Paradijsverlangens
Als het voorjaar aanbreekt begint er altijd iets op te borrelen in mijn ouder wordende lijf. Het is een speels verlangen naar het
paradijs dat in ieder mens leeft. Films als de familie robinson, the blue lagoon tot aan het drinken van bacardi rum of het nuttigen van een bounty in sappige friswitte kokos, spelen daar handig op in. Of neem een lekker stuk Fa zeep met de wilde frisheid van limoenen waarbij je steevast een mooie lekkere dame door het beeld ziet rennen in haar "evakostuum". Allemaal insteken naar het sluimerende verlangen van ieder mens om terug in het paradijs te zijn. Het beste bewijs dat dit er ooit was op aarde, vinden wij terug diep verborgen in ons binnenste. Voor mij kwam het paradijselijke als kind het meeste terug in de speeltuin "De kleine Betuwe." Daar te zijn, was even terug in de hof van Eden.
Maar het leven is geen speeltuin en dat valt even zwaar. Een redelijk beeld van die waarheid vinden we terug in de nu verkrotte speeltoestellen waar wij als kinderen de hemel op aarde mochten beleven, al was het maar even... Er is er maar Een die ons voor eeuwig in het paradijs terug kan brengen. Hij is de deur naar dat nieuwe, dat eeuwige, die speeltuin die nooit verkrot of sluiten zal. Ken je Hem al?
