Tijdens het opruimen van de zolder van het ouderlijk huis, na het overlijden van pa, kwam ik het weer tegen.
Meteen dwarrelde de herinnerringen aan mijn kinderjaren een zekere kant op.
Wel
te verstaan die van een van mijn zusjes.
Ze was nog heel jong en had te kampen met een hard
drolletje. Zulke dingen gebeuren. Het had haar pijn gedaan aan het “achterlichtje”
en dus besloot ze de boel in het vervolg maar op te houden.
Maar al die “oelen” die dagenlang geantichambreerd hebben,
hopen zich in een kinderlijfje op tot harde keutels en doen dan nog meer pijn
bij het verlaten van een kindersterretje dus ze zat in een cirkel waar ze niet
uitkwam.
Moeder merkte het op als het weer zo ver was, omdat zusje
dan stil in een hoekje met alle geweld haar kinderdrollen probeerde tegen te
houden die in de file in het kinderdarmpje lelijke krampen veroorzaakten maar,
zusje gaf niet toe. Voor haar was het klaar met poepen, niet aan beginnen die
ellende dus ophouden.
Zette moeder haar op het potje dan deed ze gewoon niets.
Uren kon ze er op zitten met de gezichtsuitdrukking van een mens dat denkt: jullie
kunnen zelf de pot op, ik houd mijn kakken in. Een stukje zeep in het kontje,
een beproefde methode uit de tijd dat zeep minder agressief was, scoorden ook
geen enkel effect dan wat bellenblazen.
De enige methode om haar tot ontlasten over te doen gaan was
deze: Moeder zette haar op de pot op de plek waar de monsters waren. De donkere
overloop van de bovenverdieping. Licht uit en janken en dan binnen twee minuten:
”Klaar.”
Misschien handig als u zelf eens met wat obstipatie te maken
heeft: ga op de overloop in het donker zitten met je blote kont op een potje
daar waar de monsters wonen. Nee heb je….
