Volgers weblog

Alle volgers bedankt voor het lezen

en het bezoeken van het weblog. Met ruim 800 bezoekers per dag toch een in een of meer behoeften zijnde kwestie. Soms denk ik er wel eens aan te stoppen met webloggen omdat je tegenwoordig zoveel doet op Facebook. Heb derhalve ook de optie om bezoekers te kunnen laten reageren het hele jaar dicht laten staan. Er gaat al zoveel tijd zitten in het beantwoorden van wat er op Facebook gebeurt.
Ik wens iedereen een geweldig fijn te komen nieuw jaar toe, waarbij Hij wederom centraal staat. Want een nieuw jaar is leeg zonder dat je weet dat de Heer van de tijd met je is.
IK zal dit blog open laten dus wil je iets kwijt, dan kun je het er voor de verandering achterlaten....

Zwijgend bandje plakken

De zon kust met haar wulpse lippen de horizon oranje/geel. Molenaars rekken zich uit en sloffen in hun lange onderbroeken door de molens

in een poging het stof der nacht van het vege lijf te schudden. Meestal lukt het pas als molenaars-vrouwen sterke koffie zetten op een peteroliestel en middels een pruttelpotje droogkoken.

 Het is nog doodstil in de Molenwaard als de eenzame fietser nat wordt van de dauw want de morgenstond ontwaakt altijd met consumptie. Een eenzame hond heft zijn poot tegen een scheefstaande lantaarnpaal en dribbelt verder langs het riet. Smienten fluiten in de sloot en als je heel stil bent kun je een ransuil horen krassen nog net voordat hij naar zijn olm vertrekt om weer een gat in de dag te pitten. 

 Een vrouw met lang haar fietst langs me heen en kijkt angstig naar mij alsof ik van plan ben om iets onzedelijks te presteren. Ik groet haar maar ze zegt niets terug. Niet goed gemutst zeker! Dat komt in de beste families voor. Vandaag maar eens bij de eendenkooi kijken of Arie en Annelies er al zijn.
Dan hete koffie en verder zien we wel hoe zaken lopen.
De vrouw komt lopend met de fiets in de hand terug. Ze heeft een lekke band en kan nu wel praten. Of ik plakkers heb? Ik zwijg, stap op mijn fiets en serveer haar een koekje van eigen “zwijgdeeg” terug en rijd weg. Als je nog niet eens vriendelijk kunt groeten, denk je toch zeker niet dat ik onder je fiets kruip! Ik ben wel gek maar niet goed!

Een beetje opgeblazen gevoel

Dat is immer mijn deel na de feestdagen. Eet ik dan zoveel of ken ik geen gezonde grenzen? Wel, het is meer dat je uren aan tafel zit en anders eet.

Ja ook later eet, waardoor ik uit mijn plezierige ritme geraak. Daarbij zit je de hele dag binnen te plakken iets waar ik van ga stinken ter hoogte van mijn borsthaar, dacht ik.
Beetje misselijk gevoel nu. Vrienden komen en zetten een doos bonbons op tafel dus je neemt er een paar, dat is gezellig.
Familie sleept een reusachtige ijstaart mee en na de nootjes, de koffie, de amandelstaven, het kerstbrood en de port, de patat, de biefstukjes, salade en stokbrood glijdt de ijstaart ijskoud je ingewand binnen. De hele nacht heb je het onbedaarlijk warm en klinkt het in je buikstreek of men er een redelijke burgeroorlog aan het uitvechten is.
De remedie is: flink aan de slag. Stofzuigen, ramen lappen, boodschappen halen en om niet te vergeten vanavond een keer sober eten. Je stikt van de restjes dus een broodje erbij en wat sla en hup, klaar. Feestdagen zijn heerlijk en leuk, doch ik heb meer op met “normaal”…

Lik me in het verzorgings-tehuis

In het verzorgingstehuis is het warm en gezellig. Overal hangen ballen, kerstgroen en een geur van eten welks over de afdelingen zweeft alsof er een Orang Oetan iets onbehoorlijks heeft zitten uitpersen in een of andere hoek.

Verpleegsters stappen op kippenkluifjes gelijkende kuitjes over de met linoleum bedekte gang en wiegen met hun weelderige billetjes de kamers binnen. De ouderen zijn leeg gepoept en het Norovirus lijkt over.

 Ma lust wel een plakje pitjeskaas dat ze zonder tanden wegmaalt. Zoetigheid wordt door de verpleegster met het lange rode haar en de knokige knietjes afgeraden, zodat ik met stukjes worst, kaas of ander hartigs aan kom zakken.

Ma laat het zich goed smaken en kijkt ondertussen met een half oog televisie die op een of andere zender staat vol reclame. Een dame met turboneusgaten vertelt dat haar leven compleet is veranderd. Ze is nog nooit zo gelukkig geweest en is zo blij dat ze de stap eindelijk gemaakt heeft. Ze staat blij op en slaapt beter, rustiger, gelukkiger. Tja, de Heer gevonden zeker, tis tenslotte kerst! Maar nee! Ze heeft het over een Smart-mop.

 Een soort kruising tussen een poedel en een zwabber die haar hele leven heeft veranderd. Je kunt er je wc mee doen, je tanden poetsen, lastige mensen knuppelen, de vloer schrobben en iets tegen aambeien weg schoffelen. Ze vinden wat uit hoor tegenwoordig!

De corpulente schoonmaakster die niet zou misstaan in een nieuwe aflevering van jurassic world, dreunt nu door de gangen op heipalen gelijkende benen. Ik ben er een beetje bang voor als ik eerlijk ben. Ze heeft van die harde handen, volgens mij.

 Een bebaarde bewoner rijdt in een rolstoel voorbij en roept onafgebroken een zin die klinkt als: ”Lik mijn reet, lik mijn reet.” Omdat dit nu niet echt past bij de sfeer van kerst, lijkt het mij een goed idee de oude dementerende man te groeten met de woorden: ”Een goede kerst ook voor u.”
Even zwijgt hij en kijkt me met waterige ogen aan. Dan zet hij zijn langspeelplaat weer in de groef enkel laat hij het “mijn reet” weg. Lik me, lik me, lik me, lik me,” klinkt het nu over de gangen. Ik ben maar snel weggegaan…

De herdertjes lagen bij nachten

Ik geloof het niet als ik eerlijk ben. Ook in Israël is het rond de decembermaand

om te ijsberen dus lijkt het mij nogal bedenkelijk om dan op de open velden te kamperen. Wellicht is het klimaat veranderd de laatste 2000 jaar, dat zou natuurlijk kunnen. Logischer is dat de geboorte van Christus op een heel ander tijdstip geweest is. 

Maar om de sfeer van kerst niet te veel te verpesten, zal ik er verder over zwijgen. Waar het om gaat is niet het exacte tijdstip van Zijn komst maar dát Hij kwam. Zonder Jezus is je kerst mis, las ik ooit. Oké, ook zonder Hem kunnen wij een fijne tijd hebben met bomen, ballen en vetgemeste kerstganzen uit de oven. Maar toch is het een schralere vorm van existentie. 

 erst is voor velen nagenoeg weer het einde van de feestdagen maar voor de christen is het net andersom, het begin van een groot feest dat zal eindigen in de oneindigheid. Goed, tot die tijd zing ik wel mee, dat de herdertjes bij nachten in het veld lagen. Ik glimlach als ik de kerststal zie en nog harder als ik aan de Kerstman met zijn rendieren denk. Folklore is mooi hoor. Zolang we het maar niet aanzien voor het ware goed…..

Een dolle stier

Het leven gelijkt op een draaimolen, zegt het spreekwoord. Draai je er op mee, dan blijf je zitten. Ga je er tegen in, dan kletter je er af.

Een aardige vergelijking, doch ik vind het ten dele.

In mijn overtuiging heeft het leven veel meer weg van een soort rodeo. Je probeert zo goed mogelijk om in het zadel te blijven, terwijl anderen op de knoppen drukken in de hoop je te zien kletteren. Nou ja, dat is wellicht te kras en negatief gedacht, maar toch…

U was toch niet in de veronderstelling dat u de controle heeft over uw leven? Dat u in staat bent uw komen en gaan aan te sturen? Ik wil u niet ontmoedigen hoor, maar het leven op aarde is te complex en zit vol met momenten waarop blijkt dat controle juist het element is wat wij missen als het er op aan komt.

