De dakloze

Vroeger hoorde ik de meester (toen noemde je de leraar nog meester in plaats van Piet) graag verhalen vertellen over de zwervers die onder de bruggen van Parijs hun wijntje dronken en er in kartonnen dozen sliepen. Spannend was dat en mysterieus.

Toen ik deze week langs de mallegatbrug in Gouda liep en een schip dat in de IJssel dreef op de foto wilde zetten, kroop ik langs de sluis wat treden omlaag en vond een slapende man. Naast hem vuilnis van weken dus ik kan mij niet losmaken van de gedachte dat hij er al veel langer zijn slaapplaats heeft.

Je vraagt je dan af welk een verhaal er achter zo’n man zit? Hoe komt hij zover? Heeft hij geen thuis? Is het niet wat koud in de winter? Een heel scala van vragen borrelt binnen een seconde in je op en plotseling is er te midden van al die vragen ook een overeenkomst. Hoe zit het met ons thuis? Bedoel niet het korte verblijf op aarde maar als de eeuwigheid aanbreekt. Is er dan een thuis voor ons? Een plek om warmte te vinden?

Er gebeurt van alles in ons leven. Liefde, pijn, vreugde, ziekte, voorspoed en tegenslag zullen ons deel zijn op deze aarde. Genoeg redenen om je ontheemd te voelen. Genoeg redenen om je kont tegen de kribbe te gooien. Maar in die kribbe ligt de enige sleutel om ons eeuwig thuis binnen te gaan. Verliezen we die, dan verliezen we eigenlijk alles! Dan zijn we daklozer en verlorener dan welke zwerver ook. Denk daar eens aan als je op een dakloze stuit. Dat je niet alleen terug gaat naar die plek om een warm deken te brengen en wellicht een gesprekje of meer, maar dat je in de ogen van de mens onder de brug ook jezelf beschouwt in het licht van de kribbe waartegen je oh zo gemakkelijk om tal van redenen je kont hebt gesmeten.