Nog even en de steen zal op vaders graf worden geplaatst.
Heb het gevoel er iets mee af te sluiten. Vreemd genoeg niet op een
negatieve
manier maar als een sluitstuk van vrede. Jarenlang heb je gebeden voor je
vader. Niet als de betere voor de niet betere, maar als falend mens voor een
ander falend mens. Want wij allen zijn tenslotte niet veel meer dan mensen die
ons best doen maar ondanks dat toch ook falen.
Wat ik mis is het bidden voor pa. Zoals de boom valt blijft
hij liggen. Het is een Bijbelse spreuk, velen weten dat misschien niet, maar
het wil zoveel zeggen als dat er na je overlijden geen veranderingen meer
plaatsvinden in wie je bent. En het was juist die hoop op beter contact, die de
vlam van de het gebed liet branden.
De vraag komt op of we elkaar nog zullen zien ooit? Veel
mensen denken dat de onverhoorde gebeden vervlogen zijn als ijl gas. Toch denk
ik dat elk oprecht opgezonden gebed bewaard is in de hemel. De Schepper smijt
de (nog) onverhoorde gebeden heus niet ergens in een hemelse hoek waar ze
liggen te schimmelen.
In het boek openbaringen staat dat al de gebeden op een
gouden altaar zullen worden gelegd. Dan zal worden vervuld al datgene wat nu
niet kan.
Ik hoop pa dan weer te zien. Daar bid ik nu voor. Veel
christenen hebben het gemakkelijker, dacht ik. Hun ouders gaan naar de hemel,
zeggen ze dan. “Ik zag de glans van de hemel reeds in haar ogen,” hoorde ik laatst iemand zeggen die bij een
terminale patiënt was.
Dat is mooi en een troost, maar hoe zit het bij de mensen
waarvan je niet weet wat/of ze geloven? Die je niet in de ogen hebt kunnen
kijken in die donkere strijd die wij allen te gaan hebben?
Gewoon jammer dan, zoals de boom valt blijft hij liggen?
Niet echt een troost, dacht ik. Al de gebeden 30 jaar lang verdampt, vervlogen,
verloren gegaan of toch niet?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.