Het is en blijft een strijd, meen ik. Er is weinig sprake van lekker zitten en meedraaien met de molen. Nee, het is een intense inspanning om op je paard (stier) te blijven want het leven maakt vreemde bokkensprongen. Naar links, naar rechts, op en neer en vaak onverwachte maneuvers die je uit het levenszadel proberen te wippen.

De schoolopleiding, je werk, je collega’s, de kerk, je gezondheid, verliefdheden, je huwelijk, je kinderen je….Allemaal zaken die niet gezapig hun rondje draaien. Wel nee! Ze overvallen je, zetten je klem, laten je stuiteren, winden je op, stellen teleur, maken je verdrietig of blij en laten je op je plaat gaan als je de teugels even laat vieren. Je moet strijden, vechten, knokken, vasthouden, geloven, vertrouwen. Het gaat heus allemaal niet van een leien dakje. Wen er maar aan. Nix op een draaimolen gezellig rondjes draaien met de muziek mee. Een dolle stier die er alles aan doet om je uit het zadel te wippen, komt dichter in de buurt…

De kerk is Gods huis niet

Natuurlijk moeten wij het Huis van God (de kerk) niet vergeten. Zeker niet rond deze dagen waarin de kerststal in menig huis centraal staat.

En dat terwijl er nergens in de Bijbel staat dat het kindje in de stal werd geboren. Ik vind dit "Huis" van de Schepper (de kerk op Gouderak) zo sfeervol dat ik denk dat hij hier ook wel eens getoont mag worden.

Zo niet dan hup weg ermee! Ik houd van de kleuren en het groen dat in meninge kerk het plafond kleurt. Sommige mensen beweren dat groen niet snel door houtwormen en ander gespuis wat hout aantast, wordt aangevreten. Of dit waar is? In ieder geval zijn veel kerken voorzien van een groen plafond....
Hoewel het echte huis van God nimmer een gebouw is dat door mensen is gemaakt. Zijn echte huis is uw hart. Als Hij moet kiezen om al de kerkgebouwen in de wereld om te ruilen voor één kinderhartje, dan zou Hij dat meteen doen. Daarom schiet ik altijd in de lach als ik voorgangers hoor beweren dat God in het kerkgebouw woont. Grote ONZIN!

Bijna Kerst

Ik ga hem maar vast zetten voor al de facebook vrienden en volgers. Hopen op een fijne kerst en een knallend oud en nieuw zonder ellende en een mooi nieuw jaar. Nog twee weken dan is het weer achter de rug dus geniet ervan zover dat gelukken wil.....

Hup, ouwe gooi je benen in de hoogte

Ma giert van de lach als ik dat roep zodra ik binnenkom. Het noro-virus heerst op de afdeling zodat in al de kamertjes oude mannen en vrouwen

zitten te poepen en te spugen. Niet zo leuk en de afdeling wordt op die manier gedompeld in een zware damp die je normaliter op een boerderij aantreft.
Je moet eerst je handen wassen in een alcohol-oplossing en ook als je de afdeling verlaat, moet je even je kluiven wassen omdat het virus erg besmettelijk is. Aldus de leuke dames van de verpleging die in de zweem van ontlastingsdampen een beetje misplaatst zijn. Zulke dames behoren in je dromen te rennen met de geur van wilde limoenen over een onbewoond subtropisch eiland. En jij er dan maar achteraan met je grijze borsthaar en spillebenen.

Maar de helse geur zet een domper op dromen dus lachen ma en ik wat. Humor is bij ma niet door de dementie aangetast. En dat is fijn want lachen schept ruimte in je ziel. De Bijbel zegt dat lachen niets uitwerkt. (prediker). Mag ik het daar eigenwijs mee oneens zijn! Zonder humor zou het leven een stuk minder leuk zijn, me dunkt. Ma weet weinig meer. Er is geen sprake meer van interactie. Behalve bij humor. Dus braad ik daar als een volleerd komiek, het beste van uit de boter.
Door een kier van de gedeelde wc tussen moeders kamer en de aangrenzende, zie ik een man op toilet zitten. Hij zit ernstig starende tussen zijn benen met een blik van uiterste verbazing op zijn gezicht of hij wil zeggen: wat heb ik daar nu aan mijn vege lijf hangen?
Het gelijkt op een nat gekauwde sigaar van de mollenvanger. Ik sluit zachtjes de kierende deur.

Ik ren door de kamer met een enorme teddybeer op mijn schouders en dans een Samba. Nou ja, ik doe een poging in die richting. Rand de beer aan en laat een wind. Alles om moeder even te horen lachen wat gelukt. Ma lacht haar tandeloze mond bloot en kotst vervolgens alles onder.
Nou dat was weer feest allemaal. Ik schuif schuldig naar de verpleging die alles weer in orde maakt. Toch knap van die leuke meiden dat ze zulk werk doen. Ga er maar aanstaan. Een afdeling vol brakende en poepende ouden van dagen. Ik bewonder ze en heb een hekel aan ze. Een vreemde combi die voorkomt uit de gekke situaties die een demente moeder nu eenmaal oplevert. De verpleging wrijft het er als het ware extra in dat de moeder die ma ooit was, voor altijd is vertrokken…

Je had elkaar

Gek genoeg ben ik te stom om een telefoonnummer

snel te onthouden of als iemand zich voorstelt ben ik op het moment dat ik de naam te horen krijg hem al weer kwijt, maar ik herinner mij wel dat ik mijn eerste stapjes maakte. Onmogelijk, zeggen velen. Toch weet ik nog precies dat ik me aan het oude dressoir op kon trekken en leerde staan en lopen. Enkel stootte ik mijn hersens tegen de sleutel die een put in mijn hoofd naliet.

Als ik zie hoe onwijs goed wij het nu hebben, dan kan ik niet anders zeggen dan dat we een redelijk decadent leven lijden. Bij ons thuis stond een tafel met zes stoelen, een oud bankstel, een dressoir en een brok linnenkast (midden in de woonkamer) en niet te vergeten een flipperkast.
Een flipperkast? Ja, dat was een idee van mijn vader. Die kocht om het jaar een verse oude flipperkast dus u begrijpt dat wij de hele dag stonden te kleunen. Verslavend, dat wel. Ik kan mijzelf ook niet geheel losmaken van het idee dat het dreunen, dat zo’n flipperkast nu eenmaal doet, ook via de vloer aan de buren door werd gegeven. Maar ze klaagden niet, men kon vroeger meer van elkaar hebben.

Je mocht ook meer. Vuurtje stoken op je eigen terrein, pissen tegen een boom, je auto op straat wassen, een biertje op straat, enfin het was leven en laten leven.
De buurt stond de halve zomer voor de deur te hangen. Niet dat aso-gedoe hoor, met bankstellen voor de deur, maar gewoon volks. Samen een biertje. “Peet pak jij eens zes flesjes bier uit de koeling.” En dan maar kletsen voor de deur. Beurzen noemde men dat. Of als je grof wilde zijn “lulbeurzen”.

De laatste roddels doorgeven. Roken, biertje, lachen. Lag je als kind dan op bed dan klonk het vertrouwd dat praten en lachen voor de deur. Het hoorde er zo bij en gaf je een gevoel van veiligheid. Het is juist dát gevoel wat Nederland grotendeels is kwijtgeraakt in deze moderne tijd. Ooit kon je van elkaar op aan. Gingen buren met elkaar vissen, hielpen elkaar behangen en konden elkaar van naam. Ik kan nu bijna nog de gehele straat opnoemen wie er woonden. Kom daar eens op in deze moderne tijd! Zeker in de grote steden weet vaak geen hond meer wie er naast hem of haar woont. Toch een gemis. Je had toen geen burgerwacht. Dat was niet nodig want je had elkaar……

Uw naaste als uzelf

Ik keek omhoog toen ik langsreed op de fiets en zag ze weer zitten. Twee heel oude vrouwtjes van respectabele leeftijd. Ze zitten er altijd voor het raam en kijken op je neer. Ze wuiven naar me met verdorde handen en ik wuif lief terug.

