“Boete, boete, boete.”

“En dan krijgt u tot zaterdag de gelegenheid om de kamer van uw moeder in huize Gouwestein leeg te ruimen, dan moet het leeg zijn hoor.” Tot zover

de hoofdverpleegkundige mevrouw Pothoff.

Dus wij slepen deze morgen alles naar buiten en lezen de “dreigbrief” van Huize Gouwestein nog eens goed na want op het in gebreken blijven staat hier een zware straf. Is alles schoon? Zijn de kastjes leeg en schoongemaakt? Is de koelkast leeg, schoongemaakt en staat hij uit etc, etc. De gordijnen laten hangen, de vloerbedekking laten liggen, schoon en gestofzuigd etc, etc.

Dus je raast met z’n allen door de kamer van ma en brengt zaken over naar het nieuwe verzorgingstehuis de hanepray, waar op de gang een geur van pasgebakken uitwerpselen hangt. Je gaat de sleutels inleveren aan de balie van huize Gouwestein en de dame die er dienst doet wil deze niet aannemen. Dat moet officieel overhandigd worden aan mevrouw Pothoff en die is er pas woensdag weer. Ik zucht diep en voel de vreemde aandrang om de sleutels eigenhandig bij Pothoff in haar achterwerk te drukken onder het uitroepen van: ”Zo die zit!”

Ik beheers mij, leg de sleutels op de balie en wens de dame een prettige dag. Ze roept nog wat dreigende woorden achter mij aan die klinken als: “Boete, boete, boete.” Maar ik ben al weg en vertreed Pothoff met voeten, voeten, voeten…

P.s: wel erg blij dat Willem de man van zus Jolanda zo onwijs veel heeft willen helpen, zonder hem had het allemaal niet zo goed en snel gelukt. Top!!!!