Mensen zijn vaak goed in je heel subtiel een trap in je kruis te geven, om er zeker van te zijn dat je flink lijden zal, want er is niets zo fijn dan een ander te wijzen op datgene wat jij fout vindt. Daarmee ben je zelf namelijk wat minder fout in het leven.
Wel, er is iets waar ik spijt van heb en ik zal het u eerlijk en open zeggen, dan behoeft u het niet meer te vragen.
Toen ik plotseling daar stond, op het moment dat de mensen van de uitvaart hem kwamen halen en hem in een soort hoesje deden, vroegen ze:"Wat moet hij aan in de kist?" Daar sta je als man een beetje om het hand. Ik zocht in de kasten en vond een mooie nette broek en een nieuw overhemd en de mannen zeiden dat het prima was.
Pas later zag ik de warme pantoffels staan. Ze stonden onder de bank te niksen. Ik had ze hem ooit geschonken omdat hij aan koude voeten leed, maar met een:" Tis klote,"trapte hij ze weer uit en weigerde ze te dragen.
Daar heb ik nu spijt van, dat ik die niet mee heb gegeven om aan te doen.
Raar hé? Iemand die dood is voelt toch niets meer! Maar toch, in de winter en dan zonder warme pantoffels in zo'n kist. Daar tob ik nu wel eens over.
