Soms overvalt je het gevoel van: waar sta ik nu eigenlijk als christen zijnde? Kijk je in de bijbel en zie je mannen als Paulus
of Petrus en als je jezelf daaraan spiegelt is jouw en mijn christenleven wellicht een zwak aftreksel van hoe deze mensen in het leven stonden. Geweldige bedieningen, wonderen en krachten en een leven vol beweging en aansturing van de Geest Gods. Het lijkt wel alsof ze zonder te vallen en te falen in het leven stonden.
Dan voel ik mij meer verweven met een mens als koning David die overal wel wat steekjes liet vallen (lees soms grote steken). Hij komt mij dan toch dichterbij dan een van de grote Godsmannen die het allemaal zo onwijs goed lijken te doen. Hun leven lijkt zo ver te staan van ons leven van alle dag. Het leven waarin zich zo vaak donkere wolken samen pakken. Het mijne gelijkt meer op een aaneensluiting van vallen en (Goddank) weer opstaan door Zijn genade.
Misschien vergis ik me en voelt u zich wel verweven met de Godsmannen van naam...
Laten we het er dan op houden dat het aan mij ligt. Wil dit toch even delen al is het maar tot troost van weinigen dan.