijsselhof in Gouda. "Nee meneer de Mooij, om een steen te plaatsen, daarvoor moet u toch echt toestemming hebben van de gemeente Gouda." Dus je belt en belt en ja hoor je krijgt een heel vriendelijke vrouw aan de lijn die je de hele kwestie voorlegt en ze gaat er achterheen.

Binnen 10 minuten belt ze terug om te zeggen dat het in orde komt en weer 10 minuten later vallen er twee mailtjes binnen met de goedkeuring van de gemeente. Kijk, zo kan het du...s ook, als mensen gewoon werk maken van wat je vraagt. Mijn complimenten aan deze mensen van de gemeente.
Dan bellen en ja hoor het ijsselhof heeft ook al bericht gekregen van de gemeente enkel moeten er (ja, ja, welkom in Nederland) weer formulieren worden getekend. "We sturen ze u direct via de mail even toe, wat is uw mailadres?"
Dus je denkt: als ambtenaren die zulk een slechte naam hebben wat werken betreft alles binnen 10 minuten regelen kunnen, dan zullen die mensen van het ijsselhof dat toch ook wel kunnen! Niet dus, inmiddels weer 2 dagen later en nog geen formulieren. Na bestaan en Nalatigheid, och het scheelt niet zo heel veel als je het snel zegt.
Dus je klimt weer in de pen en probeert de toon vriendelijk te houden.
Gedachte mensen van het ijsselhof in Gouda Na telefonisch contact gisteren, zou mij de benodigde papieren toegezonden worden om naar Overkamp te gaan en deze zaak verder af te handelen.
Doch ik heb niets ontvangen, dus wellicht is er met het versturen iets mis gegaan. Bij deze in ieder geval het juiste Mailadres omdat zaken verzonden kunnen worden. Ik doe er nog even (omdat het een uitvaart is geweest die via de gemeente werd verzorgd) de briefwisseling bij tussen mij en de gemeente Gouda en de goedkeuring van hen. Hopende op een spoedig toegezonden krijgen van de beloofde formulieren van uw kant. 

Het liefste zou je zeggen:'' Stelletje luie, ongemotiveerde krentenkakkers, doe nu gewoon eens waar je voor betaald wordt!!! Maar daarmee maak je geen vrienden en voor je het weet noteren ze je naam en schoppen ze elke dag tegen je steentje als je er zelf komt te liggen. Overmacht heet zoiets.

Baard en winden

Soms zou je wel weg willen vluchten van al de gekte om je heen. De drukte uitstappen en terug gaan naar de basis van het bestaan.
Niets geen tv, geen radio, geen mobieltje, geen krant, geen oorlogen om over te lezen, geen extreme moslims die dood en verderf zaaien, geen Ebola, geen voetbalfans die de boel lopen te verkloten, gewoon niets.
Lekker op je eigen akkertje aan het werk, leven in een gemeenschap zonder veel luxe, een lekker wijf thuis die oerbrood bakt waar je de hele nacht enorme winden van ligt te laten. Gezonde buitenlucht (binnen vanwege de winden wat minder gezond, maar wat kan het schelen), de kerk om de hoek, klein, warm, gezellig en goed.
Een fijn stel vrienden met enorme baarden, waar je samen bier mee brouwt van zelfgeplukte hop in je omgeving.  Tijdens het jaarlijkse grote "gepofte aardappelfeest" van het dorp, een keer lekker blauw worden en de mooie buurvrouw vol op haar wulpse mond kussen. Daar baal je de andere dag wel van, maar je biecht het er wel weer uit bij de lokale Pastoor in een verwarmde biechtstoel, waar hij stiekem zelfgestookte neutjes schenkt tezamen met de absolutie.
Lekker ontspannen op een bankje zitten in de avondzon, een dikke sigaar in je hoofd, kinderen spelen aan je voeten met hoepels en oude Krelis jankt op zijn viool terwijl de dorpsmeiden in flinke konten rondtedansjes maken. Ik zou het wel weten...Maar ja, het zal wel bij dromen blijven. Kijk, dat van die baard en die winden lukt nog wel, maar de rest he?

Helpdesk nabestaanden ING Bank

De opzet van de brief die eind deze week naar de consumentenbond zal gaan:
Geachte consumentenman

