Het is te gemakkelijk om je achter je christelijke plicht te
verschuilen en iedere andersgelovige aan je boezem te drukken als zijnde een
toekomstige broeder.
Ooit was Egypte een christelijk land en ook daar opende
broeders en zusters hun land en hart voor de komst van anders gelovigen met als
resultaat dat er nu kinderen worden gekruisigd, vrouwen verkracht en opgehangen
en mannen en zonen worden onthoofd. Egypte is nu een land geworden waar
Christenen een minderheid vormen en ik ben zo bang dat dit Nederland wat op de
grens staat om in al haar liefde iedereen die aanklopt, met een hartelijk
welkom, binnen te halen, ook zal overkomen. Langzaam maar zeker zie ik de
straten van de binnenstad tot hele wijken overgenomen worden door mannen met
baarden en vrouwen in een tent. Ik ben zo bang dat onze vanouds
Joods/christelijke cultuur op den duur zal worden overwoekerd door een
godsdienst die zeer zeker niet de mijne is. Meteen vliegen de kreten dat jij
rechtsdenkend ben en dat jij als christen zeker moet liefhebben je om de oren
als je ook maar iets van twijfels durft te uiten, en ook dat bevreemd mij. Dit
is het land waar ik geboren ben, ik ben trots op de cultuur, het erfgoed en al
de zegen die er nog altijd op rust en bovendien de vrijheden en de ruimdenkendheid.
Mag ik twijfels hebben over wat er nu gebeurt in veel Westelijke landen? Ik ben
zo bang van niet en dat voelt heel vreemd.
Persoonlijk heb ik niets tegen hulp bieden, zeker doen maar,
daarna weer terug naar je eigen land. Wat is daar mis mee? De koningin riep al
in de 1979 dat ons landje overvol is. Was Juliana dan stom of zo? Inmiddels
zitten we met 400 mensen op een vierkante kilometer. Ik blijf mij verbazen over
hoeveel een land kan hebben zonder stuk te gaan. Of is dit nu juist de opzet?
Ik ben zo bang dat er binnen een kort tijdsbestek de molens zullen vallen en de
minaretten zullen verrijzen. Gelijk hebben ze die moslims, moeten wij maar niet
zo stom zijn en de vroomste uit de klas willen worden...
