“Is een marriage course niet voor jullie? Je huwelijk frist
er altijd van op?”
Zomaar een vraag gesteld door een dame
die zo’n goed huwelijk
meende te hebben dat ze deze cursussen gaf aan huis aan mensen waarvan ze het
vermoeden had dat hun huwelijk mankementen vertoonde.
Ik houd van boeken over personen met een psychische
afwijking. Heb er veel gelezen. Een ding hebben ze gemeen en wel dit: de
hulpbehoevende en de hulpgevende, gelijken in veel opzichten sterk op elkaar.
Zo sterk zelfs dat in veel gevallen, de psychiater zelf ook patiënt is, enkel
zit hij veilig achter zijn bureau en ligt de ander op de sofa. Doch er loopt
een heel dunne scheidslijn tussen deze twee. Net zoals een zuiplap voor de bar
als klant mislukt door het leven gaat, door achter de toonbank plaats te nemen,
verandert in een zuipende kroegbaas, geslaagd door het leven.
Zo’n gevoel bekruipt mij ook dikwijls als het gaat om de marriage
course.
Alsof de personen die hem geven, bevrediging zoeken in het
vinden van huwelijken die nog beroerder zijn dan die van hun zelf. Zoiets bindt
samen en geeft troost. Gedeelde smart is halve smart.
Ik kon de dame in kwestie met moeite van mij afschudden want
haar waterige ogen keken mij smekend aan alsof ze wilde zeggen: ”Laat me je
helpen er moet iets te verbeteren zijn aan jouw persoon.”
En dat laatste is helaas niet zo. Ik ben een eigenwijze
keutel en mijn vrouw heeft al jaren geleden afgeleerd om te proberen dat te
veranderen. In plaats daarvan hebben wij elkander met al de onhebbelijkheden
geaccepteerd.
