Kerken en wasserettes

De laatste wasserette van Gouda. Niet echt een schone zaak, hoewel je van een wasserette anders zou vermoeden. Her en der lagen oude en zeker niet gewassen kleren op de grond en dotten

zeeppoeder die al jaren aangekoekt onlosmakelijk met de vloer verenigd waren tot een symbiose van gladheid. Toen ik er wat rondhing gewapend met de fotocamera, zag ik een sterke overeenkomst met de kerk. Wij verwachten wellicht dat de kerk, die zondag aan zondag u en mij wijst op het reinigende bloed van Jezus, smetteloos schoon is. Maar dat is ze niet! Dan kan ze ook niet zijn. De kerk is niet een plek vol nette smetteloze mensen. Het is een plek vol zondaars die samenkomen in het besef dat ze Gods reiniging, noem het vergeving, hard nodig hebben. De kreet die ongelovigen nogal eens uiten als ze horen dat jij naar de kerk gaat en klinkt als: ”hier daar gaat die vrome ook weer met zijn uitgestreken gezicht,” is derhalve een misvatting. Gelovige mensen gaan niet naar de kerk omdat ze zich beter voelen dan anderen, ze gaan omdat ze juist tot het besef zijn gekomen dat ze een smerig leven zouden hebben zonder dat ze in het waterbad van Gods woord gewassen worden.
De kerk zelf mag daarom best sporen dragen van al dat af gewassen vuil. Me dunkt….