Groot Ammers (gisteren). Donkere wolkenluchten die je het
gevoel geven
heel wat op je hersenpan te kunnen laten neerkomen, als ze dat
zouden willen. Ik had vroeger een leraar op school die kon ook zo betrekken in
buien die ik nu zou beschrijven als manisch depressief, maar dat wist ik toen
nog niet.
Hij keek dan vanachter zijn lessenaar de klas in en dan wist je dat
het niet lang meer zou duren of het begon te stormen. Ik zie hem nog Sjakie met
zijn schedel tegen de deur rammen, omdat het joch weer een van zijn beruchte
winden had laten schieten die het lokaal onderdompelde in een geur van moerasgas.
Van Sjakie weet ik dat hij bij een bedrijf is gaan werken waar ze rioleringen
doorspuiten.
Daar kan hij stinken zonder op te vallen. De leraar is helaas
gestorven en soms, als ze lucht zo zwaar boven mij hangt, denk ik aan hem. Dag
meester! We hadden in die dagen ook één uurtje Godsdienstonderwijs. Hét moment dat je lekker kon klieren en aankloten want die leraar was een eitje.
Ook deze leraar is helaas overleden en ik denk ook wel eens aan hem. Meestal op zonnige dagen, want hij reed altijd op de fiets naar school, weer of geen weer. Maar op zonnige dagen floot hij psalmen en wat zo bijzonder aan hem was, dat hij je niet met je kop tegen de muur ramde, doch als wij lastig waren begon te huilen. Dat maakte diepe indruk op ons en we hielden dan op met klieren. Zou hij in de schoot van de Heer zijn en beseffen dat zijn woorden toch uitwerking hadden, tenminste op één jongen?