Ooit werden ze bemind, kusten vol overgave hun echtgenoot en hadden trappelende kindervoetjes op hun nu verdroogde schoot. Alles gaat over.

In het voorjaar schuiven ze soms het oude raam een stukje open zeker als het tropisch warm is buiten. Er komt dan een typische oude mensen geur uit de woning die het midden houdt tussen vergeelde kranten, spruitjes en een dood reptiel dat ergens tussen een spouwmuur zachtjes ligt te ontbinden. Hun stemmen gelijken op vogeltjes. Hoog, schel en hees. Een van hen torst een op een reusachtige suikerspin gelijkende haardos terwijl de ander met altijd aan een champignon doet denken. Een dun nekje met een witte toef bovenop.

Ze gelijken ook op twee uilen die de ganse dag kijken, loeren en koekjes eten. Hoewel uilen dat laatste niet doen, komt het woord “koekeloeren” toch op hun credo. Of kan ik ze dan beter vergelijken met grijze lieve duifjes?

Ik mag ze wel die oude besjes en ben ze in gedachten tante Stien en oma Oortje gaan noemen. Ik hoop dat ze mij een keer naar boven noden op de slappe thee, want in ben een nieuwsgierige natuur. Maar vooralsnog blijft het bij vriendelijke knikjes en wuiven. Een vorm van contact die de meeste kerkgangers ook aan de dag leggen tegenover andere gemeenteleden. Weet niet of dit nu wel is wat Jezus Christus bedoelde toen Hij sprak: ”Aan de liefde tussen uw lieden, zal de wereld u herkennen.”

Misschien toch weer een verdraaide vertaalfout die zomaar in het woord Gods kan sluipen. Wellicht staat er in de grondtekst: ”Aan het vriendelijke knikken en uw “goedemorgen” in de kerk, zal de wereld u als Mijn kinderen herkennen. Geloven is simpeler dan ik eerst dacht. Je hoeft enkel maar te knikken en je bent er af. Wil je het helemaal kerks doen dan is een:”Goede zondag” fluisteren na de dienst aan te bevelen. Zo, dat was weer een samenkomst waar de Heer en de liefde onderling centraal stond. Ahum!

Heb er even over nagedacht om de twee oude meisjes uit te nodigen op eerste kerstdag. Maar we zitten al vol nieuwe mensen die we dit jaar pas hebben leren kennen. Een onbekende leuke man die altijd de krant komt bezorgen en een lief stel mensen van onze leeftijd, een aardige alleenstaande vrouw die we ook niet goed kennen en nog wat onbekende mensen. Misschien kunnen tante Stien en oma Oortje er nog net bij. We zullen zien….

Prikken

Toen ik op 15 jarige leeftijd begon te werken, gingen de eerste vutters er net uit.

Stokoude mannen die al bijna dood waren. Nou ja, zo kijk je als 15 jarige nu eenmaal aan tegen mensen van 57 jaar. Ze waren klaar met werken en konden uittreden.
Als ik begon te rekenen duizelde het mij want ik zou nog 42 jaar moeten werken voordat ik mocht stoppen.
Steenkamer meubels in Gouda. Er stond een grote prikklok “BAM!” waar je bij het binnengaan je kaartje moest pakken en “Bam” verplicht was te klokken, “Bam”. Ook bij het weer op huis aangaan diende er “Bam”, geklokt te worden. Kaartje erin en met die hendel of later ging dat automatisch en werd er “Bam” een tijdsstempel op je kaart gedrukt. Was je een paar keer een minuut te laat dan ging dat van je loon af. “BAAAAMM!!!

Om tien over zeven ging er een luid klinkende hoorn door het bedrijf die wilde zeggen: ”Naar je werkbank slaven ”en ander gepeupel.”

Daar ging je dan vanuit de kantine naar je werkbank. Een lange stoet van arbeidersvolk onderweg naar hun welverdiende pensioen. Bij je werkbank aangekomen ging er weer een luid hoornsignaal dat wilde zeggen:” Op uw plaatsen, klaar, af en nu werken met je luie donder.”
Pas als na uren de hoorn weer klonk was het pauze en kon je even ontsnappen aan het werkritme. Je stond de hele dag schuurstof en lakdampen in te ademen en in een adembenemend lawaai (zonder oordoppen). Later in de bouw kwamen daar steenwol en glaswol bij voor je longen, welks nog gevaarlijker zijn dan asbest.

Als dank voor gedane arbeid krijg je er nu lekker 12 jaar extra werk bij. Zo doet men dat in Nederland. Gelukkig wisten de mensen in de dagen dat ik begon met werken nog niet dat ze geen 42 doch 52 jaar moesten werken in de toekomst. Zulke info haalt de”vut” er wel uit!

Als extra bonus kan men nu euthanasie krijgen. Een hype die het volk als een worst wordt toegeworpen. Je bent oud en van weinig nut meer dus je mag nu (eindelijk) zelf je dagen invullen en kunt nu gerust letterlijk en figuurlijk sterven. Wat mij dan het meest verbaast is dat het volk het recht om te sterven dan nog omarmen wil ook. Alsof je als mens dát recht nimmer gehad hebt. Wie zich een klein beetje durft verdiepen in de medische wereld weet toch dat men al heel, heel, heel lang mensen die ondragelijk lijden voorzichtig helpt om over het lijden heen te komen. Steeds iets meer, tot je (met een lief woord) inslaapt. Niets nieuws onder de zon, dus waarom die druk op euthanasie?

Napraten

 Hoe gemakkelijk praten wij anderen na of leunen volkomen op wat derden beweren en geloven. De dokter zal het wel weten, hij leerde er immers voor.

De dominee zegt het dus dan moet het wel kloppen. De overheid (regeringsleiders) zijn er voor, dus moet het wel oké zijn.
Hoe gemakkelijk om zonder zelf na te denken en een mening te vormen op grond van wat anderen vinden wat waar is. Hoeveel van de mensheid durft een echte eigen mening te vormen?
Had een collega die imme...r op de zelfde politieke partij stemde omdat zijn vader dat ook deed, aldus hij. Hij dacht niet verder na of het politieke gedachtegoed wel strookte met de waarheid. Hij was trouw aan zijn partij en hij was er verder van af. Makkelijk toch! Dat “zijn” partij een gedachtegoed aanhing die aangaf dat ze de koers 100 graden hadden verzet, speelde geen rol. Hij was trouw.

In de kerk proef ik deze kronkel ook vaak. Men knikt als het verwacht wordt en verder klaar. Zelf onderzoeken of wat geleerd wordt wel waarheid bevat is voor velen een brug te ver. De voorganger heeft ervoor geleerd dus wij behoeven enkel maar te luisteren naar wat hij beweert. Als je maar trouw bent (in de kerkgang) komt het goed, zo lijken velen te vinden.
In al die maanden welke ik ziek in het ziekenhuis heb gelegen verbaasde ik mij wederom in het blinde vertrouwen dat veel mensen aan de dag leggen tegenover een arts. “Ja dokter, nee dokter. Ja, dokter haalt u mijn been er maar af als u denkt dat dit beter voor mij is. Ja, goed dokter ik slik die medicijnen wel want u zegt het. Blind vertrouwen.

Soms vraag ik mij wel eens af of wij ons niet veel te gemakkelijk afmaken van belangrijke zaken in het leven. Later als we voor de Schepper komen staan (mocht u daar nog geloof aan hechten) kunnen wij ons niet verantwoorden door te zeggen: ”Ja maar God, de dominee, de dokter, de president of erger nog, mijn vrouw zei dat het zo hoorde en zo moest gebeuren.” Ben zo bang dat Hij zal antwoorden: ”Maar wat heb je met je eigen mening gedaan?” Wat heb je met je eigen ontwikkeling gedaan en de wijsheid die ik jou geschonken heb?”
“Ja, maar God die dominee zei, de dokter zei, de president zei, mijn werkgever zei, mijn vrouw zei.”
“Allemaal mooi maar wat zeg jij? Waarom ben je zo gemakkelijk meegegaan in wat andere beweren zonder zelf ernstig onderzoek te plegen of op zijn minst eens heel diep na te denken over dergelijke zaken?”

Niet zeiken

Een van de mooiste dingen die mensen kunnen doen is elkaar vergeven.

