In mijn jeugdjaren had je van die snackbars met ontelbaar
veel luikjes. Daarachter scharrelde een grote man met een donkere snor die de
vakjes achter
de luikjes vulde met allerhande lekkers. Kroketjes, kaassoufflés,
nasiballen, bamiballen of frikandellen. Je kon middels een kwartje of twee
kwartjes naar gelang welk luikje en welke inhoud je koos, zo een warme snack
trekken. Het was ons wekelijkse uitje, aan moeders hand op mollige beentjes
naar de markt op zaterdagmorgen en dan even langs de snackbar met al die
luikjes waar wij dan als kind een kroketje mochten trekken. Er bevonden zich
vaak dezelfde personages. Een heel dikke jonge meid met haar moeder die het ene
luikje na het andere opentrokken en alles opschrokten. Het was hun persoonlijke
feestdag die zaterdag volgens mij. Meen dat de dikke meid de naam Elly droeg,
maar het is al vijftig jaar geleden dus ik kan mij vergissen.
Soms als ik christenen hoor praten over God en Zijn
zegeningen, overvalt mij enige gelijkenis met (noem haar) Dikke Elly types. Ze
hangen de hele dag rond in een soort spirituele snackbar in de verwachting God
achter het luikje van hun keus, zaken uit te zien serveren. Zegeningen,
gezondheid, spirituele gaven, kennis, macht misschien. Betalen doet men met
geloof, gebed, kerkgang, getuigen etc.
Gaat het luikje van hun keus een keer niet open dan zitten ze in zak en
as. Ze hadden toch met de juiste munt betaald en op het juiste ogenblik gekozen
voor dat ene hokje. Maar het blijft gesloten.
God is gelukkig geen snackbarhouder. Hij is niet de hele dag
bezig het ons naar de zin te maken met allerhande snacks en geestelijke
lekkernijen. Wie God op deze wijze meent te moeten beleven maakt een karikatuur
van Hem. Laten we de zaak nu eens omdraaien! Meen dat we dan veel dichter bij
de waarheid zouden kunnen komen. Bedoel dat u en ik druk bezig gaan om het Hem
eens naar de zin te maken. Dat Hij (met respect) een snack kan komen halen in
onze levenszaak. Betaalt heeft Hij
immers al. U weet wel waarmee. Op onze levenszaak zou dan komen te staan: Het
is volbracht…
