Bruine bonen en bidden

Vanmiddag twee uurtjes in Brandwijk wezen wandelen.

Een heerlijk plaatsje vol oude stulpjes en boerenkinderen die vast geen bruine bonen zullen eten. Nou ja, ze willen er in ieder geval niet voor bidden. Wat de vraag oproept of er in de dorpen meer gebeden wordt dan bijvoorbeeld in de grotere steden? Ik denk zelf van wel.
Als ik het aantal kerkgangers als bidders meeneem in mijn tellen lijkt het mij zeker dat er in de dorpen meer gebeden wordt.
Bidden is praten met God, zeggen veel mensen. Ik ben het daar niet mee eens als ik eerlijk ben. Als ik de hele tijd tegen mijn vrouw zou praten en zij zegt niets terug, is er dan sprake van een gesprek? Ik meen eerder dat je je dan op het vlak van de monoloog bevindt.
Dan is er de gedachte dat God via Zijn woord tot ons spreekt en die onderschrijf ik. Maar om het een gesprek of praten te noemen, komt mij wat over als inlegkunde. Ons is het gegeven te tasten naar God, te spreken tegen Hem in de naam van de Zoon (wat wij bidden noemen), maar er blijft ook die spiegel in raadselen. Laten we het nu niet te simpel maken want bidden is worstelen zegt Paulus. En ja, soms kun je echt in gebed worstelen met dingen van het leven. Maar al te vaak zijn Gods wegen raadselachtig en zwaar....