Wie kent hem niet! Met z’n allen op de in kinderogen reusachtige schommel, het gaat op en neer. Een beetje hoe het leven van alle dag haar verloop heeft.
Mooie momenten en hoogtepunten, diepe dalen als je weer neergaat. Gedeelde smart is halve smart, we zitten in het zelfde schuitje. Nou ja, op dezelfde schommel van het leven. Aan iedere kant een volwassene om de handel aan te stuwen.
Zonder hen beweegt deze schommel niet en hangen alle kindertjes stil. Een aan ieder uiteinde die door hard te duwen en te blijven duwen de kinderkreetjes van vreugd en soms gejammer (ik wil er af) ontlokken.
Soms had je wel kinderen op de schommel, maar geen volwassenen die wilden duwen. Dan moest je roepen: “duw ons, duw ons, duw ons.” Net zolang tot er twee kwamen en dan ging het spel verder.
Ieder kind besefte dat zonder deze "aanduwers" de schommel een dood ding was. Eenmaal volwassen geworden verliezen kinderen het besef, vertrouwen en geloof en menen ze dat er geen “Aanduwers” nodig zijn om zin te geven aan de schommel van het leven.
Het geloven aan zoiets wordt als achterlijk beschouwd in deze verlichte tijd van wetenschappelijke benaderingen.
Als een nimmer wegstervende echo, hoor ik nog immer het piepen en kraken van de schommel. Het klinkt als:” Kruisig Hem, kruisig Hem, kruisig Hem.” Maar de schommel gaat door en hoger en hoger. De kinderen gillen van plezier, het leven is in volle gang, totdat…
