Tijd is een rekbaar begrip. Hoewel je tijd kunt exact meten,
voelt het vaak flexibel. Tien minuten kussen met een mooie vrouw voelt veel
korter dan 10
minuten in de stoel van de tandarts. Tenzij je een mooie tandarts
hebt zoals ik maar van kussen komt het vooralsnog niet. Wel werkt ze op mijn
zenuwen en daardoor voelen minuten als uren.
Op de zaak zong kale Arie altijd een heel oud liedje wat
zijn hunkeren naar het weekend en vrije tijd aangaf. Het gaat zo: woensdag o
woensdag, o schoonster aller dagen, in de middag nog een halve week maar in de
avond slechts twee dagen.
Het verhaalt over de dagen en uren die de werkweek telt.
Hoewel het liedje al oud is en derhalve door Arie aangepast moest worden opdat
de werkweek ooit ook de zaterdag bevatte. Toen zong men dus het
oorspronkelijke: O, donderdag, o donderdag, o schoonste aller dagen, Des 's
morgens nog een halve week, En 's middags nog twee dagen!
Je hoort mensen wel eens zeggen: We hebben alle tijd. Dat is
een misvatting want niemand heeft de tijd. De tijd heeft ons. We zijn
schepselen gevangen in de tijd. Velen zien de eeuwigheid als een heeeeeeeel
lange tijd. Wat niet waar is want in de eeuwigheid bestaat geen tijd.
Derhalve is al ons geredeneer over het al dan niet bestaan
van een Godheid kijken in een spiegel vol raadselen. Wie de tijd al niet eens
beheerst kan niets zinnigs zeggen over Hij die de tijd maakte en de eeuwigheid
bewoont me dunkt. Een ding is zeker. U en ik zitten gevangen in de tijd.
Vandaar het jachtige gevoel dat u en mij steeds maar voortdrijft richting het
einde. Zo wijzen al de kerktorens als reusachtige vingers ten hemel. Ze
vertellen u en mij over Hem die boven de tijd staat en geven meestal ook nog de
juiste aardse tijd aan.
