Bedtijd, nou ja eerst nog even douchen hoor. Ik sluit hem af deze dag met een van de mooiste nummers ooit gemaakt. We hebben tenslotte allemaal wel eens iemand nodig die ons even thuis brengt. Of op pikt. Of opraapt als we gevallen zijn. Of die je troost als het leven pijn doet. We zijn ten diepste eenzame wezens opgesloten in onszelf. Echt contact is spaarzaam dacht ik. We leven naast elkaar. Werken met elkaar, kussen elkaar misschien weet ik veel. Maar heel diep van binnen komt niemand. Daar ben je altijd alleen. Hoe fijn is het dan als er in ieder geval eentje is die je in de nacht van het leven eindelijk thuisbrengt.
De hemel is voor mij geen plek om met je blote reet op een wolk te zitten met een lamlendige gouden harp. Het is de plaats waar wij elkaar eindelijk omhelzen in een alles openbarende gemeenschap. Om nog maar te zwijgen over Hem. Ik kan niet wachten. U wel….
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.