We maken allemaal fouten dus laten we nu niet verder lopen zeiken en verder gaan.

Zeker met deze feestdagen is het goed om jezelf eens af te vragen of we niet de ander de hand moeten schudden en ophouden met het eeuwige gezeik.

Of je moet menen dat jij het gelijk volkomen aan je kant hebt. Ik voor mij meen dat volkomen gelijk hebben geen enkel mens toebehoort. Alles is ten dele, ook ons gelijk hebben. Nou dan....

“Lekker bekken”

Schreef het mooie wulpse meisje met vaste hand op het bord bij de viskar. Ik vroeg wat het moest kosten om eens lekker te bekken? Ze keek

me aan en zei:”ze gaan per stuk.” Vroeg haar of die van haar echt lekker waren? Ze vertelde dat ze heerlijk waren. Bovenal groot en lekker warm.
Aangezien mijn vrouw er ook bij was, zag ik er van af, hoewel een man af en toe behoefte heeft om eens lekker te bekken. Zeker als het van die warme zijn. Vertelde haar dat ze de twee woorden beter aan elkaar kon schrijven om misverstanden te voorkomen. Ze begreep me niet en ik bestelde maar een zak kibbeling. Ze keek me lang en wulps na vanuit de kar. Haar lippenstift in de kleur rood bevestigde eens te meer dat het best lekker bekken moet zijn, daar aan die kar, maar ja, je vrouw slaat je een blauw oog en dan, ik word te oud om echt lekker te bekken. Je gaat er van lieverlede zo bij kwijlen. Oh, u niet! Nou, daar hoor ik van op dan. Geloof mij, dat komt nog….

De ontploffende boxershorts

Ik heb een hekel aan gierige mensen. Ik zeg het maar recht voor uw raap, dan hebben we dat vast gehad. Had ooit een vriend die zo gierig was

dat hij zijn kleding tot op de draad opdroeg. Nu bewonder ik zuinigheid, maar zodra het omslaat in zuivere gierigheid word ik onpasselijk. We zouden gaan zwemmen in de Lek en ik zie hem nog met een noodgang in zijn shorts die rivier induiken.

Er schoot een luchtbel in zijn shorts waarvan de stof volkomen verteerd bleek en ontplofte door deze actie. Enkel het elastiek zat nog om zijn middel en wat vellen voor de minder edele delen toen hij uit het water kwam. Eigen schuld!
Hier staat de koffie altijd klaar en zo niet dan zetten we hem gewoon weer als er gasten komen. Of de man van de krant, of de vrouw van de boterletter verkoop, de oudere man van het jaarlijkse krentenbrood of weet ik veel wie aan de deur komt, ze zijn welkom.

 

Dat is meen ik sociaal. Bij veel mensen wordt men aan de deur gehouden. Je komt er niet eens binnen. Behalve als er middels een agenda een afspraak wordt gemaakt. Had ook zo’n vriend. Zat elke week wel twee keer bij mij wijntjes te slurpen, koffie te leuten etc. Ging je naar hem toe dan werd je aan de deur afgepoeierd. Zulke “vrienden” heb ik stuk voor stuk een fikse trap onder hun berekende kont gegeven. 

 

 Ken er ook die het hun geestelijke plicht vonden je te ontvangen. Kringleiders, heet dat. Kwam je op de twee wekelijkse kring dan waren ze poeslief en kwam je buiten dit bezoek om dan kwam je niet verder dan de voordeur. Ze hadden het dan te druk met tv kijken of iets anders wat belangrijk was.
Gelukkig zijn er ook mensen waar je altijd kunt binnenlopen. Hun deur is altijd open en de koffie bruin. Mensen die wat komen brengen. Fijn om zulke mensen te kennen, je voelt je welkom. Ze zijn echt. Je moet ze vaak zoeken met een lampje maar als je ze vindt weet je je welkom. Bedankt mensen.

Ziek

Vreselijke pijnen in mijn onderbuik zo erg dat ik regelmatig flauwviel. “Beetje spanning” meende de huisarts. In werkelijkheid

zat er een groot gezwel in mijn kinderlijf dat begon te bloeden waardoor ik in elkaar zakte en niet meer opstond. Paniek, naar de huisarts met spoed. Op de koude bekleding van de Simca 1000 kwam ik weer bij en pa droeg me de huisartsenpraktijk binnen. “Een griepje” meende de huisarts. Achteraf was het een redelijk stomme huisarts die volgens mij beter een ander beroep had kunnen kiezen. In de tweede kamer als minister of zo, dat komt niet op groot denkwerk aan, volgens mij want het land verkloten en naar de bliksem helpen wat onze voorouders opbouwden is simpel, zelfs Rutte kan het.
Weer naar huis, maar begon te bloeden uit verschillende lichaamsopeningen. Overal bloed en dus weer die stomme huisarts benaderd. Er kwam een andere huisarts die weekenddienst had en die zag het meteen. “Naar het ziekenhuis met spoed want uw zoon is bezig om te gaan hemelen.”
Ik zweefde dagen tussen dood en leven. Rare tijd. Na de operatie waarbij een citroen-groot gezwel uit de twaalfvingerige darm werd verwijderd in Gouda werd ik geel als een chinees. Oogwit geel, huid geel, en jeuk over heel mijn lijf. 15 kilo viel ik af in drie weken. De chirurg (wellicht familie van mijn huisarts) had de operatie verkloot. Dokter Go. Zo was zijn naam. Een chinees volgens mij. Plotseling werd ik steeds zieker en geler en durfde Gouda het niet meer aan. Alles ontstoken, Peter weer buiten bewustzijn in bed.
Naar Utrecht. Daar hoorde ik de artsen onder elkaar mompelen: ”Wij mogen de rotzooi van Gouda weer opknappen.” Maar die rotzooi was ik. Na een maand onderzoeken leek het de artsen handig om middels een lange naald contrastvloeistof in de galblaas te spuiten wat er nooit meer uitkwam. Koorts 40 graden en hoger. Paniek. Midden in de nacht moest er weer geopereerd worden anders zou ik de ochtend niet halen.

Ouders bellen en ja toestemming dus: Hup, weer open, snijden maar. Galblaas er maar uit, lever beschadigt, complexe ingreep, nieuwe verbinding gemaakt tussen lever en twaalfvingerige darm en verdraaid, Peter knapte op. Werd minder geel. Over de ziekenhuisgangen liep een kind van diagonaal met zijn lijf (de littekens in totaal 80 cm) deden pijn en trokken. Maar ik was verliefd op een verpleegster. Ja ik was er vroeg bij. Ze rook zo lekker naar zeep en haar handen waren zo lekker warm als ze mijn pols op kwam nemen.
Inmiddels 3 maanden verder weer thuis met lang haar dat in al die maanden niet geknipt was en een dosis medicatie waar ik de rest van mijn leven niet meer van afkwam. Een prima moment voor mijn ouders om te gaan scheiden. Dat haalt de fut er wel uit. Ma weg (10 jaar niet meer gezien) zussen weg (ook 10 jaar niet meer gezien). Bleef alleen over met pa die om zichzelf te troosten begon om één liter schavuitenwater per dag tot zich te nemen. Daardoor was hij wel wat vrolijker maar sloeg ook harder en ik leerde bukken. Ging bij mijn neef Walter naar de sportschool “de Mooij” op karate en ging op bodybuilding zodat ik ook eens kon terug meppen.
De artsen hadden mij overigens naar huis gezonden met de boodschap dat als ik ouder zou worden (als ik ouder zou worden) dan zou ik last krijgen van al die operatieve ingrepen en dat men hoopte dat de medische kennis dan wellicht toch weer een oplossing kon vinden voor het te komen probleem. Gezellig vooruitzicht. Ik had er zin in…

Zure zult en kopvlees

Vakantie was niet zozeer op het vliegtuig stappen en naar warme verre landen gaan. Als je het trof ging je met een tent (later de caravan) naar een boer en

daar kampeerde je dan. Pa was toen nog een vader (voor de scheiding) pas later veranderde hij in die kluizenaar die hij daarna 40 jaar lang bleef.

