Ook over deze foto kreeg ik een brief. Ook ditmaal van een boze mevrouw die meende dat een kind niet op de preekstoel hoort.
Je kan er maar van overtuigd wezen!
Voor mij persoonlijk is een kind op de preekstoel ten eerste het beste getuigenis dat de kerk leeft en zich vernieuwd en ten tweede zegt het meer dan menig gesproken woord.
Wij komen wel eens in een kerk waar nog maar 26 mensen komen. Het allermooiste moment vind ik als de kinderen (twee stuks) naar hun eigen samenkomst gaan. Het maakt me bijna emotioneel.
Emotioneel, omdat die kerk aan het sterven is en er is geen helper.
Heb al eens een oproep gedaan om, al is het maar voor één keer die gemeente die ook onder de paraplu valt van de PKN, een hart onder de riem te steken en op een enkele zondagmorgen gewoon eens met 100 mensen daarbinnen te treden.
Evangelisatie, elkaar bemoedigen, elkaar zegenen, het kost zo weinig en toch, wat zijn we dan verstart, wat vinden we het dan lastig om eens een enkele keer op een andere plek zegen te brengen.
Het valt mij een beetje tegen van ons. Eigenlijk vind ik het nog zieliger een gemeente in nood te laten sterven dan te menen dat een kind op de preekstoel niet hoort.
Ik zal het wel mis hebben. Laten we het daar maar op houden als we zondag aan zondag weer op ons eigen vertrouwde plekje gaan zitten in de volle kerk, terwijl er 100 meter verderop een overlijdt. Kop op, dat is niet onze zorg toch?
Of zeggen de woorden uit de bijbel ons nog iets als er staat dat wij één lichaam vormen? Een lichaam waarin de hand de voet verzorgen zal.....
Ik denk dat het vast een zweetvoet betreft en welke hand wil die nou verzorgen!!!
