Ik zwierf zaterdagmorgen wat rond tussen de vele kraampjes die op het stadsplein van Gouda staan. Toen ik voldoende bevoorraad
Ik knikte vriendelijk naar de jongen bij de kraam maar kon aan zijn ogen zien dat hij aan mij twijfelde en me niet zag zitten.
Op de terugweg, toen ik er weer langs moest lopen, zag ik de jongman traktaten uitdelen, maar mij sloeg hij over en snoof eens als een briesend paard in de lucht.
Toen ik toch een praatje met hem maakte, zag ik hoe hij me weer van top tot teen stond op te nemen en hoe zijn grijze cellen op volle toeren leken te draaien.”Bent u dan ook christen?” was de eerste vraag die hij (vol ongeloof) lanceerde…
Wat kan je op zulk een moment anders dan wat schaapachtig beamen dat het toch heus waar is. Hij twijfelde, ik las het duidelijk in zijn ogen. “Maar in welke kerk komt u dan?” Ik mompelde iets over hervormd. “Oh “die” kerk”, was zijn antwoord. Ja, ja! Maar bent u bekeerd? Ik voelde wat haartjes overeind gaan staan maar hield me in en zei van ja. “Maar bent u ook vervuld met de geest?”.
Kreeg de vreemde aandrang de beste jongen een klein knietje vol in het kruis te plaatsen, maar mompelde nog iets dat klonk als "jazeker". Maar spreekt u dan ook in nieuwe tongen?” Pas toen duwde ik hem achterover tussen de kramen en kon met moeite de neiging onderdrukken hem een van zijn natte Bijbels in het keelgat te drukken onder het uitroepen van:’Zo Gods woord zit er eindelijk geheel in!” Want dit is geen evangeliseren, dit is examineren!
