Ritje

We leven in een tijd dat de mens tast naar leuke dingen. Geluk, genot, gelach, allemaal oke, zolang we maar lol hebben. Ook binnen de kerken gaat

het soms om plezier. Je moet je er goed bij voelen. Het moet een goed gevoel geven van binnen, anders is het nie goed nie.
Ooit was dat anders. Zelfs de spaarzame uitjes, want vakantie (toen nog als vacantie geschreven) was er meestal niet bij. Nee, wij kenden in den beginne nog de term "ritje".
Het wilde zoveel zeggen als een stukje rijden met de auto. Meestal op een zondag en dan reden we met het gezin een 45 tal minuten rond en gingen op een oud laken ergens in het gras langs de weg zitten en dronken aanmaak limonade of als je het trof gazeuse in van die gele, bruine, rode tinten. Een boterham met half gesmolten kaas, want de airco was nog nie uitgevonden nie. En dat was het dan zo'n beetje. Je liep eens langs de waterkant en piste in de sloot om het uitje wat pikants te geven en na een uurtje weer op huis aan. Wat hadden wij genoten!
Nog iets voordat dit speelde was een uitje een nog ernstiger aangelegenheid waarbij in het geheel niets te lachen viel. De echoput in Hoog Soeren was een hoogtepunt. Je kon er wat in schreeuwen en dan kwam het geluid terug, meer niet . Een beetje tweedekamergevoel. En ernstig, bovenal zeer ernstig. Uitgaan deed men niet voor het plezier. Deze kaart kon je dan aan het thuisfront versturen om te laten zien hoe, ehh leuk het was. Gelachen dat we hebben joh!