Na het overlijden van mijn vader, kwam er veel op mij af. Van notariële zaken, tot opzeggingen van huur, energiebedrijven, artikelen van

de thuiszorg, vaste voorzieningen als de gehuurde traplift, de scootmobiel en tal van zaken die nu eenmaal met het overlijden van een persoon gepaard gaan.
Wat mij het meeste tegenviel was en is de hardnekkige tegenwerking van de Postbank, afdeling nabestaanden. Na notariële stukken te hebben overlegd (a 850 euro) moet je dan ook daar de nodige formulieren invullen waarin mijn zussen, mij als aangewezen persoon de financiële zaken lieten afwikkelen. Eigenlijk dubbel, want via de akten van de notaris is dat al aangegeven.
Dan vraag je die netjes telefonisch aan bij de afdeling Helpdesk voor de nabestaanden van de Postbank, maar er komt niets. Na een paar dagen vallen er steeds meer onbetaalde rekeningen op de mat van het huurhuis van onze overleden vader, omdat de rekening nu eenmaal geblokkeerd wordt bij een overlijden. De huisbaas, Eneco, de Telefonie etc., allemaal kunnen ze de automatische incasso’s niet meer afschrijven dus je belt nogmaals met de nabestaandendesk van de Postbank en vult om helemaal zeker te zijn van je zaken, het op internet te vinden formulier in op de site van de Postbank.
Weer hoor je niets. Je bent inmiddels druk met het verwerken van het overlijden, het ter aarde bestellen etc. en raakt wat geïrriteerd door deze slordige gang van zaken dus je wend je tot het kantoor in Gouda waar je (niets dan lof voor de medewerkers van dat kantoor) keurig geholpen wordt. Men vraagt de formulieren aan en ze komen nu echt snel. Maar niet heus dus. Weer bellen ( er zijn nog vier wachtenden voor u(, en als je dreigt met de consumentenbond pliep, pliep, daar vallen binnen 5 minuten de formulieren via de mail in de postvak in. Grappig hoe dat dan plotseling allemaal wel blijkt te kunnen!
Je gaat naar het kantoor in Gouda om er zeker van te zijn dat alles naar wens is, opnieuw word je keurig geholpen door de medewerkers van dat kantoor en men verzendt de hele bubs papieren, inclusief die kopieën van de notaris, acte van overlijden, enfin een hele stapel.
Weer een week gaat voorbij en weer hoor je niets. Nog altijd staan de schuldeisers aan de deur van je overleden vader te rammelen en beginnen nu voorzichtig met dreigen over incassobureaus en extra kosten.
Nog maar weer bellen met de helpdesk nabestaanden Postbank. Er ontbreekt een formulier. Dat heeft men vergeten mee te sturen via de mail. Na veel gepraat komt het benodigde laatste formulier en dank je de hemel dat je nu eindelijk zaken kunt afhandelen.
En dat lukt, de rekening wordt vrijgegeven enkel stuurt men geen afschriften dus je kunt niet nagaan hoe of wat, enkel door naar het kantoor in Gouda te gaan en daar wordt je wederom keurig geholpen door de mensen aldaar en men zet het versturen van de afschriften op “wekelijks” tegen extra betaling want voor niets gaat de zon op.
Maar….er komen geen afschriften. Je wacht een week, twee weken, drie weken en opnieuw neem je met het lood in de schoenen contact op met de helpdesk nabestaanden van de Postbank die je 1000 verontschuldigingen aanbieden en het nu piekfijn in orde gaan maken.
We zijn wederom een week verder en….nog niets.
ING Bank: Denkt met u méé. Is de slagzin. Wel, denken misschien wel, maar meewerken, gaat ze helaas een stuk slechter af. Althans bij de helpdesk nabestaanden want voor het kantoor in Gouda, niets dan lof. We zijn nu bijna drie maanden verder.
Kunt u mij helpen want ik ben zo bang dat de helpdesk nabestaanden niet echt bestaat of ten beste enkel nabestaat.

Koning zijn

Koester jij nooit eens de gedachte de machtigste mens op aarde te zijn? Kom, kom, we zijn bekenden onder elkaar en je behoeft je niet te schamen.
Meen dat als ik het voor het zeggen had, dat zaken dan een stuk beter zouden gaan op dezer aardkloot.
Oh u hebt die gedachte nooit? Daar hoor ik van op dan.
Ik voor mijzelf wel als ik eerlijk ben. Ik zou ten eerste de oorlog afschaffen, en het geweld. Maar ja, hoe pak je dat nu aan in een wereld waarin mensen elkaar naar de strot ...vliegen? Ze de kop afhakken, lijkt mij een contradictie omdat je nu juist van dat geweld af wil zijn.
Zou ik het wel zoveel beter doen dan de anderen? Ben zo bang van niet!
Vraag mij oprecht af of wij het geval mens, niet meer moeten bezien als een totaal plaatje. We falen allemaal. We liegen, bedriegen, stelen misschien of bedonderen de boel. Oh u niet? Wel dan zou u misschien wel die koning of koningin zijn waar we op zitten wachten. Hoop dat u het wel gelukken zal. Dat regeren zonder brokken te maken en bokken te schieten. U zal de eerste zijn in de wereldgeschiedenis die dit lukt maar, proberen mag. Enkel ben ik zo bang dat u zichzelf niet goed kent.
Misschien vergis ik me.
Ik meen dat geen mens in staat is deze aarde te beheren. Enkel Hij die te komen staat. Wij proberen het al duizenden jaren en kijk nu eens eerlijk in het rond. Ziet u verbeteringen? Ziet u zaken die hoop geven?