Het komt ons slecht uit de keelholte dat:" ik was fout."
We wijzen liever van ons af, of erger, we trappen van ons af. Zo dat lucht op!...
We rakelen gaarne de fouten van anderen op, net zolang tot we het idee hebben dat de onze daarmee wel afgedekt zijn.
Ik doe dat ook. In geuren en kleuren ophalen wat iemand zo allemaal mis deed, heerlijk is dat! Ik kan er echt voor gaan zitten. Goed glas wijn en een sigaar erbij en dan maar lekker wijzen.
Gek is enkel wel dat na zo'n spreekwaterval aan fouten van een ander te hebben laten vloeien, je langzaam maar zeker toch nattigheid voelt.
Alsof je een luier hebt vol zitten blazen tussen het wijzen naar die ander door.
Ergens komt er een gevoel van onbehagen over je, een sterke indruk dat je nou wel lekker naar die ander zit te wijzen, maar diep van binnen uit het zelfde hout gesneden bent.
Adam wees naar Eva, Eva naar de slang en de slang naar de Schepper. Laten we Hem de schuld geven, laten we Hem tot zondebok maken, laat Hij het zelf maar opknappen.
Vreemd genoeg is dit de kern van het evangelie. Dwazer kan niet.