Ome Jaap, de kostganger van oma met het hoedje op. Pa op de skelter waarmee hij over de heide reed voor de lol. Ikzelf kocht bij Annaars de oudijzerboer in de Bosweg in Gouda een oude Berini M 21) voor 10 harde Hollandse guldens en reed er jaren en jaren mee over de Veluwe zonder verzekering en helm. We noemden ons toen nog geen vrij land, maar we waren het wel. Nu is het krek andersom. Alles wordt voor je bepaald en doe je niet mee dan wordt je opgepakt. Dat heet nu vrijheid.

Mijn eerste verliefdheid betrof een heel mooi wezentje in het dorpswinkeltje. Ik was nog geen tien jaar en dan is verliefdheid veel krachtiger dan later. Het is meer puur en zuiver. Seks speelde nog geen rol en ondanks dat ouderen deze liefde dikwijls kalverliefde noemen en er een geringschatting aan verbinden, meen ik dat het een puurder liefde is.

Ze had lang haar en van die grote amandelogen ach, ik was zo onwijs verliefd. Tot ik haar aansprak, want ze bleek een behoorlijk dialect te hebben daar in het dorpje Speuld. Eindelijk al je moed bij elkaar te hebben geraapt en in het gangpad waar ze de vakken vulde van het winkeltje dat haar ouders toebehoorde en haar vragen mee te gaan fietsen. Daar was lef voor nodig. Haar antwoord luidde ongeveer zo:” Ik docht ut nie, oe geat moar elleenig fietsen heur.”

Mijn eerste blauwtje lopen had ik dus binnen. Ik reeg er een ketting van die ergens in de la ligt nu. Ben er overigens nog eens terug geweest een jaar of wat geleden. Herkende haar bijna niet meer. Ze hing met een enorm sappige bos hout op de toonbank en was veranderd in een enorme matrone die mij het idee gaf dat ik naar een nieuw deel van  Jurassic Park zat te kijken. Haar enorme armen geleden op lantaarnpalen en haar onderkin had zoveel kopvlees dat je er met gemak vijf pond zure zult van kon maken. Gelukkig dat ik daar niet aan ben blijven hangen, stapte ik de winkel uit. Count your blessings niet waar!

Kerstballen en Pruttelpotten

Overigens een aardige cryptische omschrijving. Een lesbische
Koffiezetten was een hele toer. Met een handmolen en later met een elektrische zoals ik nog altijd heb op de foto. Dan rook de keuken heerlijk naar verse koffie. Een schepje Buisman erbij en dan werd het met de hand opgegoten. De pruttelpot is eigenlijk voor mijn tijd. Ik heb er wel twee maar dat is sentiment. En dan gekookte melk erbij. Ik zie pa nog slurpen van die kussenslopen die in de koffie dreven en ze met smaak verorberen. Ik vind koffie met gekookte melk en al die vellen ronduit vies, sorry pa.

vrouw die altijd loopt te mopperen. Een Pruttelpot.

Rond de kerstdagen werd er een kerstboom gekocht. Moeder tuigde die samen met ons op en er hing dan een heerlijke dennengeur in de kamer. Maar nu ik volwassen ben begrijp ik dat moeder wel lief was maar niet zo heel slim. Want een kerstboom met ballen, lampen en de hele rimram optuigen en er pas daarna kunstsneeuw overheen spuiten, zorgt wel voor een effect dat alles onder die rommel komt te zitten en je krijgt het er nooit meer af. Moeder spoot ook lustig de ramen vol kunstsneeuw waarna ze eind januari uren bezig was om die rotzooi met een scheermesje weer te verwijderen.
Ze wachtte ook veel te lang met het verwijderen van de kerstboom met als gevolg dat het hele huis maanden onder de naalden lag die je in de zomer nog uit je sokken en de vloerbedekking kon peuteren.

Moeder droeg jarretelles. Van die bandjes met drukknoopjes waar je je losse nylonkousen aan verbond om de boel hoog te houden. Kon ze haar jarretelles niet vinden dan gebruikte ze twee rubber ringen van de weckpotten om haar mollige beentjes. Ze was een vrouw met een forse bos hout voor de deur en wij kinderen speelden vaak met haar enorme bh’s. We zetten een paar stoelen tegenover elkaar en stopten ieder van ons zijn kinderkop in een cup. We speelden dat we astronaut waren, wat anders!

Ondanks dat mijn ouder gingen scheiden toen ik 14 jaar was en de aanloop naar de scheiding met veel ruzie gepaard ging, herinner ik mij als kind het lachen van mijn ouders als ze in bed lagen. Geen idee wat die ouwe allemaal te vertellen had maar ze gilden het soms uit van de lach. Het zijn de kruimels die overblijven voor de kinderen waar ze de rest van hun leven spaarzaam op moeten teren. Want binnen een scheiding zijn kinderen nimmer schuldig maar betalen wel de volle prijs van het gelag…

Verdwenen merken en brillantine

Een hevig wisselende Peter die even zijn voortanden mist. Met natuurlijk de batmanplaatjes die je kon sparen. Netjes in een doosje geborgen.

Daar was ik supertrots op. Alles gaat over, als je maar lang genoeg wacht. Een mens is zijn hele leven druk bezig alles waar hij zuinig, trots of van mijn part verliefd op is, in hokjes en doosjes te stoppen. Een hokje voor je... vrouw, het geloof, je hobby’s, je verborgen verlangens wellicht. Iedereen doet het, jij ook. Hokjes, hokjes, hokjes. Op het einde van je leven mag je zelf in een hokje. Weer je zin!
In de winter liep Ernst Verkaik (de melkboer) met handschoenen zonder vingers zijn melk uit te venten. Het begon met een grote zilverkleurige tank achterop de melkwagen waar je los de melk in kon krijgen. Over straat kon je dikwijls een spoortje zien, want soms bleef de tank wat nadruppelen als een oude vent met prostaatproblemen. Daarna kwamen de Glazen flessenmelk op de voet gevolgd door zakken melk. Dat waren zakken van 1 liter die je in een plastiek kan moest zetten en de punt afknippen waarna het uitgeschonken werd. Pas veel later kwam de zuivel in karton met een duidelijk mindere smaak, maar alles went. Hoewel ik mij hardop durf af te vragen of al die vreselijke kanker waar zoveel mensen aan lijden, niet deels komt door al de plastiek die ongetwijfeld meekomt met ons voedsel in ons lichaam. Maar de keuringsdienst van waren is allang een niets zeggende club die alles oké vindt.
Na het krantenpapier om je kont mee af te vegen kwam het Popla/grijze schuurpapier. Na drie keer flink vegen was je verzekerd van een schraal gevoel. Maar koning, keizer en admiraal, Popla konden ze allemaal en je had nog geen fluweelzacht papier dus veegde je dapper door.
Producten die ik persoonlijk erg goed en of lekker vond verdwenen uit de schappen. Bourbon hazelnoot, De PastaChoca beregoed, Bulgaarse yoghurt, Vim, de echte negerzoenen, echte harde haren op de tandenborstels, snor cola, de mooie blauwe kleur van de Postbank (nu smerig oranje) de eerder genoemde gazeuse van Exota, Close-up tandpasta, ach de lijst is ellenlang. Moeder deed ook wel koffiemelk in een glas en er cola bij. Geen idee waar ze het recept vandaan had maar het goedje schuimde je glas uit en smaakte vreemd genoeg nog lekker ook. IJsjes maakten we zelf met wat aanmaaklimonade en dan in plastiek vormpjes met een stokje het koelvakje in van de koelkast.
Mijn oudste zus zat op de huishoudschool en kwam vaak thuis met iets lekkers wat ze had leren maken. Borstplaat bijvoorbeeld. Mierenzoet, de gaten vielen ervan in je ivoor, maar het was prima snoepen. Pa snoepte nooit. Enkel heel af en toe een rang. Ook een verdwenen merk volgens mij dat eucalyptus pastilles maakte. Op zijn haar smeerde pa brillantine een soort olie die je haar zo vet maakte dat je evengoed je kop even in de slaolie had kunnen onderdompelen maar ja, het was mode. Nu kijken we er raar van op en vinden het misschien zelfs gek om met een vette kop te lopen. Hoewel je je hart vasthoudt hoe men ooit de generatie van nu zal beschouwen die overal waar haar tracht op te komen meteen met een bodyshaver aan de slag gaat. Naast een hoop gedoe, want je komt toch nooit in alle hoekjes evengoed, een in de winter om blaasproblemen vragende actie.

