Alleen in de kerk

Ik zat ooit naast een vrouw in de kerk waar ik nieuw was, die nooit een woord tegen mij sprak. Je hebt stille geesten en de Bijbel prijst Maria om een dergelijke houding, dus ik had er vrede mee. Bevreemde mij wel een beetje, want ik ben zelf gewend om nieuwe mensen een beetje te helpen en een vriendelijk woord doet veel goed.

Als je dat al niet wilt doen, dan heb je in mijn beleven weinig geleerd in de kerk. Maar de weken gingen voorbij en elke week zat ik naast haar en mocht mijzelf al als een hele piet beschouwen als ze op mijn: “goedemorgen” een karig knikje gaf. Probeerde haar nog door het voeren van pepermunten gunstig te stemmen want als het moet, trek ik alle rollen…eh registers open, het mocht niet baten. Ze bleef zwijgend voor zich uit zitten staren en ik berustte ik haar zwijgen. Ieder zijn gebrek niet waar! Tot ik mee mocht maken dat de domineesvrouw naast haar plaatsnam en ze honderd uit begon te kletsen. Zelfs tijdens de dienst werden er nog woorden gewisseld en gegiebeld.

Pas toen begreep ik dat ik duidelijk te maken had met een modern staaltje: mene mene tekel upharsin. Er bestaan mensen die hun hele leven al ter kerke gaan en die je nog altijd een gevoel van volkomen afwijzing geven. Laten we bidden voor deze verbitterde zielen, want ze hebben nog altijd niet begrepen waar de liefde nu eigenlijk voor staat…