Ik schilder u in pixels de
eenzame fietser. Nou ja, ze stond te wachten op haar vriendin en meteen dacht ik terug aan mijn schooltijd. Wachten op de rest om dan naar school te peddelen. Ik heb aan het wachten en fietsen wel leuke herinneringen maar ik was geen schoolmens. Had er een hekel aan tot op het bot. Maar die "eeuwigheid" heb ik overleefd en nu blijven de mooie herinneringen over, want zo werkt de tijd. Die zift al het nare uit je verleden en maakt herinneringen liever, mooier, zachter....
Zou het bij de Heer ook zo werken? Een beetje wel. Door het offer van de Zoon, vervagen alle foute zaken, al de dingen die wij niet leuk vonden, die ons belasten of pijnigen in deze dagen. Straks zal alles anders zijn en herinneren enkel de wonden in Zijn handen, voeten en zijde nog aan de mindere tijden. Goddank!