Warmteoverdracht en lekkere schooljuffen

Volgens mijn moeder was ik een makkelijk kind.

Je bent er zelf wel bij maar van die echte kleuterjaren weet je toch vaak weinig. Flarden, brokjes en stukjes blijven hangen meer niet. De geur van de grote lederen schoenen van pa die ik als kind voor de kachel zette rond Sinterklaas omdat er meer in kon. De hitte van de kolenhaard waar ik na een bad mijn billen aan de mica ruitjes verschroeide omdat ik te dicht in de buurt kwam. De ruitjes stonden in mijn bille...n en nu ik erover nadenk, misschien nog wel.

Een mens kijkt niet zo vaak achterom dus het zou kunnen. Wie echt nieuwsgiering is die mag wel even kijken.
Je had veel bijzondere mensen die langs de deur gingen met negotie. De scharensliep, de eierboer, de lorrenboer, Maarten de Riet met zijn accordeon en bultje op zijn rug en het draaiorgel wat tien minuten voor je deur stond te stampen. Optochten van de fanfare waarbij je als kind die zware trommel zo lekker in je buik voelde dreunen. De langbenige jongedames die hun majorette stokken hoog in de lucht gooiden en (als het lukte) de stok weer opvingen.
Kale Gijs een jongen met Down die elk weekeind een trommel omgebonden werd en hup, op straat trommelen. Wij kinderen hoorden Gijs in de verte al aankomen en liepen hem in optocht achterna door de poorten, straten en langs pleinen. Werd Gijs het zat, dan ramde hij met die trommelstokken op onze hersenpan en bliezen wij de aftocht.
Je vraagt je wel eens af waar zijn ze gebleven al die mensen? Tante til (een travestiet) Cor de Boer die met pallets op de fiets vanuit het Beijerse waar hij woonde de vuilcontainers leeg snaaide, het wrattenmannetje, vieze Fietje, ach, de lijst is onwijs lang.
Je ziet dergelijke mensen, die een stad of een dorp karakter gaven, nooit meer. Opgeborgen misschien?
En verliefd op de kleuterjuf van de Zonnebloemschool. Ze had van dat strogele haar en rook een beetje naar iets mufs dat over de datum is. Maar als je op haar schoot mocht zitten als ze voorlas dan kon je haar pas goed besnuffelen.
Iets van groene zeep, zakjes blauw en de het zoete verderf van een overjarig reptiel. Het deed mierentietjes ontstaan op je armen als je haar warmte door haar borsten in je rug voelde. Ik heb dat nu nooit meer. Toen ik nog naar de kapster ging wel. Vooral tijdens het haarwassen. Dan had je weer even dat moment van warmte en geur overdracht via niet nader te benoemen dingen die een vrouw nu eenmaal mee torst en bij het harenwassen om de een of andere reden op je achterhoofd parkeert. Maar, aan alles komt een eind.

Zorba

De wereld zeurt en leutert. Gedonder over zwarte Piet, politiek, aanslagen, geweld, ziekte, dood.....Genoeg. Er helpt maar één ding tegen. Zorba de Griek. En nou even niet janken maar lachen, vrolijk zijn en van mijn part wie het kan, dansen. Het leven is te kort om te blijven kniezen. Hé toe nou. Zwart, wit, geel, rood, Islam, christendom, heiden, kom op zeg, hoelang moeten de verschillen ons nog de das omdoen. Het wordt de hoogste tijd dat we elkander omhelzen, allers vergeten en een dansje maken. Laten wij vrolijk zijn, morgen sterven we.....

Mond open

De kolen werden jaarlijks in het kolenhok gestort door de kolenboer. Was het een erg strenge winter en raakten de kolen op, dan riep moeder: ”Ga jij even een

zakje cokes halen in de Herenstraat bij de kolenhandel. Dan konden we weer een of twee dagen vooruit. Zo’n kolenkachel was eigenlijk een hele toer om te stoken. Aanmaken met oude kranten, een scheutje peterolie en wat kleine houtjes en dan als de brand er in zat kolen erop. Meestal ging de kachel in de nacht uit en kwam je op in een steenkoude kamer met de ijsbloemen op de enkelglas ruiten.
Die peterolie werd ook het peteroliestel op gestookt een 3 pitter waar moeder stoofpeertjes etc. op gaarde en andere zaken die langzaam moesten garen. Wij hebben er nu nog een waar ik regelmatig het rundvlees op zet. Handig en het wordt prachtig gaar. Moeder was geen keukenprinses. Dikwijls waren de piepers aangebrand maar als kind dringen die zaken amper tot je door. Je at wat de pot schafte en anders at je niet. Als jong kind vanaf een jaar of zeven moest ik “aansmeren”. Vader had naast zijn werk als glaszetter een eigen bedrijfje in de schuur opgezet waar hij antiek glaswerk op sleep en repareerde. Bekende Nederlanders waar hij antiek voor sleep waren o.o. meneer kok van het lang vergeten duo de Spelbrekers (zie liedje link onderop) en Andre van Duin waar wij steeds de nieuwste Lp’s van kregen.
Mijn taak was op een grote vilten ronddraaiende schijf nat puimsteenpoeder op te smeren zodat bij het polijsten van het eerder geslepen glaswerk, de boel wat gekoeld werd en niet te hard ging. Ik stond dan een uur naar het kale plekje op vaders hoofd te kijken en rook zijn zure transpiratiegeur. Na dat uur mocht ik weer buitenspelen en kreeg dan een gulden van pa, voor de moeite. Die ging ik gaarne besteden bij Luitjes in de Jan Phillips weg. Een sigarettenwinkel die ook een grote bak vol snoepgoed verkocht. Een wat narrige man die vaak klaagde als kinderen hem voor één cent (om een centendrop te kopen) uit zijn huiskamer naar de winkel lieten komen. In de Prinshendrikstraat had je een heel pietepeuterig winkeltje, schuin tegenover de Jan Ligthart school, waar ik op zat, waar men ook snoep verkocht. Het werd bemand door een klein oud kromgetrokken gnoompje (oud wijfje) en die verkocht nog oud snoepgoed waar je nu zelden meer van hoort. Ouwel, stroopjes (ook wel stroopsoldaatjes genoemd), borsthoning, schuimblokken, toverballen, etc.
Dieptepunt was de schooltandarts die ieder jaar opdook. Een man (soms een vrouw) die slecht Nederlands sprak (Waren het misschien de eerste Polen?) En er lustig op los boorde met een droge boor. Dat deed zeer en je bek stonk tijdens die behandeling naar verbrande haren. Ik hoor nog met dat Poolse accent: ”Mond open!”

https://www.youtube.com/watch?v=DPzoydLh5YY

Prostaatproblemen (kanker) te genezen met wietolie

Mannen met prostaatproblemen (ik val er gelukkig nog niet onder) hebben wellicht veel aan dit filmpje. Er is nog volop ruimte op ons forum over het gebruik van wietolie.
Waarbij is de olie allemaal inzetbaar?Ons forum vind je op:https://www.facebook.com/groups/1224285457606558/
Doordat het lichaam weer in balans gebracht wordt door het gebruik van cannabinoïden kan het bij onderstaande symptomen/ziektes met succes worden ingezet:
•M...isselijkheid en overgeven
•Anorexia en Cachexia
•Gilles de la tourette syndroom, Spasmes en andere bewegingsstoornissen
•Pijn, chronische pijn.
•Glaucoom
•Epilepsie
•Astma
•Afkickverschijnselen en afhankelijkheid van reguliere medicatie en/of drugs
•Psychische stoornissen
•Hyperactiviteit, ADD, ADHD, PDD NOS en Autisme
•Alzheimer
•Kanker
•Auto-immuunziektes, ontstekingen in het lichaam en allergieën
•MS (multiple sclerose)
•Hiv/AIDS
•Oogstaar
•Stress
•Posttraumatische stresssyndroom (ptss)
•Trauma
•Gebrek aan eetlust
•Asperger
•Borderline
•Slaapstoornis
•Reuma
•Cluster hoofdpijn
•Fibromyalgie
•Artrose
•Rugpijn
•Oververmoeidheid
•Obesitas
•Artritis
•Ziekte van Crohn
•Diabetes (suikerziekte)
•Dementie
•Wratten
•Huidkanker
•Alcoholisme
•Migraine
•Longkanker

Dictatuur in vredestijd

Wat ik nog het meeste mis is het oude geld. Nee, geen

verhaal over duur en kosten etc. dit maal. Neem nu de herkenbaarheid. Je kon je echt niet vergissen en zelfs in het volslagen donker een dubbeltje van een kwartje onderscheiden. Dat lukt bij die pisbakstalen euro dus echt niet. De leesbril moet er bij op om 20 cent van 50 cent te onderscheiden. Het is en blijft rotgeld....

