Zitten in de koude kamer die nog altijd geurt naar pa. Een mengeling van oud zweet, jenever en sigaretten.
Het lederen bankstel voelt ijskoud, de kachel is uit, maar pa's "menszijn" hangt zwaar in de atmosfeer.
De falende, lastige, onmogelijke, dronken, oneerlijke man is niet meer. Wat rest is slechts een stakker die in het duister tast naar de zin van het bestaan, doch het maar niet kan grijpen.
De mens die je leven voor een groot deel heeft proberen te vergallen, blijkt in de kilte van de kamer slechts een van de ontelbaar veel, medemensen, meer niet.
Een zondaar, gelijk wij allen.
Iemand die het nodig heeft vergeven te worden en dat heb ik dan ook hardop gedaan in dat koude huis.
Het voelde of er een last van mijn schouders viel. Alsof dingen eindelijk op hun plaats vielen.
Heer vergeef ons onze schulden, gelijk ook wij vergeven hen die ons iets aandeden.
Het opent de weg tot verzoening zelfs over de muur van de dood.
God ontferm U.....
Vergeving, daar komt het op aan.
Heeft u iemand die u vergeeft?