Sorry voor mijn eerlijkheid. 50 euro uit de muur is me vaak te groot. 25 gulden was lief en een tientje ook. Kom je bij C&A met een briefje van 200 euro aan, dan word je niet geholpen. In dat tijdperk zijn wij aangeland. Bij veel supermarkten word je ook gestraft als je nog altijd met contant geld wil betalen. Dan moet je in de (soms lange) rij wachtenden. Eigen schuld dan moet je maar pinnen.

Als kind kreeg ik van opa voor mijn verjaardag een knaak. Dat was een reusachtige zilveren munt die later door onze slimme overheid werd verruild voor een veel kleiner exemplaar van nietswaardig pisbakstaal. Ik, zuinig als ik ben, heb nog 3 oude grote zilveren knaken bewaard en als ik in een sentimentele bui ben, dan speel ik er mee in mijn hand. Ook een paar tientjes en briefjes van 25 en zelfs eentje van 100 gulden heb ik nog en knisper ermee. Het oude geld had ook van die leuke namen.

Een heitje (kwartje) een duppie (dubbeltje) een knaak (2.50) een joet (tientje) een geeltje (25 gulden) een meier( 100 gulden) een rooie rug (1000 gulden). Allemaal verdwenen en met de name de charme en de hardheid van onze oude gulden. Nee, een ding is mij wel duidelijk, wij leven niet in een democratie hoor. Het is een dictatuur in vredestijd, meer niet. U mag wel stemmen maar dat is slechts om de indruk te wekken dat u meetelt. In werkelijkheid doet onze overheid exact waar ze zin in heeft.

Boe

Gezellig samen eten met vrienden of familie is anders dan vroeger. Zat je tot een aantal jaren geleden gezellig met elkaar te kletsen en hing er een sfeer

van belangstelling, die tijd is geweest en ligt mijlenver achter ons. 90% is nu gefixeerd op zijn mobiel. Naast elk bord ligt het apparaat in de bijstand zodat men niets behoeft te missen van al het “belangrijke” wat zoal binnen kan komen. Kinderen zitten volslagen geconcentreerd op hun scherm te turen en vaak moet je twee keer wat vragen willen ze met tegenzin antwoord geven en keren meteen verstoord terug met hun aandacht naar het schermpje. Soms vraag ik mij af of de hedendaagse mens, zonder het te beseffen, niet vreselijk contactgestoord (lees volslagen gek) is geraakt.

Wij mochten als kind niet met onze ellenbogen op tafel zitten. Rechtop, netjes en niet praten met volle mond. De radio en de tv moesten af staan want aan tafel gaan was een vorm van gemeenschap. Er werd in die dagen gesproken met elkander, iets wat ik vreselijk mis in deze moderne tijd. En laten we de kinderen vooral niet te hard vallen, want de ouderen kunnen er ook wat van. Op de pont van het veer sprak ik erover met de mannen en vrouwen die de kaartjes knippen en ze vertelden mij dat ze de tijd waarin ze met iedere automobilist een gezellig praatje konden maken missen. Nu gaan ze van raampje naar raampje met erachter een automobilist die met afgewend hoofd naar zijn mobiel zit te turen en met de linkerhand het kaartje laat knippen zonder groet. Het is volgens mij op het onbeschofte af. Ik vraag mij hardop af waar dit eindigen gaat? Schoolkinderen die met dopjes in de oren en met één hand sturend en één oog op het mobieltje kijken zijn regel, geen uitzondering. Soms bekruipt mij het angstige voorgevoel dat intimiteit in de toekomst via een appje gaat.  Ik voorspel dat het eerste huwelijk dat via een appje tot stand komt, heel snel van zich laat horen.

Mensen lopen ongegeneerd in de supermarkt keihard in hun mobieltje te leuteren en gunnen jou geen blik waardig. Zelfs in je eigen huiskamer ben je niet veilig want 90% sleept in deze moderne tijd zijn mobieltje mee op visite zodat zoonlief de belangrijke boodschap kan doorgeven dat de goudvis honger heeft. Dikwijls bekruipt mij dan de vreemde aandrang de visite met mobieltje en al ons huis uit te donderen. Want men gaat er wel van uit dat jij even je mond houdt nu Paultje belt om te zeggen dat het wc papier te hard is thuis. En begin nu niet over het gemak van een mobieltje als je met de auto eens met pech komt te staan want dat is ronduit geklets(lees gelul) in de ruimte.

Ik heb geen mobiel en wil er ook geen. Toch word je als een soort uitstervend fossiel gezien als je er geen hebt. Overal en nergens vraagt men je mobile nummer en men kijkt je aan met ogen die lijken te zeggen: wat een zielige domme oude man.

Om kort te gaan; ik vind dat de mens als het om sociaal gedrag gaat en om een normaal gesprek, een enorme degeneratie heeft ondergaan en ik houd mijn hart vast wat de toekomst gaat brengen voor nieuwe snufjes die het mensdom als het over “echt” contact gaat, nog verder bergafwaarts zullen brengen. Ik was in de stal bij boer Bikker en besefte dat de koeien beter, warmer, intenser en echter contact hebben dan de massa van de mensen en naar ons roepen ze derhalve dan ook:”BOE!” Geef ze eens ongelijk!

Komt allen tot mama Maasbach...

Op monumentendag kreeg ik een blad van een christengemeente in Gouda
Het betrof de Johan Maasbachzending. Ik neem zoiets dankbaar

aan, omdat ik meen dat er op iedere kerk wel iets aan te merken is en wij moeten zien naar de overeenkomsten en niet zeuren over de verschillen. Het gaat ten eerste om de liefde, laten we dat nimmer uit het oog verliezen!
Wat mij zo bijzonder trof in dit mooie blad was dat ik er 94 maal de naam Maasbach in tegen kwam en slechts 34 de naam Jezus. Wat maar weer duidelijk maakt dat dit dus een blad is dat in de eerste instantie op Maasbach wijst. Wat te denken geeft. Op 41 foto’s stond een lid van de Maasbachfamilie en ook dat kwam op mij over alsof er ergens in de bijbel een door mij over het hoofd geziene tekst staat die luidt:” Zoek eerst het koninkrijk van Johan Maasbach en al het andere zal u bovendien geschonken worden!” Een kleine tip van een heel gewoon christen aan deze (naar ik meen) goedbedoelende groep is: Kap nu eens met die naamsverheerlijking en al die beelden/ foto's van de Maasbach familie in het blad, en vul de lege ruimte op met Christus.Wie weet geloven mensen u dan....

Een forum over het medisch gebruiken van wietolie

Is dat wel christelijk? Wel, niet minder of meer dan de reguliere geneesmiddelen. Het vers opgestart zijnde forum is binnen een paar weken reeds een succes.

Mensen die (een lelijk woord misschien) zijn uitbehandeld, vinden bij het gebruik van wietolie soms een mogelijkheid om toch herstel te vinden. Het forum is ervoor om samen na te denken over de voordelen van het gebruik van deze olie. Op internet is heel veel te zien en te lezen over waar deze olie allemaal voor gebruikt kan worden. Daar praten wij over op het forum en delen meningen en ervaringen. Het is niet bedoeld om enkel mee te kijken en verder niets. Van de leden wordt wel verwacht dat er enige vorm van actief zijn aan de man wordt gebracht. Liken, meelezen, mee praten etc. Iedereen kan lid worden en is het niet wat je ervan verwacht had, dan word je na een maand niet actief te zijn geweest vanzelf weer verwijderd. Leden die wel actief zijn kunnen rekenen op veel support, tips waar het te koop is en ervaringen van derden. Men kan ons vinden op: https://www.facebook.com/groups/1224285457606558/
De lijst waarbij wietolie positief zou kunnen werken:

Misselijkheid en overgeven

Anorexia en Cachexia

Gilles de la tourette syndroom, Spasmes en andere bewegingsstoornissen

Pijn, chronische pijn.

Glaucoom

Epilepsie

Astma

Afkickverschijnselen en afhankelijkheid van reguliere medicatie en/of drugs

Psychische stoornissen

Hyperactiviteit, ADD, ADHD, PDD NOS en Autisme

Alzheimer

Kanker

Auto-immuunziektes, ontstekingen in het lichaam en allergieën

MS (multiple sclerose)

Hiv/AIDS

Oogstaar

Stress

Posttraumatische stresssyndroom (ptss)

Trauma

Gebrek aan eetlust

Asperger

Borderline

Slaapstoornis

Reuma

Cluster hoofdpijn

Fibromyalgie

Artrose

Rugpijn

Oververmoeidheid

Obesitas

Artritis

Ziekte van Crohn

Diabetes (suikerziekte)

Dementie

Wratten

Huidkanker

Alcoholisme

Migraine

Longkanker

Plakken en kleverig zoenen (1973)

Het sparen van koffiepunten die met een elastiekje werden gebundeld tot bij de kruidenier, bij de bakker, de bezinepomp, enfin, een eindeloze hoeveelheid zegels en wij kinderen maar likken en plakken.
“Heb je een schone zakdoek bij je?” Ook zo’n kreet die moeder standaard elke morgen in je kinderoor tetterde.

stapeltjes van 25 stuks of meer was hot. Moeder knipte die uit pakken koffiebonen want in die dagen moest je koffie nog met een molen zelf malen. Daar spaarde moeder kop en schotels mee op van D E. Maar ook lepeltjes, koffiepotten, koffiezetapparaten etc. Zegels sparen was vroeger hot. Je likte je te pletter aan al die zegels. Je kreeg overal zegels. Bij de schoenmaker,

Dat waren in die dagen nog heuse katoenen lappen die je in je zak droeg. Vaders lagen er knopen in om dingen niet te vergeten.
Had je een zwerende vinger dan werd je in de Biotex gezet. Warm water, beetje biotex en dan maar weken. Als alternatief voor Soda, men gebruikte met wat voor handen was. Bij de eerste grootgrutter kocht moeder tien blikjes zonder etiket. Ze ging ervan uit dat het leverpastei was voor pa op brood. Maar bij het klaarmaken van het brood dat pa die morgen mee naar zijn werk zou krijgen rook het wel erg vreemd en pa vond het maar smerige zooi. Ma ging op opheldering vragen bij de supermarkt met de woorden: ”Zijn er meer klachten over die blikjes, want die van mij lust het niet en vindt het vies?” Waarop de kassière vroeg: ”Hoe oud is uw poesje dan mevrouw?” Enfin, het bleek kattenvoer en mijn moeder kon natuurlijk niet zeggen dat haar “tijger” 37 jaar was. 

Zo’n kassière sloeg op een reusachtige kassa met heuse drukknoppen alles razendsnel aan. Minstens zo snel als de automatische scanner het nu doet. Zo’n meisje kon alle prijzen van de producten uit haar mooie hoofdje en dat was best knap. Je was als jonge knul vaak verliefd op zo’n mooie jonge bloem achter de kassa en je droomde van een intense kus. Maar je bek plakte nog van al die zegels likken, dus het bleef bij fantaseren.
In die dagen hadden we nog zilveren geld en had een gulden ook daadwerkelijk de waarde van één gulden zilver. Dat was voordat de overheid ons opzadelde met nietswaardig pisbakstaal als munt. Wij gingen dan een gulden wisselen bij de kassa voor tien dubbeltjes want heel vaak zat er een Wilhelmientje bij (oude munt van de koningin voor Beatrix en Juliana, ja dat was Wilhelmina). Mijn zusjes en ik hadden op een gegeven moment 200 wilhelmientjes gespaard in een blikje. Maar pa verkocht ze stiekem aan een antiekhandelaar en wij kinderen vragen ons nu nog af waarom hij dat deed? Pa sleep (repareerde) in die tijd kristal antiek. Hij bouwde van oude wasmachine motoren slijp en polijstmachines die daarna 30 jaar werkeloos in zijn oude lekkende schuur stonden te roesten en door ons de kinderen na zijn overlijden zijn afgevoerd richting de vuilstort. (zie foto)…

Zaken die ik betreur in de supermarkten

Een aanbieding kopen en thuisgekomen ontdekken dat ze je toch de volle prijs hebben laten betalen.

Een winkelwagen met een wiel dat steeds de andere kant op wil.

Een jankend kind dat op volle geluidssterkte achter je staat te blèren terwijl de ouders kijken of alles oké is.

Een persoon voor je die 100 boodschappen heeft en jou niet even voor laat gaan met je rolletje drop.

Dat ze met hun boodschappenwagen tegen je kont of erger tegen je enkels staan te duwen.

Thuiskomen met “verse” producten die bij nadere beschouwing tegen de datum aanzitten.

Een taart die nog maar één dag houdbaar is (hoezo vers?)

Iemand voor je koopt een rol drop en betaald met 50 euro, dan reken jij af en is het wisselgeld op.

Mensen die met hun kar middenin het pad staan kleppen en van weinig wijken willen weten.

Je 50 cent niet uit de kar krijgen enkel met een nijptang.

De straatkrantverkoper die voor de opening van de supermarktdeuren staat te leuren.

Fruit kopen dat nooit rijp wordt.

Trossen rollators in het bruinebonenpad.

De aanbieding is op.

Natte rommel, bonnetjes, folders etc., in een kar, die een ander heeft achtergelaten.

Natgeregende karren.

Kinderen die buiten voor de deur van de supermarkt leuren: heeft u plaatjes, heeft u wuppies, heeft u…..NEEEEE!!!!!

Mensen die voor de 100^e keer weer vergeten om hun verse groenten te wegen.

Mensen die hun kar verlaten en 3 gangpaden verderop winkelen en de kar midden op het pad parkeren.

Klanten die vaste prik bij de gratis koffie (als die er is) staan te leuten en er een dagje uit van maken.

Mensen die eerst alles inpakken en pas als het bedrag is genoemd gaan zoeken naar hun portemonnee (wachten, wachten, wachten, teut, teut, teut…)

Mensen die de caissière niet op lijken te merken en haar compleet negeren. Of je nou wel of geen goed humeur hebt, hoe moeilijk kan een simpele ‘goedemiddag’ zijn?

Mensen die vinden dat dat ze hun kar wel even alvast in de rij kunnen zetten, terwijl ze zelf nog even ongegeneerd door winkelen. En vervolgens schelden op de caissière als zij iemand anders voorgelaten heeft. Dááág!

Personen die keihard staan te schreeuwen in hun mobiel om tante Oortje te vragen of ze nog grove welworst wil.

Ruzie met het flessen inlever-apparaat. Apparaat gooit opmerkingen naar je hoofd als: fles uitnemen, geen statiegeld of niet smijten met de flessen. Daarbij maakt het elektronische loeder harde piepgeluiden alsof jij als klant de meest intieme dingen met het apparaat overhoop haalt.

Mensen die 30 pakjes rundergehakt bekijken en pas het 31^e als de beste beschouwen en in hun kar plaatsen. (Schiet op mens alle gehakt is eender in dit schap)

De fruitknijpers. Komt meest voor onder Allochtone bevolkingsgroepen die elk fruitstuk op rijpheid controleren alsof ze een mammagram aan het maken zijn. Ze laten voor jou de beurs geknepen exemplaren achter met een glimlach.

In de ochtend vroeg in de winkel komen en ontdekken dat de week folder aanbiedingen nog lang, lang, lang niet klaarliggen. Pas later om de ochtend ligt alles eindelijk in de winkel.

Te korte lopende band bij de kassa. Ik stam nog uit de tijd dat lopende banden in supermarkten 4 meter lang waren. De uitvinder van dat korte lopende bandje (1.50cm) mogen ze van mij met spoed ontslaan.